De Britse speurneus Sherlock Holmes kennen we van zijn boeken, films en games, veelal geportretteerd als een ervaren man die tot de crème de la crème van zijn vakgebied gezien mag worden. Toch is ook hij jong geweest en met Chapter One brengt ontwikkelaar Frogwares ons terug naar zijn beginjaren.
Deze Oekraïense studio is bepaald niet vreemd met de franchise. Op enkele uitstapjes na werken ze al sinds 2002 aan games waarin Sherlock Holmes prominent in de titel pronkt en dus was het tijd om enkele zaken anders aan te pakken. Waaronder dus ook het verhaal dat hem naar Cordona brengt, een Mediterraans eiland waar zijn moeder tien jaar eerder kwam te overlijden. Mede door deze ingrijpende gebeurtenis in zijn jeugd is Sherlock Holmes altijd wat gesloten geweest en nu, op 21-jarige leeftijd, is dit niet anders. De enige die hij tot zijn naasten rekent is Jon, een denkbeeldige vriend die we niet moeten verwarren met zijn latere kompaan James Watson. Gezamenlijk ontdekken ze dat er meer speelt rondom de dood van zijn moeder dan gedacht, het startschot van een avontuur dat zo’n twaalf uur duurt en dat met extra cases zelfs te verdubbelen is.
Naast het verhaal heeft de ontwikkelaar ook op ander vlak geprobeerd te innoveren. De statische missiestructuur is vervangen door een open wereld, hetgeen in persberichten interessanter klonk dan het daadwerkelijk is. Cordona is toch voornamelijk een gebied waar je doorheen rent om van de ene naar de andere opdracht te gaan en geeft weinig ruimte voor interactiviteit. Spelend als een speurneus valt er opvallend weinig te speuren wanneer locaties zijn afgesloten en inwoners als een eenheidsworst door de straten flaneren. Al snel greep ik terug naar de fast-travel functie, bepaald geen compliment voor een game waar de open wereld juist prominent naar voren is geschoven.
De missies zelf kennen geen grote veranderingen ten opzichte van de eerdere games. Hoewel we te maken hebben met de beginjaren van één van ‘s werelds grootste detectives doet de ontwikkelaar hier bar weinig mee in termen van gameplay. Met een arendsoog speur je op locaties naar aanwijzingen en bewijsmaterialen, praat je met de aanwezigen en zet je deze informatie uiteen om conclusies te kunnen trekken. Voordat je bij dit laatste punt bent zul je wel wat moeite moeten doen om daadwerkelijk tot de informatie te komen. Je zult registers in het stadhuis, bij de lokale krant of de politie na moeten gaan om verblijfplaatsen te verhalen, over de juiste kledij moeten beschikken om iemand bereid te krijgen met je te praten en kleine puzzeltjes op moeten lossen om aan bewijsmateriaal te komen. Een leuke, realistische insteek waarbij de ontwikkelaar je hand geheel loslaat. Jon benoemt dan ook enkel foutieve keuzes en is niet van plan je een juiste richting in te duwen en soms ben je eindeloos tussen kleding aan het wisselen bereid is om te praten. Meerdere moeilijkheidsgraden met meer ondersteuning hadden welkom geweest.
Naast al het detectivewerk zijn er ook momenten waarop praten en speuren ruimte moet maken voor een pistool. Met ongelimiteerde ammunitie maak je de keuze of je een belager direct door het hoofd schiet of de omgeving in je voordeel gebruikt. Een nabijgelegen poederdoos kan iemand bijvoorbeeld verblinden zodat je deze kunt overmeesteren zonder een slachtoffer te maken. Dit laatste resulteert in meer geld dat je kunt besteden aan nieuwe kleding of kunst voor in je villa, wat eigenlijk weinig meerwaarde heeft. Op de missies na waarin er vereist is dat je iemand overmeestert grijp je door de saaie actiescènes al snel terug op een welgemikt schot tussen de ogen om snel weer verder te kunnen gaan. De studio lijkt ook zelf doorgehad te hebben dat deze actiescènes er met de haren bij gesleept zijn, in het menu kun je het namelijk geheel uitschakelen.
Als we puur kijken naar de gameplay dan is Chapter One uiteindelijk niet heel anders geworden dan de eerdere games. Om zichzelf te kunnen differentiëren hadden meerdere vlakken stappen gemaakt moeten worden en dit is eigenlijk niet het geval. Hoewel de omgevingen en de karakter grafisch prima zijn doet de ontwikkelaar dit weer teniet door onnatuurlijke lichtinvallen en, veel erger nog, lippen die niet meebewegen met de stemmen. Dan kunnen de Britse accenten nog zo aanstekelijk zijn, als ze met weinig overtuiging worden overgebracht op de speler dan doet dit het verhaal teniet. Mocht je ondanks mijn kritieken toch zin hebben gehad in de game dan moet je er rekening mee houden dat dit enkel mogelijk is op de PC, PlayStation 5 en Xbox Series. Wij speelden de laatstgenoemde versie en deze had te maken met enkele framerateproblemen, het is dus afwachten of de nog uit te brengen PlayStation 4 en Xbox One versies hier niet nog meer hinder van gaan ondervinden.
Beoordeling
60
De beginjaren van Sherlock Holmes en gameplay binnen een open wereld. Het leek de voorbode van een nieuwe richting, uiteindelijk leidt het echter tot weinig veranderingen. Misschien is het tijd voor ontwikkelaar Frogwares om Sherlock Holmes te pensioneren en met een andere franchise aan de slag te gaan.
