Vrijwel ieder genre is in gaming vertegenwoordigd en in sommige gevallen zelfs uitgekauwd. RPG's zijn hier een mooi voorbeeld van en toch zijn er games die zo nu en dan laten zien dat bijzondere uitstapjes mogelijk zijn. Wat te denken van een musical die draait om goden.
Dit bijzondere idee komt voort uit het creatieve brein van David Gaider, hoofdschrijver achter BioWare’s Dragon Age serie. Al enkele jaren liep hij rond met het idee om vertakkende dialogen samen te brengen met muziek. En dan geen popmuziek of meezingers, het zijn juist de musicals waar zijn interesse naar uit ging. Dit zonder zijn achtergrond te verloochenen, net als bij Dragon Age draait de uitkomst van het verhaal om de keuzes van de speler.
Stray Gods draait om Grace, een schoolverlater die het wil maken met haar band. Audities voor nieuwe bandleden lijken op niets uit te lopen en terwijl de oefenruimte leeg druppelt en ze alleen achter blijft zet ze haar emoties om in zang. Dit gaat niet onopgemerkt voorbij aan Calliope, een vrouw die binnen komt lopen en indruk maakt met haar auditie. Niet eens zozeer door haar individuele zangkwaliteiten, samen met Grace zingt ze een duet die niet zou misstaan in een echte musical. Zo snel als dat Calliope echter ten tonele verschijnt, zo snel is ze ook weer verdwenen.
De twee komen elkaar sneller tegen dan gedacht, alleen ditmaal in minder mooie omstandigheden. Calliope heeft een steekwond opgelopen en ziet het appartement van Grace als haar enige uitweg. Ze weet de moordaanslag niet te overleven en terwijl ze haar laatste adem uitblaast draagt ze haar Eidolon over aan Grace. Wat blijkt namelijk: Calliope was één van de Griekse goden, de god met de mooie stem, en wanneer ze sterven zullen hun zielen worden overgedragen aan de persoon die op dat moment het dichtste bij ze staan. Nauwelijks bekomen van wat er zojuist is gebeurd moet Grace voor komen bij de goden, ook wel de Idols genoemd, en krijgt ze de dood van Calliope in haar schoot geworpen. Als aangewezen schuldige zal ook zij de dood moeten vinden, maar als manier van gratie krijgt ze een week de tijd om haar onschuld te bewijzen.
De manier waarop je dit doet is door in dialogen keuzes te maken. Het doet een beetje denken aan de games van Telltale, denk aan The Walking Dead of The Wolf Among Us, alleen dan zonder een grotere mate van vrijheid. Het is in Stray Gods niet mogelijk om vrij rond te lopen of items te verzamelen en te gebruiken, alles is opgedragen aan de conversaties zelf. Soms mag je kiezen naar welke locatie je eerst af wil reizen, denk aan het appartement van Apollo of de nachtclub van Persephone, buiten de conversaties om is dit één van de weinige vrijheden die je krijgt.
Aan de hand van de keuzes die je tijdens de gesprekken maakt zal het verhaal zich ontvouwen. Sommige van de mogelijkheden zijn verborgen achter je gekozen karaktereigenschap, te weten Charming, Kickass of Clever. Zoals ze al doen vermoeden kan Grace trachten om haar gesprekspartner te charmeren, agressiever benaderen of juist slim af zijn. Een gekozen karaktereigenschap betekent ook dat de andere opties niet te gebruiken zijn. Naast de normale conversaties heeft Grace de kracht van een Muse waarmee ze middels zang ware gevoelens bloot kan leggen. Wanneer haar ogen goud gaan gloeien en de muziek op komt zetten weet je dat er een zangpartij tussen haar en een gesprekspartner begint. Middels getimede keuzes bepaal je hoe het nummer zich ontvouwt en juist op deze momenten zal het narratief zich ontvouwen. Er zijn zelfs opties om een romance op te bouwen met vier van de personages.
De keuze om anders simpele conversaties op te laten gaan in muziek is een gewaagde en deels geslaagde opzet. Er wordt niet geschuwd om zware thema’s de revue te laten passeren en enkele van de ballades zouden niet misstaan in een echte musical. Helaas gaat dit niet op voor ieder nummer. Sommige van de acteurs matchen qua stemmen net niet lekker bij elkaar en wanneer ze door elkaar zingen resulteert het in een rommelig geheel. Dit is overigens geen kritiek op de stemacteurs zelf. Met een cast bestaande uit onder andere Laura Bailey (The Last of Us: Part II), Troy Baker (Uncharted), Khary Payton (The Walking Dead) en Ashley Johnson (The Last of Us) zijn er niet alleen bekend stemacteurs aangetrokken, ook hun zangkunsten zijn indrukwekkend te noemen. De door hun gespeelde personages zijn hiernaast ook nog eens complex met ieder hun eigen problemen waar voldoende tijd voor is genomen om deze bloot te leggen.
Hoewel Stray Gods: A Roleplaying Musical zeker zijn charmes heeft en we kunnen spreken van een unieke insteek weten ze niet op ieder vlak te scoren. Zoals eerder opgemerkt is het een game waar de input van de speler minimaal is. Vrijwel het enige wat je doet is keuzes maken binnen conversaties, met een enkel uitstapje waarin je stapsgewijs enkele objecten bekijkt waar Grace een opmerking bij maakt. Gedurende de vijf uur die het duurt om het verhaal te doorlopen ben je alleen maar een reactie aan het selecteren. Zoals bij veel andere games waar je dit doet laten de korte antwoorden zich helaas niet altijd goed vertalen naar de volledige respons, waardoor Grace soms agressiever een gesprek in gaat dan je eigenlijk had gewild. Het verhaal zelf is weliswaar leuk bedacht en kent voldoende diepgang, helaas zag ik het plot wel ver van tevoren aankomen. Voor een game die voor een groot deel draait om de audio is het opvallend dat deze nogal heen en weer schiet van zacht naar hard. Sommige personages klinken ver op de achtergrond, terwijl een ander nog geen seconde later behoorlijk hard door je speakers praat.
Kijkend naar de stijl van de game dan is deze nog het beste te vergelijken met een visual novel. Door te werken met verschillende camerahoeken en handgetekende personages en achtergronden is het alsof je door een comic aan het bladeren bent. Wel is het voor een musical spijtig dat de lippen van de personages niet bewegen. Op deze manier zul je net iets meer uit de beleving worden gehaald. De ontwikkelaar doet er verder goed aan om je geen vaststaand verhaal te vertellen. Door op de belangrijke momenten andere keuzes te maken, denk aan de karaktereigenschappen van Grace en wie ze in vertrouwen neemt, kan de uitkomst anders zijn. Sterker nog, in één playthrough zul je nooit alle muzikale nummers kunnen horen. De basisdialogen veranderen weliswaar niet, gelukkig is er een optie om deze over te slaan en je zo echt te richten op de verschillen. Stray Gods mag dan weliswaar niet op ieder vlak imponeren, ik ben blij dat er mensen zoals David Gaider zijn die een uitstapje durven te nemen om ons vastgeroeste gamers mee te verrassen.
Beoordeling
70
Ondanks de minimale input van de speler kan ik Stray Gods: A Roleplaying Musical aanraden als je de gameplay van de Telltale games wil combineren met een muzikale insteek. Hoewel het plot wat voorspelbaar is en niet ieder nummer even goed uit de verf komt is het - mede door de sterke cast - een unieke ervaring waar je pas echt alles uit kunt halen als je het meerdere keren speelt.
