Er worden soms rare beslissingen genomen in de game-industrie. Zo nam Square Enix de absurde beslissing om een Drakengard spin-off op de markt te brengen op een moment dat iedereen al vergeten was dat die franchise ooit had bestaan. Dat het resulterende Nier desondanks enigszins de moeite waard bleek, was een heel prettige verrassing. Een vervolg zou er echter toch nooit komen, dat zou pas echt absurd zijn na het falen van Drakengard 3 en het sluiten van Nier ontwikkelaar Cavia. Square Enix nam uiteindelijk toch de beslissing om de Nier serie terug te brengen, en na NieR: Automata kunnen we hen alleen uit de grond van ons hart bedanken.
[Update:] Na een eerdere verschijning op de PC en PlayStation 4 is NieR: Automata inmiddels ook beschikbaar op de Xbox One als Become As Gods Edition. De game zoals Joni deze eerder beoordeelde staat nog steeds als een huis, tegelijkertijd zijn hier de nodige toevoegingen aan gedaan. Onder de opvallende naam '3C3C1D119440927' is er downloadable content geïntegreerd waarin we de Revealing Outfit voor 2B, Destroyer Outfit voor A2 en Young Man's Outfit voor 9S krijgen. Tevens kunnen we gevechtsarena's stappen om op het op te nemen tegen onder andere Kenichi Sato (de president van Platinum Games) en Yosuke Matsuda (de president van Square-Enix). Opvallende, doch grappige toevoegingen.
Op grafisch vlak ziet Nier: Automata er ook nu prima uit. Er worden geen grote stappen gemaakt ten opzichte van de eerder uitgegeven versies, belangrijker is dat de game een stabiele framerate heeft die slechts op een enkel moment een dipje vertoont. De implementatie van HDR is daarentegen onbegrijpelijk. Daar waar het een meerwaarde moet vormen maakt het de game juist onnatuurlijk. Alsof de kleuren zijn uitgesmeerd over het scherm. Het neemt niet weg dat Xbox One eigenaren met de Become As Gods Edition een compleet pakket in huis halen als het gaat om content, op grafisch vlak is de meerwaarde echter minimaal.
[Oorspronkelijke review:] De samenwerking tussen regisseur Yoko Taro en ontwikkelstudio Platinum Games draait namelijk veel beter uit dan iedereen had verwacht. Taro, wiens unieke ideeën al vaak genoeg waren om een game om te toveren tot een aanrader, kan voor het eerst in de Drakengard franchise samenwerken met een getalenteerde studio die ook van de gameplay een succes kan maken. Platinum Games kon zich in deze samenwerking ook echt uitleven na enkele mindere prestaties in onder andere Star Fox Zero en Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan. Het eindresultaat is een Action Role Playing Game die de directere gevechtsstijlen van Bayonetta of Metal Gear Rising als inspiratie neemt en zodoende de nadruk plaatst op de ‘Action’ van Action Role Playing Game. Het volgende is dan ook een korte introductie tot een culthit die men vooral moet beleven.
Spelers worden in deze ervaring opnieuw meegenomen naar de wereld van Drakengard, waarbij Automata zich enige generaties na het ‘D’ einde van Nier afspeelt. Automata heeft op deze manier een connectie met Nier en Drakengard, maar die connecties zijn door de enorme tijd tussen Nier en diens opvolger vooral leuke referenties terwijl het verhaal op zichzelf kan staan. De game speelt zich af in een geruïneerde wereld die na een buitenaardse invasie onbewoonbaar is. De restanten van de mensheid verblijven op de maan vanwaar ze androïden naar de Aarde sturen om de buitenaardse wezens, een ras van machines, in de gaten te houden. Het is tijdens één van de missies met combat-androïde 2B dat het verhaal van start gaat. Deze belandt samen met de hacker-androïde 9S in een groots avontuur dat vooral vanuit de emotionele invalshoek indruk kan maken.
