Het verhaal moge inmiddels duidelijk zijn: wie Bayonetta 2 wil spelen dient een Nintendo Wii U te bezitten. Deze beslissing is enigszins opvallend omdat het origineel niet eerder naar een Nintendo spelsysteem kwam. Om dit probleem te tackelen werd het origineel ook naar de console overgezet en wij gingen ermee aan de slag.

Om niet teveel in herhaling te vallen verwijs ik graag naar onze review uit 2010, qua verhaalvertelling zijn er namelijk geen veranderingen doorgevoerd; nog altijd vecht Bayonetta, als laatst overgebleven heks van de Umbra Clan, tegen de Lumen Sages. Het sensuele hoofdpersonage en de volwassen thema’s zijn niet teruggebracht in deze nieuwe uitgave, je hoeft dan ook niet bang te zijn dat het een uitgeklede versie (no pun intended) is om ook kinderen mee te kunnen laten genieten.


Voor degene die onbekend zijn met het spelconcept: Bayonetta betreft een Hack and Slasher waarbij je afrekent met kleine en groteske, beeldvullende vijanden. In basis bevecht je deze tegenstanders met je vuisten en voeten, echter zijn het de vele combo’s die de game een diepere laag geven. Aanvallen is echter niet het enige wat belangrijk is, minstens zo belangrijk is het om te ontwijken. Doe je dit op exact het juiste moment, dan schakel je Witch Time in waarmee de tijd voor een korte periode vertraagd en je combo’s extra goed kunt timen. Al deze actie is afgewisseld met Quick-Time Events die je tussendoor vragen om zo snel mogelijk op de juiste knop te drukken. Helaas komen deze momenten soms onverwachts, waardoor je – door de verrassing ervan – te laat op de juiste knop drukt. Omdat het gebruiken van Continues je ranking beïnvloedt voelt dit soms als een zware straf. De game is hierin niet anders dan het origineel, hetgeen helaas ook op gaat voor de camera. Op momenten neemt deze een onoverzichtelijk standpunt in, wat het verschil kan maken tussen een geslaagde combo of het onderbreken hiervan.

Om een ieder van het spel te kunnen laten genieten zijn er meerdere moeilijkheidsgraden, waarbij zelfs de minder ervaren gamer kan terugvallen op ‘Very Easy’ of ‘Easy’. Tevens is er een optie waarin krachtige combo’s tot stand komen zonder dat je hier de juiste precisie aan toevoegt. Het haalt een deel van de beleving en de genoegdoening onderuit, maar het zorgt er wel voor dat ook de minder ervaren gamer toffe combo's kan maken.


Toch is het spel niet enkel een één op één overzetting, getuige de toevoeging van touchscreen controls als alternatieve besturing. Door op het scherm te drukken en te swipen bepaal je de actie, waarbij je ook nog eens de pookjes moet gebruiken om je opties ten volle te benutten. Helaas voelde deze mogelijkheid niet als een toevoeging, sterker nog, nooit hadden we het gevoel volledige controle te hebben. Beter is het dan ook om de Pro Controller te gebruiken of om je te beperken tot de knoppen van de GamePad.

Een andere toevoeging aan de Wii U versie zijn diverse Nintendo outfits, welke niet alleen als visuele opsmuk dienen. Bayonetta kan de kledij van Link, Samus Aran, Princess Peach en Daisy aantrekken, waardoor ze onder andere kan beschikken over een Hyrule schild, de sterke ledematen van Bowser of een armkanon. Het is een leuke toevoeging waarvan wel duidelijk is dat ze op de game zijn geplakt en niet volledig zijn geïntegreerd binnen de gameplay. Verwacht hier en daar dan ook wat clipping of rare situaties met de achtergrond waartegen ze plaatsvinden.


Bayonetta was enkele jaren geleden al een indrukwekkende titel en is dat ook op de Nintendo Wii U. De toevoegingen zijn weliswaar minimaal, waarbij de touchscreen besturing zelfs geheel achterwege gelaten had kunnen worden, maar deze game is dan ook vooral gericht op de Nintendo gamer die het spel nog niet eerder heeft kunnen ervaren. Zij krijgen een snelle titel met sterke gameplay, waarbij ook het geluid en de graphics – op enkele kleine onvolkomenheden na – ook nu nog altijd indruk maken. Het enige wat jammer is, is dat er niet iets meer aandacht naar het camerawerk is uitgegaan, welke de fouten uit de eerdere uitgave heeft overgenomen.