Toen Visual Concepts het ontwikkelroer van Yuke’s over nam resulteerde dit is één van de slechtste worstelgames in de geschiedenis. Na het erbarmelijke WWE 2K20 was het dan ook duidelijk dat er iets moest veranderen. WWE 2K21 werd overgeslagen en met WWE 2K22 wisten ze zich te herpakken, een lijn die dit jaar moet worden doorgetrokken.

De eerste kennismaking is een prettige. Het menu is kleurrijk en bovenal duidelijk. Was het eerder lastig om je weg te vinden, daar staan de verschillende opties nu overzichtelijk weergegeven. Wat direct in het oog springt is Showcase, de mode die draait om een specifieke worstelaar. Stond vorig jaar Rey Mysterio in de spotlights, daar valt deze eer nu ten deel aan de twintigjarige carrière van John Cena. We spelen de grotere matches uit deze tijdspanne na, waaronder zijn debuut tegen Kurt Angle in 2002, de zwaarbeladen WWE Championship match tegen Rob van Dam tijdens ECW One Night Stand in 2006 en moeten de winning stream van The Undertaker zien te doorbreken tijdens WrestleMania 34. Helaas ontbreken er ook historische matches die er prima in hadden gekund, zoals de I Quit match tegen JBL. Tevens is het jammer dat CM Punk en Brian Danielson niet langer onder contract staan bij WWE.

Het leuke aan de Showcase is dat je niet per definitie als John Cena zelf speelt, soms worden de rollen omgedraaid en mag je als zijn tegenstander aan de slag. Dit alles gaat gepaard met commentaar van John Cena zelf en een wisselwerking tussen live-action beelden en gameplay. Zijn commentaar is niet altijd even interessant en dit is niet het enige probleem. Tijdens de live-action beelden zijn sommige gezichten van scheidsrechters gecensureerd en herhalende muziek overstemt de reacties van het publiek. Dit neemt niet weg dat de live-action beelden en de gameplay prima in elkaar over lopen. Om progressie te boeken in de matches zul je specifieke situaties na moeten bootsen zoals deze in het echt plaatsvonden. Een kritiek van vorig jaar keert hier terug, in plaats van een simpel commando in beeld te brengen hoe je deze moves uit moet voeren zul je eerst in de menu’s moeten duiken en dit haalt de flow uit de wedstrijden. Door verder te komen in Showcase speel je diverse bonussen vrij, waaronder nieuwe worstelaars, kleding en arena’s.


Als je liever als een nobody speelt dan een gevestigde naam dan kun je terecht in MyRise. Ditmaal zijn er twee verhaallijnen om te doorlopen die beiden draaien om de opkomst van een worstelaar. In The Legacy kom je binnen als de dochter van een voormalig kampioen terwijl je in The Lock afkomstig bent uit het indiecircuit en gezien wordt als een toekomstig kampioen. De opzet van beide verhaallijnen is een stuk logischer dan vorig jaar, waar je toch voornamelijk bezig was om heen en weer te rennen om je doelen te volbrengen. De sidequests zijn nog altijd aanwezig en hebben nu een stuk meer diepgang die zelfs resulteren in kleinschalige feuds die meerdere matches beslaan. Iets minder te spreken ben ik over de interacties die via een sociaal mediaplatform verlopen, mede omdat er tijdens de normale gesprekken meerdere echte worstelaars te horen zijn waardoor je een stukje meer persoonlijkheid hebt. Het is dan weer jammer dat de robotachtige animaties je op momenten uit de beleving halen, maar dit neemt niet weg dat MyRise interessant genoeg is om te doorlopen.

In plaats van een individuele ster kun je juist ook het grotere plaatje overzien in MyGM. Spelend als Mick Foley, Xavier Woods, Kurt Angle, Tyler Breeze of Eric Bischoff krijg je de controle over Raw, Smackdown, NXT 2.0 of het nieuwe toegevoegde WCW. Dit laatste vond ik op voorhand erg interessant, alleen dit valt nogal tegen. In plaats van oude WCW PPV’s speel je in aangepaste WWE events en ook de titels van weleer worden niet gebruikt. Een smetje op een verder prima mode. In tegenstelling tot vorig jaar zijn nu ook de mid-card en tag-team titels in te zetten en niet langer loopt MyGM slechts één seizoen, na een nieuwe draft ga je simpelweg verder. Het doel blijft om het beter te doen dan je concurrenten door de beste matches neer te zetten (hetgeen je zowel kunt spelen als simuleren), terwijl je het budget met een schuin oog in de gaten blijft houden. De echte concurrentie komt naar voren als je met maximaal vier spelers ieder één van de shows op zich neemt, volgend jaar zien we graag dat dit ook online mogelijk is.


