Jarenlang was Hit Maker een onbekende Japanse ontwikkelstudio, maar met de PlayStation Portable RPG Blade Dancer: Lineage of Light leek het bedrijf zich op de kaart te zetten. Het spel kreeg namelijk een pak aandacht, maar was Lineage of Light deze aandacht wel waard?

Nee. Eigenlijk niet. Blade Dancer: Lineage of Light is namelijk een uitermate doorsnee RPG, wat onmiddellijk opvalt aan het verhaal. Een lange tijd geleden werd jouw land bedreigd door een groot kwaad, maar gelukkig was er een held, de Blade Dancer, die het gevaar kon stoppen. Hij offerde echter zichzelf op om het gevaar te doen verdwijnen. Nu is de dreiging echter terug, maar gelukkig ben jij er: een totaal onbekende tiener die om een of andere reden dezelfde tatoeage heeft en ook nog eens lijkt op die Blade Dancer. De gelijkenissen zijn nogal groot, dus wel, jij mag de wereld redden. Onderweg kom je natuurlijk de nodige cliché personages (zonder interessante achtergrond) tegen welke je zullen helpen om de grote vijand te vinden die de wereld bedreigt en ook nog eens te ontdekken waarom jij eigenlijk op die oude held lijkt. Tijdens het verhaal krijg je af en toe enkele interessante elementen, maar de uitwerking is totaal ongeschikt voor een goede RPG. Het plot is veel te simplistisch, de personages zijn te cliché en onderling is er geen goede band. En zonder goed verhaal geen goede Japanse RPG. Toch?


Inderdaad. Met de goede RPGs die de PlayStation Portable wel heeft, sla je deze beter over. Als je dat niet wil doen, is er echter wel goed nieuws. Het rondlopen en verkennen in deze game is misschien wel overbodig en onnodig saai, maar het vechten is dat niet. Vechten gaat deels turn-based en deels real-time. Elk personage heeft een eigen klokje dat volloopt tijdens de gevechten. Op het moment dat dit gebeurt, moet je dit personage - zelf - selecteren en kun je een aanval kiezen. Zolang je dat niet doet, staat het personage stil. Als de klok vol is, kun je een actie selecteren wat in het begin neerkomt op gewone aanvallen met je wapens, als je personage nog een wapen heeft. Je wapens zullen namelijk regelmatig breken waarna je op zoek moet naar een nieuw wapen. Op dat moment komt het briljante craft-systeem aan bod waarbij je zelf voorwerpen verzamelt om er snel goede wapens van te maken. Je zult uren zitten zoeken naar dat ene item om een supersterk wapen te maken, en dat brengt veel voldoening mee. Je kan de wapens natuurlijk ook kopen, maar dat is een pak duurder.

Binnen de gevechten moet je natuurlijk niet alleen wapens gebruiken. Je hebt ook de mogelijkheid om magische aanvallen te gebruiken en jezelf te genezen. Zij heten Lunabilities in deze game en je kunt ze alleen gebruiken als de Luna balk voldoende vol is. Bij de start van elk gevecht wordt hij opnieuw gevuld, waarna hij vermindert door Lunabilities te gebruiken en weer gevuld wordt door normale aanvallen. Het grappige is dat elk personage op het speelveld dezelfde balk gebruikt, inclusief de vijanden. Door zelf veel magische aanvallen te gebruiken kun je verhinderen dat de vijand dit doet. Je moet dus echt optimaal gebruik maken van de Luna balk, zelfs als je het opneemt tegen een zwakke vijand die jou amper schade doet met zijn normale aanvallen. Het is bijvoorbeeld de ideale manier om jezelf te genezen voor volgende gevechten. Tactisch gebruik van de Lunabilities maakt de gevechten echt leuk, en zo kun je vermijden dat je veel naar steden moet terugkeren om te rusten. Alternatief kun je ook het craft systeem gebruiken om een item te maken dat je gezondheid herstelt. Het craften en vechten zijn duidelijke positieve punten.


Spijtig genoeg zijn de omgevingen slecht ontworpen zodat je veel zult rondlopen op paden die je al lang hebt gezien, maar die je opnieuw moet verkennen voor missies die je later in de game krijgt. Buiten de verhaalstructuur om moet je ook nog zijmissies vervullen, welke totaal oninteressant zijn, maar die je wel nodig hebt omwille van de beloningen die je krijgt. Doordat er weinig opslagpunten zijn voorzien, loop je het risico enkele uren vooruitgang te verliezen door te sterven. Gelukkig 'zie' je vijanden op voorhand zodat je ze kunt ontlopen, een fantastische uitvinding in het genre dat geplaagd wordt door willekeurige aanvallen. In de omgeving kun je namelijk gekleurde schedels zien, blauwe zijn bijvoorbeeld zwakke vijanden en zwarte sterke. Eens deze sterke vijanden je opmerken, achtervolgen ze je tot er een gevecht komt. Zwakke vijanden (in vergelijking met jou) zullen zich terugtrekken om hulp te zoeken zodat het vermijden van een gevecht geen goed idee is. De kans is groot dat ze terugkeren met een uiterst sterk monster als back-up. Op deze manier zorgt de game ervoor dat je toch regelmatig vecht tegen de zwakke monsters.

Buiten de gameplay is de game wel weer teleurstellend. Op technisch gebied zijn de graphics niet slecht, maar ze gaan wel gepaard met de nodige laadtijden en veel mist om de draw-distance te beperken. De personages zelf hebben het nodige detail, maar ze hebben een beperkt aantal animaties en de effecten van hun aanvallen zijn weinig indrukwekkend. Het grootste probleem is echter dat de omgevingen compleet doorsnee zijn. Er zijn geen elementen die de omgevingen interessant maken. Technisch is het dus niet slecht, maar het straalt geen sfeer uit en dat is het belangrijkste. En dat is nog niet het ergste: buiten de steden is er geen muziek en de omgevingsgeluiden zijn totaal onopvallend. Blade Dancer: Lineage of Light heeft eigenlijk briljante gevechten en een prachtig craft-systeem, maar Hit Maker plaatste dit in een game die voor de rest weinig voorstelt. Deze twee dingen zijn lichtpuntjes in een zwakke game. Het verhaal kan bijvoorbeeld uitgespeeld worden in een twintigtal uur en in deze periode boeit het totaal niet. Als je dan nog ziet dat het audiovisuele aspect ook nog eens tegenslaat, is de kans klein dat je doorzet om van het vechten te genieten.