Een futuristisch Tokyo bestaat uit grote gebouwen, schreeuwerige billboards, opvallende sculpturen, vliegende auto's en huurmoordenaars. Dit is althans het beeld dat Tokyo 42 ons schetst. Het is tevens een toekomst waarin niemand veilig is aangezien contracten voor deze huurmoordenaars rijkelijk verkrijgbaar zijn, zo ook voor de protagonist.
Deze naamloze identiteit is verdacht van het plegen van een moord en om de waarheid boven tafel te krijgen besluit hij als huurmoordenaar informatie te vergaren. Dat je iedereen vermoord lijkt een sadistisch gegeven ware het niet dat iedereen direct weer tot leven komt. Al te serieus hoeven we dit verhaal dan ook niet te nemen. Het bereiken van je doel is veelal waar missies om draaien en tussen jouw en dit doelwit zitten tientallen vijanden waar je mee af dient te rekenen. De manier waarop je dit doet is aan de speler. Gebruik je een katana om vijanden geruisloos uit te schakelen? Ga je op een nabijgelegen locatie staan om gebruik te maken van een sniper rifle? Trap je de deur in en ga je guns blazing te werk? De keuze is aan de speler. Met je verdiende geld koop je weer betere wapens en kwaliteiten. Met de juiste middelen kun je bijvoorbeeld doelwitten traceren of jezelf een andere identiteit geven om ongezien weg te komen.
Het futuristische Tokyo bekijk je vanaf een hoog isometrisch bovenaanzicht en diens verschillende districten maken indruk met een combinatie van eenvoud en detail. Sommigen locaties kleurrijk, anderen somber, maar allen indrukwekkend ontworpen. De speler kan ook hoog springen en er is geen valschade, hetgeen het gevoel van exploratie alleen nog maar verder vergroot. Om een volledig overzicht te krijgen van de situaties zul je de camera in kwartslagen moeten draaien en dit brengt helaas nogal eens problemen met zich mee. Zolang je rustig rondloopt is er weinig aan de hand, op de meer hectische actiemomenten ben je veelal aan het stoeien om een goed overzicht te krijgen. Het kwam meermaals voor dat ik dood ging door een vijand die niet zichtbaar was vanuit mijn perspectief. Hoewel je na een sterfgeval snel verder kunt waar je gebleven was, kan dit toch gaan irriteren.
Bij een game die draait om actie komt er ook een ander probleem om de hoek kijken. Door de hoogteverschillen tussen gebouwen is het lastig om je schoten te plaatsen. Deze hoogtes worden niet doorberekend en dus mis je meer schoten dan je lief is. Zeker wanneer je tegen grotere groepen vijanden staat is de kans klein dat je het er levend vanaf zult brengen, zo ook omdat de AI een nagenoeg perfecte aim heeft. Tokyo 42 duwt je hierdoor in een richting waarin je middels stealth zoveel mogelijk mensen uitschakelt om pas op het laatste moment over te schakelen op zwaarder geweld. Het staat haaks op de vrijheid waar de game in eerste instantie om lijkt te draaien.
Zelfs als je hieraan gewend raakt zijn er factoren waar je alsnog rekening mee dient te houden. Met enige regelmaat doen Nemesis hun intrede. Deze rivaliserende huurmoordenaars hebben het op je voorzien en leveren een leuk geldbedrag op als je met ze afrekent. Het irritante is echter dat ze ook tevoorschijn komen als je net een missie aan het afronden bent waardoor je met nog meer factoren rekening dient te houden. Andere problemen waar de game tegenaan loopt is een sniper rifle die dermate langzaam is dat vijanden al ontkomen als je het schot lost, trappen waar je vanaf dondert als je rent in plaats van loopt en kogels die je raken dwars door muren heen. De multiplayer, die slechts een handjevol kleine arena's kent, kent deze problemen eveneens maar omdat een ieder ermee te kampen heeft is het makkelijker om ze te vergeven.
De ontwikkelaar heeft er gelukkig goed aan gedaan om de controls niet onnodig gecompliceerd te maken. Wanneer je op de linkerstick klikt wissel je tussen lopen en rennen, de rechterstick laat je het wapen richten, met de X-knop kun je kruipen en je wapens zitten onder de D-Pad verstopt. Zelfs in de drukke situaties leveren de controls nooit problemen op in de side-missions en meer dan twintig hoofdmissies. De tien tot twaalf uur die het duurt om Tokyo 42 uit te spelen heb ik ondanks alle problemen als leuk en zelfs uniek ervaren, toch is er tegelijkertijd de zure bijsmaak dat er met de juiste aanpassingen meer in had gezeten.
|
