Review: Rainbow Six: Siege
Door Rene Groen op 07-12-2015 om 07:08
|
Bron: Gamed
|
Met titels als Fallout 4, Call of Duty: Black Ops 3 en Star Wars: Battlefront kregen we recentelijk al het nodige shootergeweld over ons heen gestort. Rainbow Six: Siege voegt zich nu bij dit rijtje en heeft de taak om het gamejaar 2015 op indrukwekkende wijze af te gaan sluiten.
Spelers die verwachten met een grootschalige singleplayer campagne aan de slag te kunnen gaan komen echter bedrogen uit, deze is namelijk niet aanwezig. Hoewel actrice Angela Bassett is aangetrokken om de speler te introduceren in de wereld van (anti-)terrorisme, is er verder geen overkoepelend verhaal die goed en kwaad verder uitdiept. In plaats daarvan is er gekozen voor losstaande situaties die ons kennis laten maken met de grondbeginselen van het spel. Deze zogeheten Situations zijn interessant om door te lopen, maar liever had ik gezien dat hier meer binding aan was gegeven middels een verhaallijn.
In plaats daarvan bestaat Situations uit elf missies die je kunt zien als een uitgebreide tutorial. We leren de balans tussen aanvallen en verdedigen, op welke manieren gebouwen binnen te dringen zijn, welke hulpmiddelen we hiervoor kunnen gebruiken en hoe we ons kunnen wapenen. Het dynamische aspect die in de multiplayer zit hoef je hier overigens niet te verwachten. De situaties zijn altijd gelijk, maar dit is in de praktijk minder statisch als dit wellicht over doet komen. Een tegenstander kan zich weliswaar altijd op dezelfde locatie bevinden, maar de manier waarop je hem benadert is steeds weer anders.
Dit komt omdat een locatie zich altijd leent voor diverse tactieken. Je kunt binnendringen via de voordeur, een openstaand raam, het dak of de kelder, om maar enkele mogelijkheden aan te dragen. Waar je voor kiest is te besluiten na een oriënterende fase waarin je bijvoorbeeld een rijdende drone inzet om de locatie te verkennen, terwijl de verdedigers de situatie middels camera's in de gaten houden. Je ziet niet alleen waar de vijand zich bevindt, hetgeen in de multiplayer steeds weer op een andere positie kan zijn, maar tevens welke verdediging er is ingezet. Er is bijvoorbeeld de mogelijkheid om boobytraps of prikkeldraad neer te leggen of muren te verstevigen. De mogelijkheden en de tijd zijn hierin beperkt, het is dus niet zo dat je er een ondoordringbaar fort mee kunt realiseren. Omdat een groot deel van de elf locaties te vernietigen is, overigens zonder dat je een gehele fundering onderuit kunt halen, valt ook hiermee te spelen. Het zorgt ervoor dat de ervaring steeds weer fris aanvoelt en het plannen van je aanval en verdediging minstens zo belangrijk is als de uitvoering zelf.
De locaties waar je in speelt zijn afwisselend, maar nergens zo groot als in voorgaande delen. Dit hoeft niet als kritiekpunt gezien te worden, het zorgt namelijk voor een voortdurende spanning, behoorlijk wat vernietigbaarheid en invloed op je tactiek. Om deze te bepalen zul je een keuze moeten maken uit één van de twintig Operators, tien voor de aanvallende partij en tien voor de verdedigers. Hoewel het gaat om pakkende en waarheidsgetrouwe namen als de FBI, SAS en Spetsnaz krijg je hier verder weinig van mee en ben je vooral gericht op hun specifieke vaardigheden. De Fuze subklasse beschikt bijvoorbeeld over de Cluster Charge die aan een muur te bevestigen is en aan de andere kant granaten werpt, terwijl de Pulse subklasse een Heartbeat Sensor heeft waarmee vijanden door muren gespot kunnen worden. De beste matches ontstaan wanneer je een goed op elkaar afgestemd team hebt, iets waar Ubisoft gelukkig aan bijdraagt.
