Nachtmerries zijn er in verschillende gradaties. Ze kunnen zorgen voor verdriet, angst en stress, laten je ‘s nachts wakker schrikken en achtervolgen je voor een langere tijd. Tegelijkertijd zijn nachtmerries lang niet altijd te verklaren, een gedachte die ontwikkelaar Tarsier Studios ook centraal stelde in Little Nightmares.

De game, verschenen in 2017, liet ons kennis maken met Six. Het kleine meisje met een felgekleurde gele regenjas moest haar eigen nachtmerrie zien te overleven, een ervaring die de studio zonder spraak of andersoortige verhalende elementen sterk naar voren wist te brengen. Niet door gebruik te maken van jump scares, in plaats daarvan was het de constante dreiging van gevaar, het trillen van de controller om als hartslag te fungeren en de simpele doch effectieve geluidseffecten die voor een goede spanningsboog zorgden. Toch was er ook kritiek. De camera gaf niet altijd een duidelijk overzicht, de stroeve controls lieten je vaker falen dan nodig was en de laadtijden zorgden ervoor dat een nieuwe poging vervolgens even op zich lieten wachten. Voor de sequel was er dus een wensenlijst te noteren.


In Little Nightmares 2 leren we Mono kennen, een kleine jongen die gekenmerkt wordt door de papieren zak die hij over zijn hoofd draagt. Al snel krijgt de nieuwe protagonist bijval van een oude bekende als Six zich bij hem voegt. Door haar ondersteunende rol – die overigens niet door een tweede speler kan worden ingevuld – kan ze zorgen voor afleiding, helpen om hoger gelegen locaties te bereiken of je in de juiste richting sturen. Dit laatste doet wellicht vermoeden dat er een zekere mate van bewegingsvrijheid is, toch is dit niet het geval. Net als bij het origineel betreft het een rechtlijnige vertelling zonder vertakkingen. Met zo’n zes uur gameplay is het qua spelduur net iets langer dan zijn voorganger en wat ook zeker helpt zijn de meer gevarieerde omgevingen. Hier teveel over weggeven zou zonde zijn, wel kan ik verklappen dat er nog eens een schepje bovenop gedaan is als het gaat om lugubere personages. Dit overigens zonder dat de game echt eng is, het laat je vooral ongemakkelijk voelen, met name op de momenten dat je even zonder Six verder moet.

Het is knap dat de ontwikkelaar ook nu een verhaal weet te vertellen zonder tekst en uitleg. Er is geen enkele dialoog, in plaats daarvan is er veel af te lezen aan de lichaamstaal van de karakters. De ontwikkelaar heeft hiernaast ook veel aandacht gegeven aan de kleine details die zich zowel op de voor- als op de achtergrond afspelen. Deze zelfde mate van kwaliteit zien we helaas niet op ieder vlak terug. Net als bij het origineel is er op momenten een uiterste precisie vereist om sommige stukken te overwinnen en omdat niet altijd duidelijk is wat de game nu precies van je verwacht vervalt het in trial-and-error. Weliswaar met kortere laadtijden en een goede plaatsing van checkpoints zodat je snel een nieuwe poging kunt wagen, wel kan het frustrerend zijn als je niet precies de beoogde oplossing van de ontwikkelaar uitvoert en daardoor faalt, voor vrijheid in het oplossen van situaties is namelijk vrijwel geen ruimte. Tel hier een vast camerastandpunt bij op die slechts beperkt is bij te sturen en het moge duidelijk zijn dat enkele van de oude frustraties ook nu de kop opsteken


Little Nightmares II is in grote mate dan ook vergelijkbaar met zijn voorganger, zowel in positieve als negatieve zin. Toch wil ik geenszins doorslaan in het laatste. Want hoewel de controls en sommige situaties wat meer vergevingsgezind hadden mogen zijn is het op ieder ander vlak een waardige opvolger. De grotere variëteit aan omgevingen, de nauwelijks opvallende maar daardoor niet minder sterke soundtrack en beklemmende geluidseffecten zijn hier voorbeelden van. Ook op het gebied van gameplay is er getracht te innoveren. Toegegeven, het draait nog altijd voor een overgroot deel om sluipen en wegkomen van gevaar, toch zijn er nu ook momenten waarop Mono zich kan verdedigen. Dat de controls juist hier wat onhandig zijn draagt bij aan het gevoel dat je een klein personage in een grote wereld bent. Nachtmerries mogen weliswaar de slechtste gedachten in de mens naar boven halen, in het geval van Little Nightmares 2 was ik graag wat later wakker geworden.