Begin 2019 liet All Elite Wrestling de worstelwereld op zijn grondvesten schudden. De nieuwe federatie wilde de World Wrestling Entertainment het vuur aan de schoenen leggen met namen als The Young Bucks, Pac, Cody Rhodes en Chris Jericho. Het is nu tijd voor de volgende stap en ook daarin zoeken ze de concurrentie met de WWE.
Als we kijken naar worstelgames dan staat de WWE 2K-serie al jaren te boek als de grootste naam. Toch staat grootsheid in dit geval niet gelijk aan kwaliteit, de afgelopen jaren had ontwikkelaar Visual Concepts moeite om het stokje van oudgediende Yuke’s over te nemen. Laatstgenoemde stond in de tussentijd ook niet met lege handen, zij werden door uitgever THQ Nordic aan het werk gezet om AEW Fight Forever te realiseren. De game werd eind 2020 aangekondigd met een duidelijke visie: de artstijl moest iets meer richting de cartooneske kant en met de gameplay wilden ze de arcadebenadering van weleer toepassen.
Een vroege conclusie is dat ze dit deels is gelukt. Er is een aparte knop om te slaan, schoppen en een grapple uit te voeren. Doe je dit meermaals achter elkaar dan maak je een serie van stoten of schoppen en het langer ingedrukt houden van de knop zorgt voor een krachtigere uitvoering. De bumpers gebruik je om grapples of strikes te blokkeren en te counteren, een systeem waar ik iets minder tevreden over ben. In één-tegen-één matches werkt het prima en kun je goed overweg met de (niet al te strenge) timing, wanneer je echter in een four-way zit is het overzicht amper meer te bewaren. De bovenstaande basis is middels een tutorial prima onder de knie te krijgen, op het moment dat je meer de diepte in wil zul je grotendeels aan je lot worden overgelaten. En dit is niet het enige wat beter had gekund.
Wanneer je veelvuldig moet incasseren zal je momentum meter in het blauw terecht komen en moet je waakzaam zijn om niet in een pin of submission terecht te komen. Op dat moment is het de bedoeling dat je als een gek op de knoppen drukt om eraan te ontsnappen, de ontwikkelaar is alleen vergeten om je enige vorm van feedback te geven. Drukte je niet hard genoeg op de knoppen? Was je simpelweg te verzwakt om nog terug te komen? Het zijn vragen waar je geen antwoord op krijgt en ook te noteren zijn voor het simpelweg opstaan nadat je naar de mat bent gebracht. Soms bleef ik secondelang liggen terwijl ik als een gek op de knoppen aan het drukken was. En helaas is dit niet het enige probleem. Wanneer je iemand op een lichaamsdeel aan blijft vallen zie je dit kortstondig terug in een silhouet, om deze vervolgens weer zien te verdwijnen. Op deze manier moet je altijd gokken hoe de schade is en kun je niet gericht te werk gaan.
Andere problemen zitten hem vooral in de animaties van de worstelaars. Hoewel vloeiend zijn er te vaak situaties waarbij ze in het luchtledige slaan, zich ineens verplaatsen door de ring of rare acties uitvoeren. In een tag-team match met Darby Allin bleef hij tegen de touwen lopen, om later in de match voortdurend uit de ring te springen en weer terug te gaan, een proces dat zich zeker tien keer herhaalde. Gelukkig betekent dit niet dat alles slecht is, de gameplay is goed op te pikken en de worstelaars hebben ieder hun eigen manieren zoals je deze kent. Naast de finishers, die je kunt inzetten door je eigen momentum meter te vullen, gaat het bijvoorbeeld om het sproeien van zwarte mist door onze eigen Malakai Black.
In het doel om worstelaars ietwat cartoonesk neer te zetten is Yuke’s goed geslaagd. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ze hier iets té goed in zijn geslaagd, grote namen als Chris Jericho lijken eerder een actiefiguurtje waarvan de proportie ietwat losjes is benaderd. Binnen de gekozen stijl past het gelukkig prima. Als we kijken naar het complete roster dan zijn er 36 mannen en 13 vrouwen. Grote namen als John Moxley, MJF, Kenny Omega, Jade Cargill en Britt Baker zijn allemaal aanwezig en toch voelt het niet compleet aan. De inmiddels vertrokken Cody Rhodes is weliswaar prominent aanwezig, daarentegen ontbreken namen als Toni Storm, The Acclaimed en Samoa Joe. Andere grote namen als FTR en Hook zitten verborgen achter downloadable content en Matt Hardy is enkel toegankelijk middels een pre-order. Natuurlijk kun je nog altijd zelf een worstelaar creëren, alleen is deze mogelijkheid wel erg gelimiteerd. Met slechts acht mannelijke en vier vrouwelijke gezichten en geen mogelijkheid om deze verder aan te passen is het lang niet zo uitgebreid als de WWE-reeks. De mogelijkheden bij het maken van je eigen arena zijn wat dat betreft iets meer uitgebreid, met de kanttekening dat je deze niet online kunt delen.