Wanneer je namelijk een keuze dient te maken uit een Operator kan iedere klasse slechts eenmalig gekozen worden. Het zorgt er niet alleen voor dat je een gevarieerd team krijgt, maar tevens dat je als speler niet iedere keer terug kunt vallen op één keuze. Door het spelen van Situations, alsmede door de multiplayer, verdien je punten waarmee je de Operators kunt kopen en zo een steeds groter aanbod aan mogelijkheden krijgt. Waar je uiteindelijk ook voor kiest, Rainbow Six: Siege is geen game die je als een Rambo moet willen benaderen. Enerzijds omdat je health dit niet toestaat, anderzijds omdat je hiermee ook je team benadeelt. Communicatie is van levensbelang en dit ging vaak goed, maar er waren eveneens potjes waar iedere vorm van samenwerking direct overboord werden gegooid. Gelukkig waren dit soort momenten spaarzaam en viel er over het algemeen wel te genieten van hetgeen de game te bieden heeft. Dit genieten kan overigens ook als toeschouwer, waarbij je zelf kunt bepalen wat je precies wenst te volgen, denk aan een individualistische speler of een etage binnen een gebouw.
Hoofdmodus van de game is Hostage Rescue, waar vijf verdedigers een gevangene vasthouden, terwijl een vijftal aanvallers een reddingsactie inzetten. Hiernaast kun je tevens aan de slag in Terrorist Hunt, waar je het opneemt tegen computergestuurde tegenstanders. De locatie, de opdrachten - zoals het onschadelijk maken van een bom - en de bijhorende omstandigheden zijn steeds weer anders, waardoor je altijd scherp moet blijven. De combinatie van Operators, wapens en gadgets, het tactische steekspel en de vernietigbare omgevingen maken Rainbow Six: Siege tot een heerlijke game om te spelen, mits je in een team zit die dezelfde gedachte heeft. Toch is het gemis van een singleplayer duidelijk voelbaar. Als totaalplaatje voelt de game wat magertjes, dit ondanks dat het full-priced in de winkels ligt.
Dit is niet het enige kritiekpunt, zo waren de servers niet altijd even stabiel wanneer het ging om het opstarten van een match en hadden we te maken met enkele grafische oneffenheden waarbij objecten door muren heen staken, hetgeen des te meer opvalt omdat andere graphics wel dik in orde zijn, begeleid met een prima framerate. Het doet niets af aan de gameplay, maar mag onder de noemer 'slordig' worden geplaatst. Hier staat tegenover dat het geluid zeer indrukwekkend te noemen is. Wanneer je een deur gebarricadeerd hoort worden of voetstappen opmerkt die steeds dichterbij komen laat dit je naar het puntje van je stoel kruipen. De vraag is alleen: is dit genoeg? Het antwoord op deze raag ligt in het midden. Als huidig pakket voelt Rainbow Six: Siege bij aanschaf ietwat magertjes, mede door het gemis van een volwaardige singleplayer, maar Ubisoft heeft ons belooft dat toekomstige maps gratis zullen worden aangeboden. Tegelijkertijd voelt de ervaring, en dan vooral in de potjes waar een goede vorm van communicatie is, sterk aan. De veelvoud aan klassen, de vele manieren waarop zowel aanvallers als verdedigers hun tactieken kunnen plannen en het heerlijke geluid zorgt ervoor dat de game voor mij nog lang speelbaar zal blijven.
|
|
|
Beoordeling
80
Met Rainbow Six: Siege richt Ubisoft haar pijlen op de multiplayer. Je kunt weliswaar de singleplayer modus Situations spelen, maar deze vormt een tutorial en geen verhalende campagne. Dit is een bittere pil wanneer we de game vergelijken met diens voorgangers, maar tegelijkertijd is de charme van de multiplayer moeilijk te ontkennen. De game sprankelt met name wanneer beide teams serieus bezig zijn om de verdediging, dan wel de aanval te doen slagen. Het levert vele unieke situaties op waarbij het gevaar overal op de loer kan liggen. De vraag is alleen of je hier zestig Euro voor wenst neer te leggen. Het aantal maps is nog wat mager, maar de belofte dat Ubisoft gratis toevoegingen zal doen geeft voor mij de doorslag om deze game bij een ieder aan te raden die het teambelang boven individualistisch succes stelt.
|
|
|
|
 07:08 Just Cause 3
 07:07 Street Fighter V's F.A.N.G. in eerste screens
|
| Reacties (1) |
|
|
Pagina:
1
|
|
|
Gast (178.117.126.xxx)
op 07-12-2015 om 14:37
|
|
Beta kon me niet echt overtuigen, de review nu ook niet. Ik ben blij dat ik hem niet gekocht heb.
|
|
|
Pagina:
1
|
|
|
|
