De Britse studio Zoë Mode, een afdeling van Kuju Entertainment, maakte tot nu toe vooral SingStar en EyeToy games, maar met Crush maken ze een echt originele titel voor de PSP. Levert die originaliteit een goede score op of valt de kwaliteit tegen?

De originaliteit is al goed te merken in het verhaal van de game, dit is namelijk lekker bizar. De hoofdrolspeler van de game, Danny, heeft een vervelend probleem. Hij kan niet meer slapen. Hij lijdt al maanden aan slapeloosheid en dat heeft een invloed op zijn werk. Danny zoekt hulp bij een gekke wetenschapper, deze heeft namelijk de machine C.R.U.S.H. uitgevonden waarmee je slechte herinneringen kunt vernietigen om zo rustig te kunnen slapen. Hiervoor moet Danny een rare helm op zetten en zijn slechte herinneringen pletten. In enkele korte tussenfilmpjes wordt het verhaal van Danny netjes uit de doeken gedaan en leer je waarom de jongen niet kan slapen terwijl de gekke wetenschapper stomme opmerkingen maakt.

De game combineert een platformopzet met puzzelwerk. Elk level van de game is een kleine omgeving waarin je gekleurde knikkers, puzzelstukken, trofeeën en verschillende obstakels kunt vinden. De trofeeën en puzzelstukken verzamel je om extra's zoals artworks vrij te spelen terwijl je de gekleurde knikkers verzamelt om het einde van het level te openen. Alleen die laatste soort heb je dus nodig. Het platformen is eigenlijk tot een minimum beperkt, je moet af en toe eens van het ene platform naar het andere springen en een bal in een andere richting rollen. Moeilijk is dat platformwerk niet, je wordt zelfs niet gestraft als je sterft. De game draait dan ook rond de vele puzzels die je tegenkomt.



Dat puzzelwerk is er vooral in de vorm van het wisselen van dimensies om het einde van het level te bereiken en vijanden uit te schakelen. Door op de linkerschouderknop te drukken plet je de spelwereld namelijk in de richting waarin je kijkt. Dit wisselen tussen 2D en 3D komt ook voor in Super Paper Mario, maar in Crush is het de belangrijkste feature. Als je het level plet, dood je ook de kakkerlakken die je soms tegenkomt. Vijanden doden is dus niet echt moeilijk. Afhankelijk van de richting waarin je een level plet, ontstaan er nieuwe paden die je moet volgen. De richting waarin je plet hangt af van je camerastandpunt, dit wijzig je door een richting te kiezen op de D-Pad. Dit systeem werkt gemakkelijk.

Hoewel de besturing gemakkelijk in elkaar steekt en je eigenlijk niet kunt sterven, beschikt de game over een te snel stijgende moeilijkheidsgraad. De eerste levels na de tutorial gaan goed, maar al snel voegt men nieuwe elementen toe terwijl de levels zelf snel ingewikkeld worden. De nieuwe elementen worden te snel toegevoegd waardoor ze niet ten volle benut worden en de hogere moeilijkheidsgraad hindert het spelplezier. Deze hoge moeilijkheidsgraad zorgt er wel voor dat je extra blij bent als je dan toch een bepaald level oplost. Desondanks krijg je wel het gevoel dat deze game met een slimmer leveldesign nog beter had geweest. Naast de verhaalmode is er ook een Time Trial mode, deze is nog veel moeilijker en enkel voor de echte doorzetters. Hier word je namelijk geconfronteerd met een strenge tijdslimiet, zelfs een seconde twijfelen is hier te veel.



Qua stijl doet Crush het denken aan Psychonauts, een al even gekke game. Tijdens de game zelf is alles redelijk leeg met scherpe graphics en hier en daar een klein detail zoals de regeneffecten in Tin Can Alley. De grafisch sterke kant van de titel zit vooral in de tussenfilmpjes. De stemmen van de hoofdpersonages zijn ingesproken en zorgen voor enkele leuke momenten in de tussenfilmpjes zoals wanneer de wetenschapper uitlegt waar de afkorting C.R.U.S.H. voor staat en het eigenlijk blijkt dat de afkorting fout is. Naast de stemmen hoor je vooral gekke geluidjes, deze zijn niets speciaals, maar ook niet storend.

Crush is uiteindelijk een goed idee dat eigenlijk een beetje genekt wordt door de moeilijkheidsgraad, deze zal veel mensen doen afhaken. Crush is echter wel één van de origineelste puzzelgames in jaren met een mooie grafische stijl, goede stemmen en redelijke laadtijden. Zoë Mode mag dan ook zeker zo verder gaan. Mensen die niet bang zijn om het uiterste te vergen van hun hersenen zullen echter dol zijn op de titel. De complexe natuur zorgt er wel voor dat het nooit zo verslavend is als bijvoorbeeld Mercury, maar desondanks is het een goede aankoop.