Momenteel zijn Tom Cruise, Val Kilmer, Meg Ryan en Anthony Edwards natuurlijk wereldsterren, maar hun grote doorbraak kwam in 1986 dankzij Top Gun. Ondertussen is Top Gun meer dan twintig jaar oud, maar dankzij Paramount en DoubleSix krijgt de film toch een videogame.

In tegenstelling tot andere Top Gun games als die voor de iPhone, is deze game qua verhaal geen vervolg maar is hij effectief gebaseerd op het verhaal van de film. Je zal dus onder andere tegen Jester vliegen. Door de ouderdom van Top Gun is dit natuurlijk verbazend, maar ondanks de slechte review-scores staat de film toch in ons filmgeheugen onder de categorie van films die eenieder gezien moet hebben. Sinds kort zijn er zelfs geruchten over een vervolgfilm. We kunnen dan ook zeker begrijpen waarom Paramount een Top Gun game wilde voor de PC, de Mac en de PlayStation 3. Als grote Top gun filmfan wilde ik dan ook zeker ontdekken of de game ons echt laat voelen als Maverick en Ice Man, en hiervoor nam ik de PS3 versie onder de loep.

I feel the need... The need for Speed.
Het waren zulke dialogen die Top Gun populair maakte bij de jongeren, en in de game wordt deze dialoog teruggebracht, maar de nieuwe schrijvers hebben hem sterk verknipt. Dialoog uit de film wordt uit zijn context gehaald en gemengd met nieuwe betekenisloze en inspiratieloze dialogen. Zo wordt het moeilijk om het verhaal te volgen, zelfs als je de film hebt gezien. De game wordt hierbij niet geholpen door het feit dat de voice-acting gebeurt door minderwaardige acteurs in plaats van de originele acteurs. We kunnen begrijpen dat Cruise en Kilmer tegenwoordig veel te duur zijn voor een downloadbare game, maar capabele mensen hadden zeker gevonden kunnen worden. Gelukkig spreekt niet iedereen in de game, Maverick heeft geen stem gekregen, anderen praten in zijn plaats wat gewoon domme gesprekken oplevert.


Inspiratieloos is ook een mooie beschrijving voor de gameplay. Elke missie lijkt regelrecht uit een andere game uit het genre te komen. Langs één kant is dat begrijpelijk: in een jet doe je natuurlijk zelden andere dingen dan bombardementen uitvoeren, tegenstanders uit de lucht schieten of andere vliegtuigen begeleiden, maar de missies worden op andere manieren interessant gehouden. Bij Top Gun is dat niet het geval, missies lijken echt neer te komen op zo lang mogelijk een doelwit te achtervolgen tot je een raket kunt afvuren en dan door te gaan naar het volgende. De game wordt hierbij niet geholpen door het feit dat er maar een tiental missies aanwezig zijn voor een drie uur speeltijd in de singleplayer waarbij de eerste vijf missies een veredelde tutorial lijken.

Gelukkig brengen die laatste missies meer hectiek en meer dogfights zodat ze echt het gevoel van een oorlog weergeven. Ook de multiplayer belooft dit gevoel als je met zestien spelers aan de slag gaat, maar door een tekort aan actieve spelers zul je vaak halflege omgevingen hebben. De diversiteit van de modes zoals Deathmatch, Capture the Flag, Top Gun - waarin je de laatste overlever moet zijn - en Bomber Run - waarin één team een bombardement moet uitvoeren op de basis van het andere - zorgt ervoor dat de multiplayer wel langer leuk blijft dan de singleplayer. De game bevat ook een Horde mode waarin je zoveel mogelijk vliegtuigen moet uitschakelen, wat al snel gaat vervelen. Je tactiek hierin zal nooit veranderen, wat bijvoorbeeld wel moet in de Horde mode van andere games.


Zowel in de singleplayer als multiplayer krijg je hierbij de keuze uit meerdere vliegtuigen, maar dat levert geen verschil op. De game duidt wel verschillen aan zoals snelheid, maar in praktijk zul je hier weinig van merken. Elk vliegtuig is hierbij ook zeer gevoelig, waardoor je vaak neer start en moeilijk bochten kunt maken. Deze moeilijke, meer realistisch getinte besturing staat in scherp contrast met de arcade-natuur van je wapens en health. Beide worden namelijk automatisch aangevuld zodat je nooit zonder raketten komt te zitten - tenzij vereist door de missie - en het praktisch onmogelijk is om te verliezen tenzij je neerstort. Dat laatste gebeurt vaker dan je wil, waardoor de ervaring meer frustrerend is dan je zou verwachten, zeker omdat je af en toe moet terugtrekken om je health op te laden.

Highway to the Danger Zone. Ride into the Danger Zone.
Die lyrics hoorden we vaak passeren in Top Gun en ook de gelijknamige game bevat deze hit natuurlijk in zijn soundtrack zodat je in de juiste stemming komt. De muziek verleidt je ook echt om de game te spelen als filmfan. De Top Gun muziek in het PSN menu komt namelijk ook uit de film. Hoewel, hier hoort een maar bij. Het gaat niet om de originele muziek, maar om covers. De covers zijn gelukkig goed genoeg zodat je hier geen klachten zult horen. Ook de geluidseffecten zijn niet overgenomen uit de film, maar klinken goed en duidelijk. Enkel de voice-acting is een stevige smet. Over de graphics kunnen we spijtig genoeg niet zo positief zijn. De vliegtuigen zelf zijn redelijk gedetailleerd en lijken op hun echte tegenhangers, maar de omgevingen zijn oerlelijk en de PlayStation 3 absoluut onwaardig.

Gelukkig loopt de game wel vlot, wat belangrijk is wanneer je belandt in meer hectische gevechten. Het is echter niet voldoende om de game aan te raden. Een verbasterd verhaal, tegenvallende graphics, slechte voice-acting en de matige besturing mogen je herinneringen aan de film niet aantasten. De enkele leuke dogfights die je zal beleven, zijn onvoldoende om de aankoopprijs van €9,99 te rechtvaardigen. Had de multiplayer beter bevolkt geweest, had dit nog een aanrader kunnen zijn, maar hij is grotendeels verlaten. Je kunt beter sparen voor Tom Clancy's H.A.W.X. of diens opvolger, of de aankomende Ace Combat: Assault Horizon. Wil je toch zo graag opnieuw aan de slag met Top Gun? Haal dan de DVD in huis en kijk deze. Het levert je minstens een even lange ervaring op, maar één die veel aangenamer is.