Als we kijken naar de verschillende matchtypes dan zien we bekende namen als singles matches, three-way matches, four-way matches, tag-team matches, ladder matches en de Lights Out match. Opvallende afwezige zijn trio’s matches, daar waar AEW hier toch goed op in zet (onder andere door er titels aan toe te kennen) staan er maximaal slechts vier worstelaars tegelijkertijd in de ring. Het maakt de Casino Battle Royale ook minder interessant dan het had kunnen zijn. Het hoogtepunt was voor mij de Exploding Barbed Wire Deathmatch. Een ring die is omgeven door prikkeldraad en waar explosies je om de oren vliegen past perfect bij de gekozen insteek van Yuke’s. Hiernaast kun je uiteraard online, waar ik geen enkel moment last heb gehad van lag, en zijn er verschillende mini-games. Het gaat onder andere om trivia, het nadoen van dansmoves, honkbal en gooien van explosieve tonnen. De absurditeit spat er vanaf. Drie van deze mini-games zijn direct toegankelijk en de rest zul je vrij moeten spelen in de story mode.
In Road to Elite ga je met een worstelaar, wat zowel iemand uit het roster kan zijn of je eigen creatie, en speel je in vier blokken van vier weken, waarbij iedere laatste week uit een pay-per-view bestaat. Je begint de reis bij Double or Nothing en als mannelijke worstelaar neem je deel aan de Casino Battle Royale. Bij winst mag je het op gaan nemen voor de AEW World Championship bij All Out, bij verlies kom je in een andere verhaallijn terecht. Kies je daarentegen voor een vrouwelijke worstelaar dan zul je deelnemen aan een four-way match en ongeacht de uitkomst krijg je een kans voor de AEW Women’s World Championship. Dit is ook bijna het enige verschil tussen de mannen en de vrouwen, na het voltooien van het eerste blok volgen beiden dezelfde verhaallijn. Sowieso is de opzet, met meerdere vertakkingen binnen de vier blokken, minder interessant dan het lijkt. Na het winnen van de World Championship werd ik in allerlei storylines gegooid die eigenlijk geen enkele opzet kende en waarin de titel geen enkele rol meer speelde. In een ander moment won in de tag-team titles en moest ik de week erna ineens tegen mijn partner vechten, waarna de titels nooit meer ter sprake kwamen. Zelfs tijdens een opkomst van je worstelaar, die binnen enkele seconden over gaat naar een zwart scherm, is de titel niet zichtbaar.
Na iedere match krijg je de mogelijkheid om even te ontspannen. Soms gaat het om een verplicht ziekenhuisbezoek om je blessure te behandelen (ontspannen mag je inderdaad losjes opvatten), ook kun je een mini-game spelen, naar het restaurant gaan om een lokale maaltijd te eten, een talkshow of persconferentie bijwonen of de stad intrekken om een monument te bekijken. Naast dat dit je altijd helpt om geld te verdienen, je moraal op te krikken of je uithoudingsvermogen te herpakken kom je ook in geforceerde gesprekjes met andere worstelaars terecht, standaard volgend op een selfie voor je plakboek. Tijdens dit alles verdien je ook ervaringspunten, deze zijn alleen toepasbaar op een zelf gecreëerde worstelaar en nutteloos als je voor een bestaande worstelaar kiest. Al met al is Road to Elite leuk om enkele keren te doorlopen gezien de rare situaties, alsmede interessante filmpjes die terugblikken op belangrijke momenten in de geschiedenis van de federatie, voor een eventuele opvolger zie ik liever wel een meer coherent geheel.
Om het geheel aan te kleden is er een Jukebox met daarin meer dan honderd nummers die je zelf kunt samenstellen tot een soundtrack. Veel van de bekende deuntjes zijn aanwezig, inclusief nieuwe tracks van Max Caster en Swerve Strickland. Twee namen die opvallend genoeg dan weer niet bij de speelbare worstelaars zitten. Hoewel er eerder gezegd werd dat diverse worstelaars hun stem hadden verleend aan de game blijkt dit niet het geval. De enige met een voice-over zijn Tony Khan die de epiloog heeft ingesproken, en Excalibur en Jim Ross die tussentijds commentaar leveren. Met name oudgediende Jim Ross doet dit op vreselijke, ongeïnteresseerde wijze. Je zou het wat dat betreft bijna een zegen noemen dat zijn commentaar bestaat uit één dialoog voorafgaande aan de match en dat er tijdens de match geen commentaar aanwezig is.
Als laatste mogen de Challenges niet onbenoemd blijven. Er is een flinke lijst aanwezig, die ook nog eens worden aangevuld met wekelijkse en maandelijkse uitdagingen, van het winnen van een bepaald aantal matches tot het spelen van een bepaald type match met een specifieke worstelaar. Met het voltooien van Challenges verdien je geld dat je kunt spenderen in de winkel voor onder andere kledingstukken en muziek. Grinden is nergens nodig, al snel had ik voldoende geld bemachtigd door simpelweg te spelen en kon ik de voor mij meest interessante items uit de store halen. Het is één van de voorbeelden die Yuke’s prima voor elkaar heeft, laten we hopen dat de opvolger van deze game ook op andere vlakken weet aan te haken.
Beoordeling
65
AEW Fight Forever komt veel van zijn beloften na. De gameplay is voor iedereen op te pakken, de graphics zijn een mix van realiteit en cartoony en Road to Elite is leuk om enkele keren door te spelen. Tegelijkertijd is er nog veel te verbeteren voor een eventuele opvolger. Zowel de gameplay als het aantal worstelaars mag verder worden uitgediept, het commentaar moet stukken beter en de verhaallijn van Road to Elite zal een meer consistent geheel moeten worden.
