Met het verschijnen van het derde seizoen van Stranger Things werd er ook een begeleidende game uitgebracht. Stranger Things 3: The Game volgt de stappen van het seizoen nauwgezet en we beginnen dan ook met een waarschuwing: speel deze game niet voordat je het seizoen gekeken hebt. In deze review staan dan ook enkele kleine spoilers.
In zo'n acht tot tien uur kun je het verhaal in deze game nog eens beleven, ditmaal in de vorm van een coöperatieve brawler zoals we deze vroeger vaker tegen kwamen. Hoewel na het tweede seizoen werd gedacht dat er definitief was afgerekend met de Mind Flayer blijkt dit allerminst het geval en dus zal er redding gebracht moeten worden. In eerste instantie doe je dit als het duo Mike en Lukas, naarmate je verder komt ontgrendel je in totaal twaalf bekende gezichten die ieder hun specifieke kwaliteit met zich meebrengen. Joyce beschikt bijvoorbeeld over een betonschaar om kettingen mee door te knippen en Dustin kan systemen hacken. Ook in aanvallen verschillen de karakters, van enige tactiek is echter weinig sprake, mede omdat de vijanden niet erg variëren gedurende de game.
Het decor is gevormd door bekende locaties als het Starcourt winkelcentrum en de actie is vanuit een isometrisch standpunt te volgen. Zoals eerder benoemd zijn er altijd twee karakters en het leukste is om beide rollen door spelers in te laten vullen. De manier waarop dit gaat is simpel gehouden, op een ieder moment kan een tweede speler de strijd vergezellen en als je weer uitstapt zal deze rol worden teruggeven aan de computer. Als hoofdspeler kun je simpele commando's geven als wachten of het inzetten van diens speciale kwaliteit, laat je ze zelf hun gang gaan dan is de inbreng minimaal. Ze zijn gelukkig slim genoeg om een vijand aan te vallen, het komt alleen vooral neer op het opzoeken van de vijand en hun aanval blijven herhalen.
De gameplay gaat niet erg diep en je zou zelfs kunnen zeggen dat het na verloop van tijd wat gaat vervelen. Dit komt met name omdat missies en sidequests niet verder gaan dan 'schakel een generator in om verder te komen' en 'vindt een sleutel om een deur mee te openen'. Naast het verslaan van vijanden tracht de ontwikkelaar later in de game wat kleine puzzels toe te voegen, toch weten ook deze nauwelijks te innoveren. Het vergaren van geld en items om Trinkets mee te maken (om de kwaliteiten van de karakters mee te verbeteren) zijn wat dat betreft de basisrecepten van een genre dat jaren geleden zijn hoogtepunt beleefde en waar we nu iets meer van verwachten.
Dit laatste is overigens geen kritiek op de stijl. Stranger Things speelt zich af in de jaren tachtig en dit is in de game op prima wijze naar voren gebracht, inclusief enkele referenties naar de popcultuur uit deze tijd. Een prima hommage die de ontwikkelaar net iets verder uit had mogen breiden, zo zijn er slechts een minimaal aantal muzikale tracks die dan ook al snel in herhaling vallen. Op zichzelf zijn ze niet heel slecht, wel zijn het er te weinig. De geluidseffecten hebben eveneens een eentonig karakter. Ongeacht of je nu tegen een vuilnisbak, een vijand of een struik slaat, het klinkt allemaal identiek.
De vraag die ik mezelf vooral stelde na het spelen van de game was waarom deze eigenlijk gemaakt is. Omdat het nauwgezet de gebeurtenissen uit het derde seizoen speelt wil je dit niet ervaren voordat je het seizoen gekeken. Andersom zou je hetzelfde kunnen beredeneren: de game heeft geen meerwaarde nadat je het seizoen gekeken hebt omdat het nauwelijks weet te verrassen. Stranger Things 3: The Game heeft zeker zijn leuke momenten en is erg leuk om met een vriend te ervaren, tegelijkertijd is het een licentiegame zoals we deze iets te vaak hebben gezien.
Beoordeling
65
Als game is Stranger Things 3 het beste te spelen als je het seizoen reeds gezien hebt en een vriend(in) weet te strikken om het coöperatief mee te doorlopen. Dan zijn de minpunten als de exacte kopie van de verhaalvertelling, de simpele en nauwelijks gevarieerde gameplay en de herhalende muziek net wat beter te vergeven.
