Tussen alle diepgaande games door is het af en toe verfrissend om een spel te hebben waarbij je niet na hoeft te denken. Facebreaker beloofde een game in deze categorie te worden en onderuit gezakt in mijn stoel dacht ik een lekker potje te gaan boksen.

Het spel verschijnt onder het zogeheten Freestyle label. Simpel gezegd is dit label opgezet voor mensen die geen diepzinnige games zoeken en wanneer je een spel met dit label ziet weet je dat je de inhoud niet serieus moet nemen. Zo ook met Facebreaker, deze boksgame kent namelijk karakters die over de top zijn en je niet in een Fight Night tegen zult komen. Deze vergelijking hoeven we ook op ander vlak niet te maken. Daar waar de Fight Night serie de serieuze gamers wil benaderen die een realistische boksgame willen spelen, daar is Facebreaker gemaakt voor mensen die helemaal geen zin hebben in realisme. Hier is helemaal niets mis mee, mits het concept werkt, en dat is bij Facebreaker duidelijk niet het geval.

Laat ik beginnen door te zeggen dat de controls precies bij de game passen. Je hebt een hoge en een lage stoot, een knop om vast te houden en een knop om te blocken. Een kind kan de was doen … althans, dat zou je zeggen. Om het spel te testen besloot ik de Brawl for it All optie te starten, alwaar je een karakter kiest en titels dient binnen te halen. Dieper dan dit gaat het niet, er zit totaal geen verhaal in de game, maar dat heeft het natuurlijk ook niet nodig. Tijd om een wedstrijd te starten en mijn tegenstander aan gort te slaan.



Ik besloot om de makkelijkste moeilijkheidsgraad te kiezen. Niet omdat ik bang was om afgemaakt te worden, maar meer om te kijken hoe het met het niveau van de tegenstander gesteld zou zijn. Tot mijn grote ongenoegen is de game echter zo ontzettend snel dat er van tactiek geen enkele sprake is. Omdat simpel button bashen echter ook niet het beoogde succes bracht vroeg ik me af wat de game dan wel voor bedoeling had. Dien ik de snelle speelstijl voor lief te nemen en, puur op geluk, te trachten om tijdig op de juiste knop te rammen? Het lijkt er bijna wel op, hoewel er met enige tactiek wedstrijden naar je hand gezet kunnen worden is dit door de snelheid van het spel vrijwel onmogelijk.

De wedstrijd zelf zit helaas niet veel logischer in elkaar. Een wedstrijd is te winnen op drie manieren: door een drietal knockouts binnen de drie ronden te behalen, door te winnen in de sudden death die volgt na drie ronden zonder winnaar of met een Facebreaker. Deze laatste wordt gevormd door een meter van vier blokjes totaal te vullen en dan toe te slaan met een krachtige stoot, hetgeen in slow motion in je beeld komt en een gevoel van voldoening geeft. Tegelijkertijd gebeurt het echter ook vaak dat jij met twee knockouts voor staat, om vervolgens uit het niets een Facebreaker tegen te krijgen of in de Sudden Death alsnog met enkele rake klappen te verliezen. Voor een game die vooral fun moet zijn is deze frustratie onbegrijpelijk. Omdat het spel vrijwel onmogelijk te spelen is met een tactische wijze verval je al snel op trucjes. Constant tracht je een zelfde aanval uit te voeren met het karakter dat je enigszins onder de knie hebt, ook onderling zijn de karakters namelijk slecht in balans. Het frustratie-element wordt nog eens vergroot door de computer, het komt vaak voor dat je in een hoek klem staat en alleen maar machteloos toe kunt kijken hoe je levensbalk binnen enkele seconden compleet weg wordt gevaagd.



Grote vraag is natuurlijk of Facebreaker door dit alles een slechte game is geworden. Dit is echter niet het geval omdat enkele elementen de game overeind kunnen halen. Hoewel de AI de grootste storingsfactor is binnen de game valt dit natuurlijk simpel te voorkomen door het spel in multiplayer te spelen. Zowel online als met vrienden leer je Facebreaker veel meer waarderen en komt de eerder aangegeven fun-factor alsnog naar voren. Een andere factor die hiervoor zorgt is de mogelijkheid tot het creëren van een eigen karakter. Dit is onder andere mogelijk met de PlayStation en Xbox camera, alwaar je je eigen gezicht in kunt scannen en het karakter aan kunt kleden. Hoewel ik het resultaat van de foto niet altijd overtuigend vond (sommige mensen waren totaal niet te herkennen) levert het wel veel grappige karakters op, een blik op het internet gaf al aan dat vele bekende mensen ook een evenbeeld in Facebreaker rond hebben lopen.

Grafisch leunt Facebreaker op een cartooneske stijl die goed bij de game past. De gezichtsuitdrukkingen van de karakters zijn heerlijk overdreven, het is echter wel jammer dat sommige slagen door een lichaamsdeel heen willen prikken of niet goed contact maken met het oppervlak waar het zich op richt. Gezien de snelle gameplay is er echter een kritisch oog nodig om dit goed te zien, laat staan je eraan te storen. De omgevingen zelf stellen helaas niet veel voor, de settings zijn bijvoorbeeld een gymzaal of een grot, maar dit heeft geen invloed op de wedstrijd zelf.



Het geluid in het spel is voldoende, maar maakt geen indruk. Hoewel de soundtrack lekker is om naar te luisteren is er tijdens de matches zelf niet heel veel om van te genieten. Het hoofdgeluid bestaat uit de klappen, commentaar tijdens wedstrijden ontbreekt namelijk. De enkele ingesproken zinnen van de karakters lijken toegevoegd te zijn om nog enige afwisseling in het geluid aan te brengen, ook hiervan zul je echter niet enthousiast raken.

Facebreaker leek een game te worden voor iedereen. Mensen die vaker games spelen moesten onderuit gezakt een heerlijk potje kunnen knokken, mensen die nooit een game spelen moesten op simpele wijze kunnen genieten van een cartoonesk potje boksen. Helaas heeft Electronic Arts het zichzelf veel te moeilijk gemaakt door een A.I. in de game te verwerken die zelfs op het laagste niveau frustrerend is. Facebreaker is om die reden niet weggelegd voor mensen die het spel als singleplayer game in huis halen, ook voor de multiplayer kun je de game echter beter eens huren dan aanschaffen, er zijn nu eenmaal veel betere alternatieven op de markt.