De andere modi zijn vooral een herhaling van zetten, denk aan Universe waarin je zelf de volledige controle krijgt over de WWE en als echte of gecreëerde worstelaar een oneindige stroom aan matches afwerkt, MyFaction dat als een equivalent gezien kan worden als FIFA Ultimate Team (inclusief de mogelijkheid om er echt geld in te stoppen) en de Creation Suit waarin je alles zelf kunt creëren. Denk niet alleen aan worstelaars, ook hun opkomst, kampioenschappen en arena’s zijn vorm te geven, al dan niet met geüploade foto’s. Naast modi is er ook aan matchtypen geen gebrek. Naast terugkerende opties als de Royal Rumble, Hell in a Cell en Elimination Chamber kunnen we nu ook aan de slag met WarGames. Twee teams van drie of vier mannelijke, dan wel vrouwelijke worstelaars nemen het tegen elkaar op in een door een stalen kooi omgeven dubbele ring. Nadat dat er één worstelaar van ieder team is gestart worden er steeds meer van hun collega’s toegevoegd en de match begint pas nadat de teams volledig in de ring staan. Een geslaagde toevoeging die met name online veel wordt gespeeld en ondanks mijn zorgen dat dit gepaard zou gaan met lag bleek dit gelukkig niet het geval. Eén klein kritiekpunt is dat er vuilnisbakken ontbreken, terwijl dit tijdens de echte WarGames matches juist voor bijzondere momenten heeft gezorgd.

Aan spelopties is er in WWE 2K23 dan ook gebrek en dit valt ook te noteren voor de worstelaars. In totaal zijn er bijna 180 namen aanwezig, waaronder tientallen nieuwkomers. Middels downloadable content zal dit aantal nog verder oplopen, waarbij ik namen als Bray Wyatt en “The Good Brothers” Karl Anderson en Luke Gallows eigenlijk wel in de basisgame had verwacht. Doordat karakterontwikkelingen binnen de WWE soms snel verlopen kan het zijn dat de game in sommige zaken wat achter loopt, zo staat Piper Niven nog altijd genoemd als Doudrop en is Happy Corbin inmiddels weer omgedoopt tot Baron Corbin.


Alles leuk en aardig, maar hoe zit het met de gameplay? Zoals je al zou verwachten is het roer niet omgegooid. Wat vooral opvalt is dat de animaties weer net wat soepeler zijn, langer haar ook nu zorgt voor rare situaties en dat de nieuwe mini-game voor het pinnen van je tegenstander een welkome toevoeging is. Het doel is om simpelweg je stick omhoog te bewegen als een meter zich in de groene zone begeeft. Hoe meer schade je hebt opgelopen in het gevecht, hoe lastiger dit zal worden. Naast de welbekende finisher balk is er ditmaal ook een blauwe balk die meerdere doelen heeft. Wanneer je deze volledig vol laat lopen kun je een signature move uitvoeren, wil je echter niet zo lang wachten dan kun je het inzetten om bijvoorbeeld sneller op te staan, een possum attack uit te voeren of een special ability te gebruiken. Waar Visual Concepts nog wel aan mag werken zijn de tag-team matches en de scheidsrechters. Een terugkerende kritiek bij de tag-matches is dat computergestuurde tegenstanders een pin nog altijd voorkomen terwijl de scheidsrechter nog maar tot één heeft geteld. Scheidsrechters die er op hun beurt lang over doen om in een juiste positie te komen en soms erg traag tot drie tellen. Er zijn dan ook nog wat verbeterpuntjes voor WWE 2K24, als we zien waar de serie vandaan komt dan moet er geconcludeerd worden dat er grote stappen zijn gemaakt en AEW Fight Forever een zware kluif krijgt om diens concurrent af te troeven.