In 1971 verscheen Asterix: De Romeinse Lusthof als strip, toch duurde het nog 43 jaar alvorens dit verhaal werd omgezet tot een film en een game. Laatstgenoemde verschijnt exclusief op de Nintendo 3DS en volgt de verhaallijn op de voet.

Toch is het niet zo dat deze verhaallijn veel om het lijf heeft. De strijd tussen Caesar en het bekende duo Asterix en Obelix gaat door wanneer de Romeinse heerser het omringende bos van hun dorp tot een lusthof wil maken. Aangezien dit het bos is waar de Galliërs hun voedsel uit halen, kunnen ze dit niet zomaar laten gebeuren en dus dient er actie ondernomen te worden. Wie een diepgaande platformer of action-adventure verwacht komt bedrogen uit, de game is opgebouwd uit mini-games die zichzelf in het nog geen drie uur durende verhaal blijven herhalen.


Voor de meer ervaren gamer is dit uiteraard weinig interessant, maar we moeten niet vergeten dat de game gericht is op de jongsten onder ons. Zij leren spelenderwijs hun Nintendo 3DS te gebruiken door simpele handelingen te blijven herhalen, denk aan het gebruik van de stylus of het rondlopen en drukken op een knop. Omdat dit ook nog eens gepaard gaat met een uitleg voorafgaande aan de mini-game kan eenieder dit goed oppikken.

Het probleem is dan ook niet zozeer het simplistische gebruik van de Nintendo 3DS, maar meer de herhaling en de eentonigheid ervan. De opdrachten verkrijg je bijvoorbeeld vanuit het dorp, waar geen enkele levendigheid is. Toegegeven, er lopen enkele bekende karakters, maar hier is geen interactie mee mogelijk. Sowieso ontbreekt het de karakters aan stemgeluid, hetgeen ze nog minder persoonlijkheid geeft. Slechts één persoon vervult een centrale rol binnen het dorp, hij geeft je namelijk de opdrachten waarna je altijd weer het bos zal worden ingestuurd.


Deze opdrachten, oftewel de minigames, haken allen in op de bekende elementen uit de strips. Je dient bijvoorbeeld everzwijnen te vangen, vissen te verzamelen of toverdrankjes te brouwen. Helaas vallen deze opdrachten al snel in herhaling. Dien je eerst nog een minimaal aantal everzwijnen te vangen, daar wordt de opdracht in de volgende minigame niet anders, maar dien je simpelweg nog meer exemplaren te vangen. Heb je dit gedaan, dan loop je terug naar het dorp, verkrijg je een ‘nieuwe’ opdracht en herhaalt dit patroon zich. Er valt verder niets te ontdekken of te verzamelen, waardoor zelfs voor de jongere gamer de verveling al snel toeslaat.

Opvallend genoeg is er meer activiteit na het uitspelen van de game omdat de dorpelingen nu ineens wel aanspreekbaar zijn. Een meerwaarde heeft dit overigens niet, ze geven je namelijk een herhaling van de reeds gedane minigames die je ook al kon spelen via de arcademodus. Dat de graphics en de achtergrondgeluiden verder een voldoende scoren is een leuk gegeven, maar neemt niet weg dat herhaling de grootste stoorfactor is. Asterix: De Romeinse Lusthof is dan ook enkel aan te raden voor de allerjongsten onder ons.