Het verhaal kan hierbij middels verschillende eindes ook meerdere keren worden beleefd. Er zijn vijf grote eindes aanwezig, elk met hun eigen variaties en enkele komische intermezzo’s voor een totaal van 26 verschillende mogelijkheden. Platinum Games heeft de game gelukkig kort gehouden zodat het geen onoverkomelijke missie is om elk eindpunt te zien. De eerste beurt duurt afhankelijk van het aantal extra missies dat de speler uitvoert, ongeveer tien tot vijftien uur. De latere beurten zullen dankzij de New Game+ mode gelukkig korter zijn zodat de volledige verhaallijn in een dertigtal uur kan worden beleefd. Hierdoor gaat de game nooit langdradig aanvoelen tijdens de tocht naar de volledige waarheid. Spelers die de voorloper hebben gespeeld, zullen bepaalde twisten al eerder zien aankomen, maar het beleven van elk einde is zeker aangeraden voor nieuwkomers zodat ook zij alles kunnen begrijpen.
Het unieke verhaal vertaalt zich ook in een unieke gameplay. De game is een Action Role Playing Game wat natuurlijk betekent dat de speler in een (semi) open wereld belandt waar je missies vervult en vijanden uitschakelt. Dat wordt echter afgewisseld met speciale hacker-minigames en ‘Bullet Hell’ segmenten waar de speler zijn snelle, accurate bewegingen moet demonstreren om te overleven. Deze elementen doen absoluut niet onder voor de traditionele gameplay, ze zorgen vooral voor een grote verrassing en houden de spelervaring zeer fris. Het is dan ook vooral spijtig dat de afwisseling in gameplay in schril contrast staat met de variatie in vijanden, waar er eigenlijk maar een te beperkt aantal van zijn. Enkel de bazen blijven op deze manier indrukwekkend want daar blijft de variatie gelukkig wel optimaal.
Het bekampen van de vijand brengt dus de nodige gameplay-variatie, maar de meerderheid van de tijd is de speler bezig met traditionele gevechten. In deze gevechten vertoont het systeem zeker enige gelijkenissen met Metal Gear Rising of Bayonetta, maar dan minder diepgaand omdat het nu eenmaal geen volledige actiegame betreft. Ondanks die opmerking blijft de combat altijd zeer plezierig, zeker omdat deze vlot bestuurt en hectisch verloopt. Gevechten zijn dan ook geen saaie bedoeningen maar een actieve dans waar de speler continu ontwijkt en aanvalt om een opening te vinden in het vijandelijke patroon. Hoe de speler dat exact doet, hangt echter vooral af van de eigen keuzes met onder andere verschillende wapens, een pod die bijstand verleent door vijanden neer te schieten en een uniek upgradesysteem.
Spelers kunnen de androïden op hun eigen manier upgraden middels computerchips wat eveneens de speelstijl zal bepalen. Deze chips worden onder andere gebruikt om nieuwe functies toe te voegen, om bijvoorbeeld gezondheid van de vijand te stelen. Het is zelfs mogelijk om de HUD aan te passen door chips toe te voegen of te verwijderen, om bijvoorbeeld de map op te offeren voor een andere upgrade. Dit geeft de game een uitermate hoge vrijheid om te kiezen hoe een personage evolueert. Opvallend is dat de speler op de laagste moeilijkheid zelfs upgrades kan installeren om de androïde praktisch automatisch te laten vechten of te ontwijken. Dit is ideaal voor die spelers die vooral willen focussen op het verhalende aspect maar minder bedreven zijn in het vechten. Zij kunnen de delen waarmee ze problemen hebben, automatiseren.
Op gameplaygebied behaalt Platinum Games dus opnieuw zijn hoogste niveau. Datzelfde kan spijtig genoeg niet gezegd worden over het audiovisuele gebied. Met momenten is NieR Automata een spectaculaire ervaring met onder andere verbazingwekkende omgevingen, prachtige karakters en een ijzersterke soundtrack van de hand van Keiichi Okabe. Dat hoge muzikale niveau wordt bewaard gedurende de hele game, maar de omgevingen zijn veeleer wisselend van kwaliteit. Prachtige ontwerpen zoals het pretpark worden afgewisseld met lege omgevingen waar niets te beleven valt. Ook karaktermodellen zijn prachtig, maar daar is dan weer veel herhaling op te tekenen omdat het aantal verschillende vijanden niet hoog ligt. Een andere domper is de framerate, deze blijft in gevechten weliswaar bijna continu op zestig frames per seconde, maar durft daarbuiten wel terug te vallen wanneer je grote omgevingen aan het verkennen bent. Grafisch overheerst er dan ook het dubbele gevoel, het kon nog net allemaal iets beter.
