In de App Store zijn er duizenden games beschikbaar, maar het gros ervan is het bekijken niet eens waard. Daarom komen we wekelijks met deze feature zodat je erachter kunt komen welke games je geld waard zijn en welke niet.

################# Phoenix Wright: Ace Attorney

“Edelachtbare, ik zou graag een klacht willen indienen; de cliënt in kwestie, Phoenix Wright: Ace Attorney voor de iPhone en iPod Touch, verdient naar mijn mening, de aanklager, geen volledige review. En daar heb ik keiharde bewijzen voor. Ten eerste is de cliënt een port van een port. Na de GBA en daarna de DS aangedaan te hebben, is de game nu op Apple’s multimedia apparaten verschenen. Dat kunnen we in de huidige maatschappij toch niet meer tolereren? Daarnaast vind ik het zeer curieus dat Phoenix Wright: Ace Attorney onder de categorie games valt. Ik weet niet of u de game uitgeprobeerd heeft, edelachtbare, maar het enige dat men dient te verrichten in de game is op het ‘volgende’ knopje drukken. In een tijd waarin dit medium van entertainment steeds verder evolueert, komt ontwikkelaar Capcom met een game waarin je alleen maar naar statische schermen kijkt. U zult nergens indrukwekkende grafische effecten aantreffen, en, zoals ik al zei, edelachtbare, zal de gameplay niet verder strekken dan telkens op het scherm tikken. Ik ben dan ook van mening dat een dergelijk geval geen kostbare ruimte op de gamewebsite Gamed verdient.”


“Objection edelachtbare! Ik vraag om uw aandacht. Als redacteur zijnde op Gamed ben ik in staat om een game belangrijk genoeg te achten om deze te voorzien van een recensie. In mijns inzien is Phoenix Wright: Ace Attorney zo’n game, en dat zal ik bewijzen door eerder genoemde punten compleet van tafel te werpen. Allereerst de kwestie ‘port van een port’. Ik kan de kritiek van meneer de aanklager niet exact begrijpen. Voor nog geen vijf euro, een uurloon van een achttienjarige, is de game te downloaden in de App Store. Daarvoor krijg je precies dezelfde game als op de Nintendo DS, wiens versie voor minstens 30 euro in de winkel ligt. Daarnaast heb ik uit punt twee kunnen constateren dat de aanklager zijn zaken niet bepaald op orde heeft. Sinds jaar en dag is al bekend waar de Phoenix Wright serie voor staat: text-based adventure games met een thema rondom rechtszaken. Hierbij wordt een bijna perfect script gecombineerd met zeer saillante personages, een unieke grafische stijl en heerlijke jazzy liedjes. Het klopt dat men hiervoor moet open staan, maar als u iemand bent die wel zin heeft in één van de beste verhaal gedreven games ooit, dan kan ik u erop attenderen dat Phoenix Wright: Ace Attorney zeker een aankoop verdient. Ikzelf zou de game in ieder geval belonen met het cijfer 84”.

________________________________________________________________________

######################### RottenCity

Een bloedmooie chick met een groot voorgevel waar je u tegen zegt en die een te klein en te strak shirtje draagt, welke zombies overhoop knalt in een vergane wereld; bestaat er iets beters? Natuurlijk niet gekkerd, dat was een retorische vraag. Althans, na een aantal screens van de game RottenCity gezien te hebben, dachten wij dat we een godsgeschenk in handen hadden. Na deze mooie meid, Nadia genaamd, eens onder de knoppen gehad te hebben, moeten we echter bekennen dat deze jeugdige enthousiasme niet op zijn plaats was. In RottenCity probeer jij je in de veel te strakke kleren van Nadia te wurmen om zombies overhoop te knallen. Nadia is één van de weinige overlevenden in deze vergane stad, en om aan eten te komen besluit ze om haar twee grote geheime wapens (nee, niet díe wapens…) in te zetten; de zombies in RottenCity zijn namelijk net piñata’s. Iedere gedode zombie laat een wapen of power-up vallen. Progressie gaat ongeveer hetzelfde als in Left 4 Dead, je reist steeds van safehouse naar safehouse. De makers hebben een interessant concept bedacht, maar ze hebben behoorlijk gefaald in de uitwerking.


Je zou verwachten dat je in een game als RottenCity twee digitale sticks tot je beschikking zou hebben, één om voort te bewegen en één om te richten. De ontwikkelaar heeft echter voor een compleet andere opzet gekozen, waarbij je Nadia bestuurt door lijnen te trekken over het scherm. Deze manier van besturen werkt werkelijk voor geen meter; richten op zombies is bijna onmogelijk en daardoor vind je vaak onnodig de dood. Daarnaast kent de stad waarin je rond wandelt ook zijn fouten. Vijanden verdwijnen soms plotseling, net als je inventory items, en de game heeft ook de irritante gewoonte om nogal eens te crashen. Hierdoor ben je gelijk je progressie sinds de laatste keer dat je gesaved hebt kwijt. Al met al is RottenCity dus een game met een goed idee erachter, maar de afwerking is te rommelig. Hopelijk komen de makers snel met een update zodat RottenCity leuk wordt om te spelen, maar tot die tijd verdient de game niet meer dan een 50 voor de moeite.