Review: Kholat
Door Joni Philips op 08-03-2016 om 15:25
|
Bron: Gamed
|
Ontwikkelstudio IMGN.PRO lanceerde vorige zomer de horrorgame Kholat die Steam spelers een schrikwekkende ervaring opleverde. Het bedrijf heeft nu eveneens een PlayStation 4-variant uitgebracht, een versie die eveneens de nodige angstige momenten in huis heeft.
Kholat is vanaf het begin een ijzingwekkende ervaring, het begint met een korte maar creepy geschiedenisles over het waargebeurde Dyatlov Pass Incident dat tot heden onopgelost is. Een groep van negen twintigers trok in de jaren ’50 door het Oeralgebergte op weg naar Otorten, een berg die door de lokale Mansen-bevolking om onbekende redenen werd gemeden. Het was een gevaarlijke reis naar een gevaarlijke berg, maar het groepje was ondanks hun leeftijd goed voorbereid. Het waren allemaal ervaren skiërs en bergbeklimmers, die zich lange tijd hadden voorbereid op deze trip. Het was dan ook een verrassing toen bleek dat het groepje nooit terugkeerde. Er werd na drie weken stilte een reddingsmissie uitgestuurd, maar het resultaat was hopeloos. De negen werden allemaal dood teruggevonden, op de flanken van de ‘dode berg’ Kholat Syakhl.
Ze hadden ’s nachts hun tent in grote paniek verlaten, ze waren schijnbaar halfnaakt weggevlucht door een gat te snijden in de zijkant van hun tent. Zes van de negen stierven dan ook logischerwijs aan onderkoeling, de andere drie hadden echter heel wat angstaanjagende wonden, wonden die onmogelijk konden veroorzaakt worden door mensen. Meer dan zestig jaar laten weten we nog steeds niet wat er gebeurd is, hoewel Kholat een duidelijke invulling tracht te geven. Je belandt zelf op de Kholat, waar je hints zoekt om het mysterie op te lossen. Je krijgt middels krantenknipsels, dagboeken en bovennatuurlijke gebeurtenissen inzicht in deze vreselijke gebeurtenis, hoewel je zelf nog moet bedenken hoe alles in elkaar vloeit. Kholat is namelijk niet van plan je handje vast te houden, het echte einde ontdekken is een grote opgave.
Het komt grotendeels door de aanpak. Je belandt op mysterieuze wijze op de berg, waar je een kaart en een kompas terugvindt. Er staan enkele coördinaten op deze kaart gekrabbeld, wat meteen ook je enige aanwijzing is. Je hebt er ook niet aan gedacht om een GPS terug te vinden, dus de eenvoudige kaart bevat niet eens je huidige locatie. In een sneeuwlandschap waar alles op elkaar gaat lijken is je weg terugvinden dan ook geen gemakkelijke klus. Het recente Firewatch had een gelijkaardige aanpak waar je kon kiezen om je eigen locatie te verbergen, maar dat is hier dus geen optie maar een verplichting. Ook hindernissen en dergelijke worden niet altijd even duidelijk op deze kaart gezet zodat je het nodige zoekwerk te verwerken krijgt. Paden staan gelukkig nog wel aangeduid op de kaart, maar het blijft opletten geblazen.
Het kan als uitgangspunt tellen, zeker wanneer het savesysteem voor extra spanning zorgt. Je spel wordt namelijk alleen opgeslagen als je iets nieuw ontdekt of wanneer je één van de aanwezige tenten gebruikt. Als je sterft door een val in de omgeving of door de andere gevaren die je zelf moet ontdekken, word je teruggeplaatst naar dat punt. Het is een eerlijke aanpak die vooral lijdt onder de lange laadtijden. De wereld is volledig open zonder laadtijden, maar wanneer je sterft moet je weer laden. Dat duurt langer dan je zou willen, zeker omdat je redelijk vaak de dood zult vinden. Dit is dan ook redelijk vervelend, omdat het experimenteren wat tegenwerkt. Omdat je altijd moet doseren, kom je ook niet te snel door de omgeving zodat je traag maar gestaag moet terugkeren naar de plek waar je stierf. Je leert gelukkig snel dat het gebruik van het kompas je kan waarschuwen voor aanwezige gevaren terwijl de zaklamp deze aantrekt. Het loopt echter dan ook nog soms fout, met Game Overs die je eigenlijk niet kon zien aankomen, wat toch wat oneerlijk aanvoelt.
De audiovisuele ondersteuning is eveneens van wisselend niveau. Sean Bean doet het als verteller goed, maar niet alle stemmen zijn van datzelfde niveau. De dames en heren die bijvoorbeeld de dagboeken voorlezen zijn wat saaier met monotone stemmen. Het beperkte geluid met een nadruk om omgevingselementen is dan weer een goed idee, want dit versterkt het geďsoleerde gevoel. Ook de graphics slagen hierin. De omgevingen zijn doods, zelfs zonder gevaren zou dit een omgeving zijn waar je liefst niet te lang doorbrengt. Dat de framerate in deze kalme, doodse omgevingen dan weer af en toe zonder aanleiding onder de beloofde dertig frames per seconde duikt is dan weer raar. Ook de pop-up van planten en dergelijke is hier opmerkelijk. Geen van beide is een echt probleem, maar gewoon enigszins teleurstellend omdat de omgeving je op andere momenten wel doet vergeten dat je in een game zit.
|
|
|
Beoordeling
70
Kholat is geen technische perfecte ervaring zoals de slowdown en monotone stemmen getuigen, wat zeker kan afschrikken. De game geeft echter een unieke atmosfeer die je sterk kan meezuigen. Het is een angstaanjagend avontuur dat werkt op basis van isolatie, in tegenstelling tot andere horrorgames die je laten schrikken met onverwachte gebeurtenissen. Het is een andere manier die we te weinig zien, een extra reden om deze te proberen.
|
|
|
|
 15:48 Fable Legends beta sluit op 13 april
 07:16 Star Ocean V vergelijkt versies
|
| Reacties (0) |
|
|
Geen reacties gevonden
|
|
|
|
