Wat begon als niets meer dan een grappig prototype groeide uiteindelijk uit tot een game waar veel over werd gesproken. Het grappige aspect werd behouden, hetgeen zowel als een sterk als een negatief punt gezien mag worden. Waar zit immers de grens tussen hilariteit en absurditeit?

Goat Simulator verscheen op 1 april 2014 voor de PC, waarmee ontwikkelaar Coffee Stain Studios al meteen aan leek te geven dat ze het zelf ook allemaal niet zo serieus namen. Inmiddels kunnen we ook als geit door het leven op de Xbox One, mijn eerste hands-on ervaring met de game. Sandbox titels draaien vaak om dikke fun en dat is hier niet anders. Er is geen hoofddoel, geen overkoepelend verhaal of een diepere achtergrond. Je start simpelweg in het gebied en kunt doen en laten wat je wilt, terwijl er tegelijkertijd een scoresysteem aan verbonden is dat doet denken aan de Tony Hawk titels. Voor vrijwel iedere actie scoor je punten en hoe gekker je dit doet, hoe hoger de vermenigvuldigingsfactor. Waarom je deze punten scoort? Waarschijnlijk kan zelfs de ontwikkelaar geen antwoord geven op deze vraag. Gewoon omdat het kan zullen we maar zeggen.


De map waarop je speelt is niet al te groot, maar herbergt genoeg om je van het ene naar het andere absurde moment te brengen. Er is onder andere een pretpark, een kerkhof en een kanaal, afgewisseld met vele gebouwen die variëren in hoogte. Te midden van deze locaties kun je lopen en springen, aan objecten likken of een kopstoot geven. Het zijn gelimiteerde acties die perfect passen bij de simplistische opzet van de game, maar tot verrassend leuke dingen leiden. Of je nu een tankstation opblaast, mensen ten offer brengt of een DeadMau5 concert op stelten zet, steeds weer kom je nieuwe situaties tegen die je met momenten tranen van het lachen bezorgen.

Helaas komen deze tranen niet alleen door de lol, maar ook door de technische mankementen. De bugs en glitches vliegen je om de oren, iets waar de ontwikkelaar ook geen geheim van maakt. Niet voor niets gaven ze ten tijde van de PC release al aan enkel de bugs eruit te halen die het spel dusdanig in de weg stonden dat verder spelen onmogelijk werd. Nu zijn velen van de bugs en glitches grappig, maar ook betroffen het situaties die de ervaring wel degelijk in de weg stonden. Dwars door de vloer zakken is één, twee en misschien zelfs drie keer grappig, maar wanneer je er voortdurend mee te maken krijgt zorgt het eerder voor irritatie. Hetzelfde gaat op voor sommige opdrachten die vrijwel niet uit te voeren zijn omdat de controls of de techniek je simpelweg in de steek laat. Ben ik op deze momenten te serieus dat ik daadwerkelijk een opdracht uit wil voeren? Wellicht, maar aangezien hier beloningen als een duivelse geit tegenover staan lijkt het me toch dat ook de ontwikkelaar het interessant genoeg vond om het als opdracht in de game te stoppen.


Hecht je ook enige waarde aan geluid en graphics, dan zal deze irritatie alleen maar verder oplopen. Hoewel je aan kunt voeren dat herhalende en lage kwaliteitsgeluiden, alsmede inzakkende framerates en matige textures, bij de stijl van de game horen valt moeilijk te ontkennen dat het als geheel erg matig is. Zouden we deze punten, zoals bij een review, dan ook apart beoordelen, dan zou dit de score ernstig onderuit halen. Dat de game in deze feature echter toch nog drie uit vijf sterren scoort is toe te schrijven aan de fun. Regelmatig heb ik hard moeten lachen om de vele absurde momenten, die me enkele uren goed wisten te vermaken. Ben je daarentegen iemand die meer waarde hecht aan het kwalitatieve aspect van de game, dan is het maar de vraag of je hier doorheen kunt kijken.