Met een rijk portfolio aan karakters leunt Nintendo vaak op oude successen. Ze hadden er dan ook voor kunnen kiezen om Splatoon te sieren met Mario, Kirby, Fox, Pikachu en mogelijk Sonic. Succes gegarandeerd. Toch durven ze het aan om de vertrouwde teugels ietwat te laten vieren, overigens zonder ze geheel los te laten.

Dit komt vooral naar voren in het singleplayer aspect. Verwacht geen grootschalige campagne, maar toch is getracht om de verhaallijn als een rode draad door de levels te laten weven. Als speler bestuur je een Inkling, het resultaat van geslachtsgemeenschap tussen de mens en een inktvis, hoewel dit meer een persoonlijke conclusie is dan dat de game je dit meegeeft. Tegenover je staan dan weer de Octolings, terwijl het je doel is om de gevangen genomen Zapfish te vergaren. Snap je er nu al niets meer van? Dat is niet erg, als je maar weet dat de uiteenzetting van de singleplayer erg leuk gedaan is. De manier waarop je verf gebruikt, waarover later meer, komt op een leuke manier naar voren en ook de eindbazen voelen steeds weer vernieuwend aan. Dat je tussen deze momenten in duidelijke referenties ziet naar andere Nintendo titels mag eerder een compliment heten dan dat het irriteert, als iets werkt dan werkt het, ongeacht diens afkomst.


De (zeer vermakelijke) singleplayer is overduidelijk het opstapje naar de multiplayer. Hoewel je Splatoon een shooter kunt noemen dient hier wel een opmerking bij geplaatst te worden: het zijn geen kogels, maar verf die als ammunitie wordt gebruikt. Twee teams van vier spelers dienen in de Turf War modus namelijk zoveel mogelijk verf in hun kleur aan te brengen op de grond en de muren. Wiens verf aan het einde van een ronde het meest aanwezig is op het speloppervlak, wint de strijd. Je hebt weliswaar de mogelijkheid om tegenstanders neer te halen, maar belangrijker is dat jouw kleur het meest prominent aanwezig blijft. Een concept dat dermate simpel is dat een ieder die het speelde ermee aan de slag kon, juist zoals we dit van Nintendo gewend zijn.

Zoals eerder gezegd is een Inkling opgebouwd uit zowel een mens als een inktvis en dit laatste komt goed van pas. Wanneer de grond en de muren uit jouw verfkleur bestaan kun je, met een druk op de knop, in de verf duiken en snel afstanden overbruggen, alsmede je verf aanvullen. Wanneer je deze basisconcepten onder de knie hebt is het tijd om je tactiek verder toe te spitsen. Kies je bijvoorbeeld voor een grote verfroller, waarmee je snel kunt kleuren, of ga je voor een geweer waarmee je jezelf beter kunt wapenen? Ook de geweren zelf verschillen weer onderling, zo ook diens secundaire functies, waardoor het even zoeken is naar je persoonlijke favoriet.


Ook op ander gebied kun je een persoonlijk tintje aan het spel geven, je hebt namelijk de mogelijkheid om ‘perks’ te kiezen, verbonden aan kledingstukken. Hoe hoger het level, hoe meer wapens en perks je ontgrendelt, zodat je bijvoorbeeld sneller kunt zwemmen of meer schade kunt incasseren. Wanneer je level tien bereikt, openbaart zich zelfs een aparte modus waarin je Ranked Matches kunt spelen. De opzet is hier net even anders, je dient nu delen van de map te kleuren en deze ook te bewaken. Het zorgt ervoor dat je meer tactisch en meer als een team te werk moet gaan, niemand wil namelijk punten verliezen en daarmee in een lagere klasse uitkomen. Het niveau ligt hier dan ook de nodige tandjes hoger en toen ik met mijn level tien kwam kijken had ik het idee als een n00b mijn eerste stappen in de game te zetten.

Juist omdat samenspel hier zo belangrijk is kwamen enkele minpunten extra naar voren. Hoewel de multiplayer voor een lange houdbaarheid moet zorgen heeft Nintendo er bijvoorbeeld alles aan gedaan om spelen in vertrouwd teamverband redelijk onmogelijk te maken. Enige vorm van chat is bijvoorbeeld niet aanwezig, Nintendo’s manier om scheldpartijen te voorkomen. Ook een team vormen met vrienden is een mogelijkheid die pas in augustus zal worden toegevoegd, tot die tijd zul je lukraak bij, dan wel tegenover elkaar worden geplaatst in het totaal van vijf maps die je niet zelf kiest. In plaats daarvan zal er iedere vier uur één map worden gekozen uit een selectie van twee. Het is alsof er nog allerlei blokkades zijn opgeworpen, waarvan sommigen pas over enige tijd worden neergehaald. Het neemt niets weg van de gameplay, maar over veel vrijheid valt niet te spreken. Ook een thuisvoordeel is niet te behalen, de lokale multiplayer is niets meer dan een één-tegen-één spelvariant met ballonnen. Iets wat we na een uurtje wel gezien hadden.


Een shooter voor het hele gezin, het is iets wat natuurlijk prima bij Nintendo past. Het voelt een beetje als landjepik, het spel dat ik vroeger op straat speelde. Ook nu pikken we land in, maar ditmaal door het oppervlak met jouw verf te bekladden, iets wat overigens ook prima op straat zou werken. De singleplayer is misschien niet de hoofdmodus, maar daardoor zeker niet minder leuk. Steeds weer weet de ontwikkelaar verrassende invalshoeken te geven, met enkele overduidelijke knipogen naar andere Nintendo series. Toch is het natuurlijk de multiplayer waar de game echt in moet schitteren en dit doet het slechts deels. Met de gameplay is niets mis en ook de muziek en de graphics helpen mee aan een kleurrijke en vrolijke beleving. Tegelijkertijd is het jammer dat het spel nog niet helemaal compleet aanvoelt. Niet gek ook, aangezien Nintendo al heeft aangegeven deze toevoegingen op een later moment te doen. Splatoon blijft weliswaar een zeer leuke en verslavende game, maar de ware potentie komt pas over enkele maanden naar voren.