In 2005 gebruikte Lionhead artiest Mark Healey zijn vrije tijd om Rag Doll Kung Fu te ontwikkelen, waarna hij Lionhead verliet om Media Molecule op te richten. Hij bracht de rechten op Rag Doll Kung Fu mee en liet Sony beginnen aan een PlayStation Network versie.

De originele Rag Doll Kung Fu wordt volledig bestuurd met de muis, waarbij je eigenlijk een poppenspeler speelt want elk figuurtje is een pop wiens ledematen aan draadjes hangen. Je klikte op een ledemaat en versleepte het dan. Hierdoor was de besturing redelijk uniek wat meteen ook het spel echt gek maakte. Op de PlayStation 3 is een muis natuurlijk geen standaardcontroller, de besturing van Fists of Plastic is daardoor omgegooid. Ontwikkelaar Tarsier Studios koos voor een compleet andere besturing. In Rag Doll Kung Fu: Fists of Plastic is de besturing namelijk redelijk normaal. Met behulp van de analoge stick beweeg je het personage rechtstreeks waardoor de unieke besturing toch weggehaald wordt. Het maakt de game een pak gemakkelijker, maar je hebt niet meer het gevoel dat je een pop aan draadjes bestuurt. Je bestuurt de poppen alsof het personages in andere vechtgames zijn. En als het op traditionele vechtgames aankomt, zijn er een pak betere games.

Gelukkig blijven de gekke effecten. Het lijkt nog altijd alsof je met poppen aan draadjes speelt. Hierdoor blijven de animaties zeer charmant. Ook de levels zullen je charmeren. Ze zijn namelijk mooi om naar te kijken, zelfs als ze niet echt gedetailleerd zijn. Je merkt dat echter niet omdat de camera redelijk ver van het level staat in tegenstelling tot bij traditionele vechtgames. De omgevingen zijn ook redelijk klein. In de stijl van Super Smash Bros. nemen de meeste omgevingen niet meer dan één scherm in beslag. Op elk moment kun je dus het volledige level zien. Buiten de charmante graphics heeft de game ook een leuke soundtrack. De nummers lijken regelrecht uit de nieuwste kungfu film te komen. Hier heeft Tarsier Studios dus duidelijk een goede keuze gemaakt. Het is echter een stijl waarvoor je moet zijn en de muziek valt nogal snel in herhaling. Een toppertje kunnen we de game dus niet noemen op audiovisueel gebied.


Fists of Plastic is natuurlijk een vechtgame, waarbij Fists of Plastic grotere gelijkenissen toont met Super Smash Bros. dan met Tekken. Je kunt natuurlijk trappen en slaan, maar je kunt ook uitgebreid springen, van platform naar platform gaan en platforms en vijanden vastgrijpen. Af en toe vallen er power-ups uit de lucht zoals nunchuks, die je kunt gebruiken. Het is direct duidelijk dat Rag Doll Kung Fu geďnspireerd werd door Super Smash Bros. Ontwikkelaar Tarsier heeft natuurlijk ook enkele unieke opties voor deze game bedacht. Er zijn een viertal speciale aanvallen waarvoor je de Sixaxis gebruikt. Je moet bijvoorbeeld de Sixaxis omdraaien om te gaan zweven. Op deze manier offer je Chi op voor gezondheid. Dat is natuurlijk riskant want Chi wordt gebruikt door de vier speciale aanvallen. Chi opladen doe je door de vijand aan te vallen. Spijtig genoeg zal iedereen ongeveer hetzelfde vechten in deze game, terwijl het origineel je toeliet een eigen stijl te ontwikkelen.

De game bevat twee modes, namelijk de singleplayer Challenge mode en de multiplayermode welke het grootste deel van de game vormt. De singleplayer is vrij eenvoudig. Je hebt acht uiteenlopende uitdagingen waarin je medailles kunt verdienen. Zij variëren van brons tot plastic, de hoogste medaille. In deze uitdagingen moet je bijvoorbeeld een set doelwitten raken met shurikens. Je moet dan door het level rondspringen om ze in je vizier te krijgen en met de rechter stick richten. Door zo veel mogelijk te raken en zo weinig mogelijk te missen krijg je dan een hogere score. Deze uitdagingen zijn zonder twijfel het leukste deel van de game ondanks het feit dat ze maar een tutorial zijn. Goede prestaties worden namelijk beloond met nieuwe kleren voor je personages. Hierdoor ben je sneller geneigd nog eens te spelen. Eens je in alle evenementen de hoogste medaille hebt, heb je alle kunstjes van de game geleerd en kun je gaan heersen in de multiplayer.


De multiplayer is offline-only en bestaat uit vier multiplayertypes. De modes zijn Deathmatch, King of the Hill, Capture the Fish en Dodgeball. Deathmatch en King of the Hill kent natuurlijk iedereen, maar Capture the Fish en Dodgeball zijn een pak origineler. In Capture the Fish is het de bedoeling om samen te werken met je teamgenoten om een vis in een mand te gooien en zo te scoren. In Dodgeball moet je punten scoren door een bal tegen je tegenstanders te gooien. In deze multiplayer kunnen vier spelers tegelijk aan de slag, wat minder is dan in het origineel. Het voordeel is natuurlijk dat je iets gemakkelijker aan vier controllers komt dan aan acht muizen. De meeste multiplayertypes kun je gelukkig ook met AI tegenstanders spelen, je hebt dus voldoende aan één controller om te kunnen genieten van de mogelijkheden van de game. Enkel de Capture the Fish mode is niet speelbaar met de AI.

Spijtig genoeg heb je weinig reden om de multiplayermodes te spelen. Tegen een AI spelen is saai en je wordt er niet voor beloond. De multiplayer is enkel leuk als je enkele vrienden op bezoek hebt. De beloofde online multiplayer had hier duidelijk geholpen, het ontbreken hiervan is eigenlijk een zware klap voor de game want het zorgt ervoor dat Fists of Plastic na het uitspelen van de uitdagingen snel van je harde schijf zal verdwijnen. Daarnaast is Rag Doll Kung Fu: Fists of Plastic is een veel te eenvoudige vechtgame met weinig diepgang en weinig replaywaarde. Door het wegvallen van de unieke besturingsmethode verliest Rag Doll Kung Fu zijn charme en zijn vele vechtstijlen. Het maakt de game wel toegankelijker, maar het doodt alle diepgang die aanwezig was in het origineel. Fists of Plastic is dus duidelijk je geld niet waard. Bewaar je geld liever voor andere vechtgames zoals Tekken: Dark Resurrection welke wel online speelbaar zijn.