Larry Laffer. Een oversekste man voor veel vrouwen, een zelfverzekerde charmeur naar eigen zeggen. Al sinds 1987 brengt hij vrouwenharten op hol alleen is de interpretatie van deze hartkloppingen toch net even anders afhankelijk van degene aan wie je het vraagt. Dat een oude vos zijn streken niet verleert blijkt uit Wet Dreams Don't Dry, alweer het tiende deel uit de serie.
In 1987 was het leven een stuk makkelijker dan nu. Daar waar we vandaag de dag onze toevlucht zoeken tot internetdaten en het plaatsen van foto's op Instagram gingen mensen destijds naar het café voor aanspraak en moesten ze wachten om het resultaat van een foto te kunnen aanschouwen. Als Larry dan ook ontwaakt en twintig jaar gemist heeft zal hij een inhaalslag moeten maken. De clash tussen zijn oude bestaan en het moderne leven levert grappige situaties op, een compliment dat we mede toe kunnen schrijven aan Jan Rabson, de man die Larry al meerdere games van zijn stem voorziet. Ook de situaties helpen mee, zo zul je al snel een PiPhone verkrijgen die je met een Ünter bestuurder naar het hoofdkantoor Plume (onder leiding van CEO Bill Jobs) moet brengen om uiteindelijk InstaCrap en Timber te installeren. De vele verwijzingen klinken misschien wat goedkoop, toch zijn ze op een leuke manier in het verhaal geďntegreerd. Je hoofddoel in de game is om genoeg punten in de datingapplicatie Timber te verzamelen zodat een dame onder de naam Faith met je uit zal gaan en dit brengt je langs vele obscure plekken.
Ontwikkelaar CrazyBunch, ditmaal zonder hulp van geestelijk vader Al Lowe, weet in deze tijd van de #MeToo beweging gelukkig de dunne lijn tussen een leuke en een misplaatste grap prima te bewandelen. Niet iedere grap is even geslaagd maar ze zijn nergens aanstootgevend. De beste humor zit hem vooral in de verwijzingen naar het verleden en de hedendaagse omgang met moderne applicaties van een man die al deze tijd heeft stilgestaan. Het zijn ook vooral deze momenten waar Wet Dreams Don't Dry op leunt, zo is er geen naakt te bespeuren en dit heeft de game ook helemaal niet nodig. De uiteenlopende personages die je ontmoet weten dit gat prima in te vullen.
Kijkend naar de gameplay dan hebben we te maken met een pure point-and-click titel. Na vorig jaar al op de PC verschenen te zijn is dit nu ook mogelijk op de PlayStation 4 en Nintendo Switch en ik ging aan de slag met laatstgenoemde versie. Met de linkerstick kun je Larry door de omgeving bewegen en met de rechter kun je interacties uitvoeren en items verzamelen. Dit werkt prima, enkel het gebruik van verzamelde items in de omgeving had net wat vloeiender gemogen. Het grootste kritiekpunt is dat het veelal ontbreekt aan logica. Al snel zit je inventaris vol met items en de toepassing op de omgeving komt eerder neer op trial-and-error dan dat je doelbewust een puzzel aan het oplossen bent. Meermaals kwam ik vast te zitten en besloot ik lukraak items met elkaar te combineren en toe te passen, hopend dat ik daarmee verder kon komen. Helaas zijn er geen hints in te schakelen om je een steuntje in de rug te geven, waardoor je uiteindelijk een uur of tien bezig zult zijn om tot het einde te komen.
De vroegere Leisure Suit Larry games stonden al bekend om hun cartooneske uitstraling en dat is ook nu bewaard gebleven. Of je nu in de bar met diens smerige toilet, in een seksshop met opvallende nevenactiviteit of op de pier komt; ze zijn stuk voor stuk met zorg uitgewerkt en passen prima binnen het geheel. Tegelijkertijd is er ook wat kritiek, niet zozeer op de omgevingen zelf, maar wel op de invulling van de gameplay in deze gebieden. Nergens weet het spel meer te bieden dan point-and-click gameplay en daarmee zijn ze stil blijven staan ten opzichte van 1987. Oude fans van de serie zullen hiermee ongetwijfeld worden aangetrokken, een hedendaags publiek vraagt iets meer. Toch blijft Larry Laffer tijdloos en was het voor mij, iemand die ook eerdere games gespeeld heeft, een leuk weerzien.
Beoordeling
75
Na een slaap van twintig jaar ontwaakt de zelfverklaarde adonis Larry Laffer in een tijd die voor hem vreemd is. De techniek heeft niet stilgestaan en dit resulteert in grappige situaties, mede gevoed door zijn zelfverzekerdheid richting vrouwen. De ontwikkelaar gaat nooit over het randje van wat toelaatbaar is, wel hadden ze iets meer logica in de puzzels mogen verwerken en de gameplay naar het heden mogen tillen. Op dit vlak zijn ze iets teveel blijven hangen in 1987.
