In de afgelopen jaren ben ik met enige regelmaat teruggekeerd naar de ongerepte Amerikaanse landschappen van Railway Empire. Het creëren van complexe spoornetwerken, het balanceren van goederenwagons en passagiersgemak én het voorbijstreven van je competitie is een verleidelijke tactische en strategische uitdaging. Met Railway Empire 2 is deze uitdaging weer terug en heb ik mijzelf wederom verloren in de 19e-eeuwse spoorwegindustrie.

Er zijn vijf jaar verstreken sinds ontwikkelaar Gaming Minds het origineel uitbracht. Een periode waarin een nieuwe consolegeneratie haar intrede heeft gedaan. Spelend op een PlayStation 5 had ik echter niet het idee een nieuw spel te spelen, de presentatie is daarvoor iets te vertrouwd. Op grafisch gebied zijn er wel verbeteringen doorgevoerd, maar deze worden gehinderd door een haperende framerate en grafische glitches, zodat de eerste indruk van deze sequel niet direct positief is. Dat is spijtig, want op het gebied van gameplay heeft de studio enorme stappen gezet. Het aanleggen van je spoornetwerk is plezieriger en toegankelijker dan voorheen. Tegelijkertijd brengt het ook meer diepgang, zodat je spelsessies langere uitdagingen bieden én meer mogelijkheden geven.


Als Railway Empire-veteraan ben ik toch gestart met het volgen van de zeven verschillende Tutorials. Om te ontdekken wat nieuw is, maar ook om te ervaren hoe het is om door het spel begeleid te worden. Kleine scenario’s van 5 tot 15 minuten leren je de basismechanieken. Hoe bouw ik een fatsoenlijke spoorweg? Hoe onderhoud ik mijn treinen? Hoe optimaliseer ik tussen vracht en passagiers? Vervolgens duik je in hoe je een stad laat groeien, hoe je gebouwen kunt bouwen om zowel stad als spoor te verbeteren, hoe de economie werkt en je je personeel inzet. Deze aspecten geven een impressie van de diversiteit aan uitdagingen. Wil je de vijf verschillende campagnes of veertien scenario’s tijdig voltooien, dan zal je meer moeten doen dan enkel spoorwegen bouwen.

Wat is er dan nu zo anders? Neem bijvoorbeeld het aanleggen van spoorsignalen, die noodzakelijk zijn om rustpunten in je route te creëren en grootschalige opstoppingen te voorkomen. In het origineel bouwde je deze handmatig, nu worden ze met regelmatige intervallen geplaatst. Een parallelle rails is met één druk op de knop geplaatst. Elk station kan maximaal acht sporen bevatten, in plaats van vier. Routeplanning kan via een hoogtekaart, waarbij je ook per punt gemakkelijk de hoogte kan bepalen. Ook het aansturen van de rijrichting óf het bouwen van wissels is nu gemakkelijker gedaan.


Het is ook gemakkelijker geworden om aan bestaande routes nieuwe treinen toe te voegen. Personeel hoeft niet meer per trein geworven en ingezet te worden, in plaats daarvan stuur je op hoofdlijnen aan op welke onderdelen van je service je inzet. Er zijn ook meer technologische ontwikkelingen om vrij te spelen, die elk weer unieke bonussen bieden. Op hoofdlijnen kan gesteld worden dat de wijze waarop je de game speelt gelijk is gebleven. Dat is niet erg, want het speelplezier was ook in het origineel al erg hoog.

Noemenswaardig is ook de toevoeging van het Europese continent. Geografisch zorgt dit voor een welkome verandering, echter is de virtuele ontwikkeling van de Europese steden in-game erg gelijk aan die van de Amerikaanse nederzettingen. Het concept laat zich slecht vertalen. Waar in New York anno 1800 60.000 inwoners past, verhoudt een soortgelijke presentatie zich niet voor Londen dat in hetzelfde jaar 1.000.000 inwoners bereikte. Mijn inziens leent Europa zich bij uitstek voor een geheel ander soort uitdaging binnen een relatief sterk verstedelijkte omgeving.


Een coöperatieve spelmodus voor maximaal vier personen is ook nieuw. Via een unieke code kan je vrienden uitnodigen deel te nemen aan je spelsessie, waar je elk vanuit hetzelfde bedrijf werkt om de spoorwegen uit te breiden en te managen. Een fijne toevoeging, maar ook hier een gemiste kans om een uitdagende spelmodus te creëren waar je de tegenstand strategisch kan afsnijden van winstgevende ondernemingen en routes. Helaas heb ik de coöperatieve modus niet kunnen spelen door een gebrek aan Railway Empire spelende vrienden.

Het kan even duren voordat je de fijne nuances van Railway Empire 2 onder de knie hebt. De game kent ondanks de tutorialscenario’s een steile leercurve, maar biedt ook op consoles een verfijnde gameplay én besturing. Het is jammer dat de grafische presentatie tegenvalt, dat de mogelijkheden van een nieuw continent niet zijn benut én dat de multiplayer enkel een coöperatieve invalshoek heeft. Echter, als Railway Empire 2 je eenmaal weet te grijpen, dan verdwijnen de uren als sneeuw voor de zon.