Enkele jaren geleden was ik behoorlijk enthousiast over Oceanhorn: Monster of Uncharted Seas. Hoewel overduidelijk een kloon van The Legend of Zelda in de vorm van een isometrische 3D-game wist het genoeg plezier te brengen om het toch vooral een eerbetoon te noemen. Kan het vervolg ditzelfde gevoel oproepen?
Oceanhorn 2: Knights of the Lost Realm werd al in 2019 uitgebracht op iOS, een jaar later gevolgd door een release op de Nintendo Switch. Inmiddels kunnen ook PC, PlayStation 5 en Xbox Series eigenaren ermee aan de slag en wat direct opvalt is dat ontwikkelaar Cornfox & Bros. het grootser heeft aangepakt. Niet alleen door de gameplay naar een third-person view te brengen, er is ook grotere, open wereld om te verkennen. Omdat lang niet iedereen het origineel heeft gespeeld doet de studio er goed aan om het verhaal als prequel te laten fungeren.
De protagonist, die simpelweg Hero heet, zal geridderd worden door zijn vader, alleen moet hij eerst een kluis ophalen uit een piratenhol. Voordat de festiviteiten na zijn geslaagde opdracht echter los kunnen barsten stort er een vliegtuig neer en treedt er een duister leger ten tonele. Combineer dit met een antagonist onder de naam Mesmeroth die het eiland over wil nemen en er is een prima, doch ietwat standaard opzet om je vijftien uur bezig te houden.
Deze spelduur is grofweg ingedeeld in drie elementen, namelijk combat, puzzels en exploratie. De combat is helaas het zwakste onderdeel. Gevechten, die in real-time plaatsvinden, bestaan uit niet veel meer dan drie keer met je zwaard slaan, wegrollen, en opnieuw de aanval zoeken. Weliswaar krijg je diverse hulpmiddelen aangeboden, denk aan het inzetten van je kompanen of de mogelijkheid om met je schild aanvallen te blokkeren, het gebruik hiervan wordt nergens aangemoedigd. Wat ook niet meehelpt is dat er weinig variatie is in de vijanden en dat de eindbazen weinig voorstellen.
Voor de puzzels is dezelfde kritiek te noteren als bij de gevechten. Het gros is erg simplistisch en bestaat uit opdrachten die je al honderd keer in andere games voorbij hebt zien komen. Wanneer je met je kompanen onderweg bent en je meerdere plateaus in moet drukken is de oplossing direct duidelijk. Ook sleutels en schakelaars om deuren mee te openen zijn wat dat betreft bekende kost. Pas op de momenten dat je Caster Gun wordt ingezet, wat zowel dient als een afstandswapen als een bron van elementaire magie, schemert door dat er meer in had gezet.
Wat over blijft is de exploratie en op dit vlak kan ik Oceanhorn 2 een stuk meer krediet geven. Dit begint al bij de map zelf, waar keurig staat aangegeven hoeveel schatten er nog zijn om te openen. Verwacht niet dat je ze hierdoor direct op kunt pikken, voor sommigen zul je eerst progressie moeten boeken en items als de Hookshot en de bommen vrij moeten spelen. Doet dit je al denken aan Zelda? Wat dan te denken van de verschillende hartstukjes die je moet ontdekken om je gezondheid mee aan te vullen. Of een balk om je uithoudingsvermogen mee aan te geven. Een balk die in deze game overigens niet te verlengen is. Het is moeilijk om te spreken over originaliteit, de implementatie is op dit vlak gelukkig prima.
Een ander element wat exploratie aanmoedigt is een kaartspel, Arcadian Tarock genaamd. Op een 9x9 spelbord dien je kaarten met een hogere aanvals- en verdedigingskracht neer te leggen dan je tegenstander. Kaarten verkrijg je door er in de wereld naar op zoek te gaan of je krijgt ze bij het verslaan van vijanden. Overigens is dit kaartspel geheel optioneel en als je er niet naar om wil kijken is dit geen verplichting. Net als de 88 verschillende challenges zoals het verslaan van een bepaald aantal vijanden of vinden van schatten. Hier staat XP tegenover wat je in rank doet stijgen en waar je diverse voordelen mee ontgrendelt.
Alle geboekte progressie is op een overzichtelijke manier terug te lezen in je Adventure Log, denk aan de sleutels die je hebt gevonden, de sidequests die je open hebt staan en de conversaties die je hebt gevoerd. De personages waar je dit mee doet hebben, evenals je kompanen, weinig charisma en wat ook niet helpt is dat de animaties beter hadden gekund. Op dit vlak schemert echt door dat de oorsprong op iOS en de grotere opzet meer moeite hebben om de stap te maken naar de consoles. En toch ben ik ook van de prequel gaan houden. Het is duidelijk dat de ontwikkelaar met veel liefde naar The Legend of Zelda heeft gekeken en hier een soort light-versie van heeft willen maken. Soms slaan ze hier iets in door, en dan met name in de gameplay, terwijl ze tegelijkertijd een kleurrijke wereld neerzetten met een goede voice-acting en muziek. De vijftien uur die ik nodig had om het einde te bereiken vlogen voorbij en ik hoop dat ze met een eventueel derde deel meer eigen ideeën kunnen implementeren.
Beoordeling
70
Hoewel de overstap naar een third-person view in een meer open omgeving niet helemaal vlekkeloos verloopt en de gameplay wel erg veel leentjebuur speelt bij The Legend of Zelda blijft er genoeg over om van te genieten. Ben je daarentegen op zoek naar een echte uitdaging, dan is Oceanhorn 2 net wat te simplistisch.
