De meeste superheldengames verschijnen wanneer een film hierom vraagt. Een nieuwe Hulk film krijgt een nieuwe Hulk game, een nieuwe Spider-Man film een Spider-Man game, etc. Toch valt Spider-Man: Friend or Foe niet binnen deze categorie.

Het spel staat los van de films en de comics, het is namelijk een apart avontuur. Wat is namelijk het geval, een meteorietenregen heeft plaatsgevonden en enkele brokstukken zijn op aarde beland. Met deze brokstukken is er nu voor gezorgd dat de daden van vele vijanden worden aangestuurd, om zodoende een leger te verkrijgen van bekende misdadigers uit de Spider-Man serie. Kolonel Nick Fury van S.H.I.E.L.D. haalt Spider-Man binnen om de misdadigers uit hun hersengreep te halen en tegelijkertijd te onderzoeken wie er achter deze opvallende actie zit. Jawel mensen, een verhaal hoeft niet diepgaand te zijn om tot game omgetoverd te worden. Toch lijkt het concept in eerste instantie interessant, vrijwel iedere vijand van Spider-Man zit in de game verwerkt, maar al snel blijkt dat dit affiche niet garant staat voor een toffe Spider-Man titel. Het grootste minpunt van de game laat zich niet in één stukje tekst omschrijven, keer op keer weet het spel namelijk teleur te stellen.


Laten we beginnen met de levelopbouw. Hoewel je af mag reizen naar veelbelovende locaties als Tokyo, Egypte en Nepal blijkt de uitwerking hiervan uiterst minimalistisch. Hoewel ieder van deze locaties meerdere levels kent zijn ze stuk voor stuk hetzelfde en inspiratieloos opgebouwd. Waarom moeite doen om een tweede level verrassend te maken als je de eerste gewoon kunt kopiëren naar de drie levels die erop volgen? Wat ook niet helpt is dat de structuur binnen de levels standaard hetzelfde is. Loop naar een gebied, zie deze geblokkeerd worden door een deur, versla de vijanden om de deur wederom te openen en loop door naar het volgende gebied. Zie een dichte brug met een knop, alvorens je deze echter in kunt drukken, dien je de vijanden weer te verslaan, et cetera. Het geheel werkt misschien nog niet op je zenuwen als je de eerste twee levels bent doorgekomen, na level drie begint de irritatie echter toe te nemen, en dan heb je nog een level of vijftien te gaan.

Om het spel enigszins interessant te houden hoef je deze niet alleen te doorlopen. Altijd zal er een tweede, door jou gekozen karakter aan je zijde strijden. Naarmate je verder komt speel je meer karakters vrij (bijvoorbeeld door ze te verslaan) en kun je ze selecteren om je te helpen, of zelfs naar ze switchen om met ze te spelen. Klinkt leuk, ware het niet dat ze simpelweg geen eigen identiteit hebben. Het is lastig om de vinger op de zere plek te leggen, wellicht komt het ook omdat we Venom nu eenmaal lastig naast Spider-Man kunnen plaatsen. Gelukkig is er toch nog een klein positief punt te melden, het tweede computergestuurde karakter kan ook worden ingevuld door een medespeler, iets wat het plezier nog ietwat ten goede komt.


Spider-Man: Friend or Foe lijkt zich voornamelijk op kinderen te richten, gezien de simplistische manier waarbij je je door vijanden heen slaat en niet dood kan gaan. Mocht je toch de dood vinden dan kost dit simpelweg enkele tokens, het verzamelelement van de game waarmee je krachten upgraden, maar ook zonder tokens kun je direct verder. Ook de eindbazen kennen geen strategie om ze te verslaan, gevechten zijn vaak binnen twee minuten in het voordeel van Spider-Man beslist.

Jullie kunnen de conclusie zelf al trekken, maar toch doe ik het nog even voor jullie: Spider-Man: Friend or Foe is een teleurstellende game die Spider-Man onwaardig is. De gameplay is te simplistisch, de gebieden kennen geen enkele inspiratie en het geheel lijkt veel te snel afgeraffeld te zijn om een gat in de markt op te kunnen vullen. Het enige wat deze game nog een beetje overeind kan halen is de coöp, de multiplayerpotjes in een afgesloten arena en het geluid. Deze elementen zijn echter pleisters op de wonden en niet het excuus waarvoor je het spel alsnog in huis zult halen. Activision moet oppassen dat ze één van hun sterke namen in hun line-up niet omzetten tot een gamekarakter dat minimaal in vijf games per jaar op moet draven, deze titel bewijst dat dit de kwaliteit niet ten goede komt.