Met Anarchy: Rush Hour ontwikkelde Adrenalin ontwikkelaar Gaijin Entertainment een racegame voor het PlayStation Network. Is Anarchy: Rush Hour een waardevolle aanwinst of kun je best wachten op een andere racegame?

Anarchy: Rush Hour is een aangepaste versie van Adrenalin 2: Rush Hour, een spel waarin je in de huid kruipt van straatracer Max. Deze stoere jongen uit Sint Petersburg komt naar Moskou om bij zijn vriendin Gaika te gaan wonen, maar zij wordt ontvoerd na je aankomst. Max besluit dan ook om in zijn wagen te kruipen en met de hulp van ChaCha benadert hij de drie bendes van Moskou. Zij steunen hem in zijn zoektocht naar Gaika, maar ze verwachten ook één ding terug van jou: dat je bewijst dat je een echte straatracer bent en het tegen hun opneemt in de drukke straten van Moskou. Diepgang kent het verhaal echter niet: je hebt een filmpje bij je aankomst en je hebt een filmpje aan het einde. De rest van de tijd lees je SMS'jes waarin je gevraagd wordt om je zelf te bewijzen tegen een andere racer.

Het verhaal is dan ook simpelweg een excuus om je laten rond te rijden in Moskou in ware Burnout Paradise en Midnight Club stijl. De game laat je rondrijden in een beperkt deel van de stad, waarin je dan - via menu's of door rond te rijden - races kunt selecteren. Je kunt deze races selecteren in meerdere categorieën waaronder de traditionele circuit-races, sprints die je een bepaalde weg laten volgen, deathmatches waarin je de tegenstanders moet vernielen en checkpoint-races. Het aanbod qua races is eigenlijk zeer gevarieerd en het is niet altijd wat je zou denken. In de eerder-genoemde checkpoint-races moet je bijvoorbeeld gewoon zo snel mogelijk de verschillende checkpoints binnenhalen voor je tegenstanders hetzelfde doen. De volgorde maakt hierbij niet uit en je bent niet beperkt tot een bepaalde parkoers. Je kiest gewoon het pad door het verkeer dat jou het beste lijkt.


Tijdens elke race moet je rekenen op je eigen stuurmanskunst om zo goed en zo snel mogelijk door het verkeer en de bochten te racen. Hierbij werkt de auto echter meestal tegen. De game bevat veertig wagens en daarvan besturen er zo'n 37 compleet waardeloos. In een bocht is de kans groter dat je om je as draait dan dat je er succesvol doorheen gaat. Gelukkig kun je jezelf na een crash snel terug op de baan zetten. Door de slechte handling van de voertuigen zul je volop gebruik moeten maken van de Adrenaline apparaten die je kunt kopen voor je auto. Deze laten onder andere toe om met een schokgolf de tegenstand uit te schakelen, om je eigen auto te herstellen of om te boosten. De Adrenaline die je hiervoor gebruikt, kun je gemakkelijk aanvullen door te driften en dergelijke. Al deze power-ups kun je zeer vlot gebruiken en ze zorgen voor een uniek kantje aan het spel.

Dat is nodig want op deze manier onderscheidt Anarchy zich duidelijk van zijn concurrenten. Een andere onderscheiding is de aanwezigheid van een splitscreen multiplayer; wat na de singleplayer de belangrijkste mode is. Er is wel een online multiplayer, maar deze is helemaal verlaten. Ondanks verwoede pogingen kon ik nooit iemand online vinden. Op deze manier wil je absoluut niet opvallen. Ook qua AI onderscheidt Anarchy zich en ook hier is dat geen goed teken. De AI is, zeker op Easy en Normal rotslecht. Op een gegeven moment eindigde ik in een vijf minuten durende race met 2,5 minuut voorsprong op de tweede en vijf minuten voorsprong op de derde. In het midden van de race besloten ze namelijk even om de verkeerde richting op te racen. Op een ander moment haalde ik alle checkpoints binnen in een checkpoint-race, terwijl de rest op nul stond.

De game geeft een goed snelheidsgevoel waarbij de framerate meestal stand houdt, maar gezien de kwaliteit van de graphics mag dat niet verbazen. De game is een oude PC game en het ziet er tevens zo uit. De kwaliteit van de omgevingen is zeer laag, de auto's zien eruit als in een PlayStation 2 game en 's nachts zie je vaak niet eens het parkoers. Het is natuurlijk een budgetgame, dus je zou sowieso geen spel als Burnout Paradise verwachten, maar het is toch ruim onvoldoende. Gek genoeg zijn de tussenfilmpjes nog het lelijkst. Anarchy wisselt hierin tussen een realistische en strip-stijl waarbij je vaak maar de helft van de actie ziet omdat alles te donker en onduidelijk is. Dat onduidelijke komt soms ook voor tijdens de races. De game heeft een dag- en nachtcyclus, maar door het tekort aan straatlantaarns in sommige gebieden zie je absoluut niets.


Dan heb je nog problemen als pop-up en het gebrek aan variatie tussen wagens. Occasioneel zijn er ook glitches waardoor de buitenkant van je wagen verdwijnt. Het is echter niet allemaal negatief. De effecten van de power-ups zien er leuk uit. Daarnaast is het ook spannend dat er honderden auto's tegelijk op het scherm rondrijden. Ze zien er niet goed uit en ze rijden grotendeels allemaal in dezelfde richting, maar je krijgt het gevoel echt in een stad rond te rijden. Qua geluid is Anarchy iets indrukwekkender, alles klinkt zoals je zou verwachten, zo is de soundtrack doorsnee rock die snel in herhaling valt. Ik heb de game tientallen uren gespeeld en ik heb eigenlijk maar twee verschillende nummer gehoord. Ze klonken niet slecht, maar na een game als Burnout Paradise verwacht je toch een tiental tracks. De custom soundtrack-optie doet je de doorsnee soundtrack gelukkig nog sneller vergeten.

Op technisch gebied is Anarchy: Rush Hour geen topper, maar het spel heeft een verbazend verslavend kantje. Je denkt regelmatig: nog één keer Stunts spelen in het Louvre, nog één keer een Checkpoint-race, ... en tegen de tijd dat je klaar bent met denken ben je weer een uur verder. Spijtig genoeg gaat het verhaal bijlange na niet zo lang mee. Gelukkig worden er na het einde van de game wel eindeloos willekeurig Side-Races aangemaakt en kun je bepaalde events meerdere keren spelen. Op deze manier wordt de speelduur toch gemakkelijk verlengd tot een uur of 10-20 en dan heb je nog niet eens alle Trophies verzameld. De eerste veertig Trophies zijn met gemak te verzamelen, maar de laatste zes vergen nog eens twintig-veertig uur afhankelijk van je speelstijl. Tegen het einde daarvan wordt het spelen toch vervelend, zeker dankzij de lage moeilijkheidsgraad. Het is echter onmiskenbaar dat je veel waar voor je geld krijgt.

Anarchy: Rush Hour is zo'n game die ondanks vele tekortkomingen toch leuk weet te zijn. Aan €6,99 is het ook geen slechte koop voor iedereen die Burnout Paradise en Midnight Club: Los Angeles al beu gespeeld is, en geen zin heeft om met spellen als Need for Speed: Undercover te beginnen. Als je kunt leven met de technische gebreken, krijg je een game die je een tiental uur kan bezighouden voor een laag prijsje. Verwacht echter zeker geen topper die je maanden blijft spelen, daarvoor is hij zeker niet goed genoeg. Het is een technisch zeer slechte game met een leuk kantje.