Omen of Sorrow – het PlayStation 4-debuut van het Chileense AOne Games – is een vechtgame waarin figuren uit Europese mythes en legendes worden samengebracht voor een spannende strijd. Een stap terug in de tijd dus. Omen of Sorrow zet die stap deels met opzet, maar het spel voelt vooral om de verkeerde redenen aan als een stap terug.
Vanaf de start neemt Omen of Sorrow ons mee naar het verleden. De verschijning van allerlei oude legendes wil dat gevoel natuurlijk opzettelijk oproepen, maar een mislukte uitwerking is de grootste reden hiervoor. Je hebt namelijk meteen de indruk dat je een game van twintig jaar terug aan het spelen bent. En natuurlijk denk je dan even – Joni, je bent wel erg aan het overdrijven op basis van die plaatjes hieronder, zo goed zagen games er twintigonzi jaar geleden ook weer niet uit – en daarin heb je eigenlijk gelijk. Op dat gebied zou de game namelijk nog kunnen doorgaan voor een spel van tien jaar geleden, het is de rest van de ervaring die ons doet terugdenken aan de vorige eeuw. Want op elk gebied voelt de game zo verouderd aan.
Het is natuurlijk niet gemakkelijk om je intrede te maken in een genre als deze waar de concurrentie moordend is. De keuze om te gaan voor beroemde figuren als Quasimodo, Imhotep en Hyde zorgt voor een onmiddellijke herkenbaarheid. Dat laat de game toe om te focussen op hun onderlinge connectie in plaats van uit te leggen wie zij zijn. Ideaal om je meteen wat in te leven. Geeft dit ook aanleiding tot een boeiend verhaal? Nee. Onder andere het gebrek aan charisma – want men kan zelfs Frankenstein's monster en Dracula als karakters verprutsen – en de dialoog die onzin is maken het verhaal een ramp. Zelfs de opbouw van de verhalende modus is een teleurstelling, met onder andere herhalende gevechten en onduidelijke win-condities.
Voor de rest is er spijtig genoeg niet veel te beleven. Survival en Arcade zijn exact wat je van deze modes mag verwachten. Het zijn korte tussendoortjes die je af en toe moet spelen tussen online confrontaties door, maar een echte reden heb je hiervoor niet. De game geeft je namelijk geen echte beloning om hier gevechten te voltooien, waardoor vooral de lange laadtijden de aandacht trekken. Ook de online opties verlengen het plezier niet, voornamelijk omdat er online amper spelers te vinden zijn. Eens je dan toch een match hebt, moet je geen vlotte ervaring verwachten, vaak wordt de connectie alsnog verbroken. Op papier bevat Omen of Sorrow dus zeker de gameplaymogelijkheden die je mag verwachten van een moderne vechtgame, maar in geen enkele ervan beleef je effectief plezier.
Dat komt ook grotendeels door het aftandse vechtsysteem. Ik heb absoluut niets tegen het 2D vechtsysteem met zwakke en sterke aanvallen, maar er zit geen goede flow in de bewegingen. Alles voelt aan alsof je karakters honderden kilo's wegen en daardoor amper een stap vooruit kunnen zetten. Het gaat zo traag dat je geen plezier beleeft aan de confrontaties. Ook aan de balans is niet gedacht, sommige karakters hebben krachtige aanvallen die veel te gemakkelijk misbruikbaar – het projectiel van Gabriel bijvoorbeeld kan een vijand risicoloos afmaken – zijn terwijl andere personages zelfs voor hun simpelste aanvallen een ingewikkelde combinatie vereisen. Verwacht je dan ook aan veel gespam van dezelfde moves en weinig experimenteren met verschillende karakters. Ergens diep hieronder liggen wel enkele interessante concepten verborgen – zoals een Doomed status wanneer je te veel defensief acteert – maar dat komt door de eerdere problemen niet naar boven.
Beoordeling
40
Omen of Sorrow is een debuut om onmiddellijk te vergeten. De game voelt simpelweg aan als een titel uit een ver verleden dat de hedendaagse standaarden niet kan evenaren. Alles gaat te traag, ziet er te aftands uit en voelt zelfs vanuit een gewoon menu-design al hopeloos verouderd aan. Gewoon voorbijlopen als je deze in de winkel ziet.