Beoordeling
90
Platinum Games tilt de verhaalvertelling van Yoko Taro in NieR Automata naar een hoger niveau door deze te koppelen aan een sterkere gameplaybeleving. Men begaat hier en daar nog wel een misstap zoals de lage variatie in vijanden en de wisselende grafische kwaliteit maar het vlotte snelle actiesysteem zorgt ervoor dat de speler met plezier NieR Automata enkele keren uitspeelt.
De gevechten gaan dan wel minder die dan bij Bayonetta maar je krijgt er een shooter element voor terug.
Gast (84.195.184.xxx)
op 30-03-2017 om 12:22
Voor mij persoonlijk een van de grootste teleurstellingen van dit jaar. Het klikt voor mij niet met deze game. De demo was absoluut geen correcte representatie van deze game.
Om te beginnen al de erbarmelijke optimalisatie, op base PS4 is gewoon om te huilen, frequente framerate drops, spel crashte op verscheidene ogenblikken,... vreselijk gewoon. Om van de PS2-era camera dan maar te zwijgen.
Ook voor de rest klikt het niet met deze game. Combat valt best nog mee, maar het is zeker niet zo diep als MGR of Bayonetta, maar it takes 2 to tango en de vijanden zijn doodsaai er zijn maar een paar goeie bossfights,... De snelle switches tussen verschillende perspectieven uit de demo, zijn voor het grootste deel niet meer aanwezig achteraf...
Omgevingen zijn heel saai, zowel grafisch als artistiek. Komende van Horizon en BOW is de world building in dit echt wel heel flauw. Ook het verhaal klikt voor geen meter, bij de intro van de tweede baas had ik al iets dat dit van die complete onzin is die mij op geen enkele manier weet te raken. De muziek is ook een complete hit or miss van fantastische thema's tot complete ergernis na 50 minuten "Become as Gods" te loopen...
Ik had hele hoge verwachtingen voor dit spel, maar het is op ieder punt hit or miss voor mij en het is op geen enkele manier consistent qua kwaliteit. Ik hoop echt dat we binnenkort nog eens een "echt" platinum spel krijgen, in plaats van al deze "lower budget" outsourcing projecten...
Gast (213.46.74.xxx)
op 30-03-2017 om 13:12
Gast (84.195.184
Je kan en mag die mening hebben maar dan ben je volgens de user score op Metacritic toch echt in de minderheid.Je bent denk wel verkeerd bezig om deze game tussen Horizon & Zelda te plaatsen.
Gast (178.117.126.xxx)
op 30-03-2017 om 16:41
Fantastisch spel,maar het is vooral de soundtrack die me het meeste van al zal bij blijven. Ik hoop dan ook dat er in de toekomst nog een samenwerking komt tussen de 2 partijen. Het is voor mij dan ook zeker een goty contender. En dan is het nu wachten op persona 5.
Gast (91.183.202.xxx)
op 30-03-2017 om 22:31
Voor het grootste deel een fantastische game, alleen zo zonde van het laatste stuk (route C) en het einde (einde E), dat verzuurde de boel voor mij echt wel. Wat zo goed op weg was om een van mijn favoriete games aller tijden te worden is nu iets waar ik met gemengde gevoelens op terugkijk. erg jammer. :(
Rene Groen
(Eindredacteur)
op 04-07-2018 om 11:42
[Niv: 747 / Exp: 37353]
Na het ontvangen van de Xbox One versie hebben we ervoor gekozen om deze toevoegingen in de bestaande review te implementeren door twee alinea's toe te voegen.
dantekloon
op 04-07-2018 om 12:28
[Niv: 186 / Exp: 9283]
De game blijft echt mega vet. Heb erg genoten van al de 3 main characters.
Soundtrack en gameplay maakt de game erg verslavend.
Gast (92.108.244.xxx)
op 04-07-2018 om 13:29
Ik speel deze game nu op de Xbox One X.
Al is de upgrade klein tov van de PS4-Pro versie merk ik het visueel wel zeker.
Ja ik ben zo'n sukkel die de game nog eens gekocht heeft voor een iets betere ervaring.De PS4 versie heb ik natuurlijk wel verkocht.
