Terwijl sommige ontwikkelaars redelijk voorspelbaar zijn in hun projecten is dit niet te zeggen over Zen Studios. De studio bracht ons al titels in diverse genres, en met het in 2012 gelanceerde KickBeat kozen ze wederom voor een geheel andere invalshoek. Het spel is inmiddels ook als Special Edition uitgebracht voor de Nintendo Wii U, PlayStation 4 en Xbox One, wij bekeken laatstgenoemde versie.

De naam KickBeat is een totstandkoming van twee namen, of beter gezegd, twee invalshoeken. Kick moet aangeven dat het hier een vechtgame betreft, terwijl Beat ons wijst op de muzikale inmenging. Als speler sta je in het midden van een ronde cirkel, terwijl vijanden je vanuit vier richtingen zullen benaderen. Eenmaal dichtbij genoeg maken ze een aanval die je af zult moeten weren door de corresponderende knop op je controller in te drukken. Klinkt simplistisch? Dat is het in basis ook, maar een diepere ondergrond en verschillende typen vijanden zullen het je toch lastig maken.


In totaal zijn er achttien nummers in de game opgenomen, waaronder namen als Papa Roach, Marilyn Manson, POD en Rob Zombie. Het zijn helaas dezelfde namen die in eerdere uitgaven zaten, waarbij de stevige beats je moeten liggen om ervan te kunnen genieten. Op de maat van deze muziek zullen de verschillende vijanden je aanvallen, de moeilijkheidsgraad hiervan zit hem in je verdediging. Soms dien je tweemaal snel achter elkaar op een knop te drukken, een andere keer juist weer op twee knoppen tegelijkertijd of je dient een knop ingedrukt te houden en tijdig weer los te laten. Op deze manier wordt er enige diversiteit toegevoegd, echter blijft de basis hetzelfde: je verweren, anders is het game over. Gelukkig dragen sommigen vijanden orbs om je te helpen, deze staan voor diverse toevoegingen als extra health of andere power-ups. Ter afwisseling zijn er ook bossfights geďntegreerd, waarbij je het op moet nemen tegen de raketten van een helikopter of de tentakels van een octopus. Het doet echter weinig veranderen aan de omschreven gameplay.

Hoewel het bovenstaande prima gepresenteerd had kunnen worden zonder overkoepelende verhaallijn, vond de ontwikkelaar het toch nodig om dit erin te vermengen. Een organisatie onder de naam Order of the Melodic Fist heeft de taak om de Sphere of Music te beschermen. Deze Sphere bevat alle muziek die ooit is gemaakt en vormt het doelwit van Entertainment Earth. Zij zien in de Sphere de ideale manier om geld te verdienen, een missie waar ze bijna in slagen. Achttien nummers blijven echter achterwege, precies de nummers waarin jij het opneemt tegen de organisatie. Het verhaal wordt verteld middels handgetekende tussenfilmpjes en vanuit een tweetal karakters, maar echt diepgaand is het allemaal niet.


De game kent verschillende moeilijkheidsgraden, waarbij ik al op de tweede moeilijkheidsgraad de nodige moeite had om mee te komen. De leercurve tussen het makkelijkste en daarop volgende niveau is redelijk groot, toch ligt het falen niet altijd aan de speler zelf, maar vooral aan het design van de game. De verschillende soorten aanvallen worden aangegeven door een corresponderende kleur op het karakter, echter zijn sommige stages in een zelfde kleur opgebouwd als de aanvallen waar je mee te maken krijgt. Het gevolg is dat je het overzicht verliest, hetgeen we ook mogen noteren voor het camerawerk. Wanneer de camera ineens besluit een ommezwaai te maken of in te zoomen op de actie is dit ongetwijfeld zeer filmisch, tegelijkertijd betekent het vaak dat je het overzicht voor korte tijd verliest, hetgeen het verschil kan maken tussen succes of falen.

Naast de verhalende modus kunnen spelers oefenen, de Survival Mode instappen of de game met een vriend of vriendin spelen. In Survival worden de nummers simpelweg achter elkaar afgespeeld, zonder tussenkomst van filmpjes. Het is een lastige opgave, zeker als je beseft dat je een achievement kunt verdienen door alle achttien nummers te overleven. De multiplayer optie is verder een leuke toevoeging wanneer je even genoeg hebt van de singleplayer, echter gaat voor dit alles op dat de Special Edition van KickBeat niet anders of beter is dan zijn voorgangers. Het blijft simpelweg een titel die met wat betere designkeuzes net wat leuker had geweest om te spelen.