Er zijn alweer drie jaar verstreken sinds de eerste Two Worlds verscheen op zowel de PC als de Xbox 360. De game had vele ideeën, helaas was de uitwerking hiervan echter magertjes. Met een tweede deel gaat de ontwikkelaar in de herkansing, grote vraag is alleen of ze al deze mooie ideeën nu wel kunnen realiseren.

De voorbode voor Two Worlds II leek helaas niet al te goed te zijn. Meermaals werd de game uitgesteld, hetgeen vaak geen goed teken is alvorens een game op de markt komt. Toch heeft Two Worlds II nu zo’n dertig uur in mijn Xbox 360 gelegen en durf ik te zeggen dat het spel op vrijwel ieder vlak een verbetering is ten opzichte van zijn voorganger. Na een rustig begin ligt er een open wereld aan onze voeten die klaar staat om ontdekt te worden. Alvorens het zover is zijn we vele uren verder, maar gedurende deze rit is er dit keer gelukkig een duidelijkere opzet. Werden we in het eerste deel nog aan ons lot overgelaten, daar is er nu meer sturing om ons van missie tot missie te begeleiden.


Het verhaal van deze sequel speelt zich vijf jaar na het origineel af. De hoofdspersoon is vastgezet, hetgeen zijn hoop op een reünie met zijn ontvoerde zus per dag verder af doet nemen. Het ligt echter nog complexer dan dit: via je zus tracht Gandohar de vuurkracht van de God Aziraal te verkrijgen. Net wanneer je niet langer verwacht dat er nog redding zal komen besluit een groep Orcs, bovendien een groep waar hij altijd een grote haat tegen had, hem te bevrijden. Eenmaal op vrije voeten jagen we dan ook meerdere doelen na: het verslaan van de vijand, het terugvinden van je zus en tussendoor ook nog meer inzicht krijgen in de spelwereld van Gandohar.

Deze wereld is groots opgezet en kent de nodige afwisseling qua omgevingen. Om deze te doorkruisen kunnen we gebruik maken van een paard, een vervoersmiddel dat zeker aan te raden is om de grotere afstanden te overbruggen. Verwacht overigens niet dat je gedurende je onderzoek meteen ieder gebied kunt betreden. Ben je een te laag level, waarbij je geen kans maakt tegen de monsters die er zich in een gebied begeven, dan zal je simpelweg de toegang worden ontzegd. Dit systeem heeft twee kanten. Enerzijds helpt het gamers om ze te begeleiden op hun reis, het steeds opnieuw afleggen tegen dezelfde vijanden zal namelijk niet motiveren. Tegelijkertijd zorgt het er wel voor dat de game je enigszins aan het handje neemt, hetgeen het eveneens aanwezige gevoel van vrijheid ietwat weg neemt. Het systeem is niet goed of fout, maar wel iets om rekening mee te houden wanneer je de keuze maakt voor de aankoop van deze game.


Gelukkig zijn er vele sidequests die de nodige uren in beslag zullen nemen, dit naast het hoofdverhaal die je ook nog eens minimaal vijftien uur zal kosten om te voltooien. Gedurende deze rit zul je flink wat af moeten knokken, hetgeen een pittige aangelegenheid is. Je zult hierdoor ook goed na moeten denken welke wapens je mee neemt in een gevecht, waarbij een combinatie voor korte- en langeafstandsaanvallen aan te raden is. Gelukkig heeft de ontwikkelaar hierbij een zeer goed systeem uiteengezet die weliswaar niet geheel origineel, maar wel enorm uitgebreid is. Ieder van de aanwezige wapens is uiteen te zetten in onderdelen. Je verzamelt hierdoor niet steeds geheel nieuwe wapens, maar juist nieuwe onderdelen die je wapen als geheel sterker maken. Combineer hiermee ook nog eens aanvalsopties als magie en je zult begrijpen waarom de sidequests om meerdere redenen leuk zijn om aan te gaan. Leuk detail is tevens dat je later in de game, tegen een kleine vergoeding, al je punten opnieuw in kunt delen wanneer je niet tevreden bent met je eerdere keuzes. Het vechten heeft ondanks dit sterk uitgedachte systeem helaas wel één minpunt, omdat we niet kunnen locken op vijanden (de computer doet dit automatisch voor je) is de vrijheid ietwat beperkt en soms zelfs onhandig. Het went na enige tijd gelukkig wel, maar het blijft een systeem dat net wat scherper gekund had.

Het looten van vijanden in de schitterend vormgegeven en afwisselende locaties zorgen er alleen al voor dat een deel van de fouten uit het origineel worden aanpakt. Helaas blijkt deze goede lijn echter niet op ieder gebied even goed doorgetrokken te zijn, de camera gooit namelijk roet in het eten. Hoewel de gevoeligheid in te stellen is kreeg ik er nooit volledige controle over, hetgeen op momenten tot problemen leidde. Hierop aansluitend mag ook je paard niet onbenoemd blijven, hier kun je namelijk enkel precies vanuit het juiste punt opstappen. Afstappen is hiervoor niet veel logischer, enkel vanaf volledige stilstand kun je er af, de game interpreteert het anders als een sprong. Het zijn enkele schoonheidsfoutjes waar net wat meer zorg aan besteed had mogen worden.


De singleplayer is door al het bovenstaande zeer uitgebreid en zal je als RPG fan dan ook zeker lange tijd bezig houden. Mocht er toch een punt komen waarop je genoeg krijgt van het avontuur dan is er altijd nog een multiplayer aanwezig die zich in een geheel eigen, en eveneens indrukwekkend gebied afspeelt. Voor twee tot acht personen zijn er verschillende modi aanwezig, van een PvP die in teams te spelen valt tot een aparte coöperatieve campagne die enkele uren in beslag neemt. Beide zijn leuk om te spelen, maar nog interessanter vond ik persoonlijk de Village mode. Met je zuurverdiende geld zet je hier een kleine nederzetting op die door vrienden, die eveneens hun eigen dorp in elkaar zetten, bezocht kan worden. Omdat een ieder zijn eigen nederzetting inricht is deze overal uniek, hetgeen ook een ideale samenwerking tot stand kan brengen. Immers, wanneer ieder zich op een eigen specialisatie richt kun je elkaar versterken door elkaar van dienst te zijn. Ook op het gebied van multiplayer heeft Two Worlds II dan ook een enorme kwaliteitsimpuls gekregen, hoewel wel gezegd moet worden dat de online activiteit op het moment van schrijven nog niet echt op gang is gekomen. Dit is echter toe te schrijven aan de rare releasedata van de game, zo komt de titel pas begin 2011 in Amerika op de markt.

Na Two Worlds had ontwikkelaar Reality Pump de handdoek in de ring kunnen gooien. Niemand had er raar van opgekeken wanneer ze Two Worlds II in een ietwat aangepaste vorm onder een andere naam uitgebracht zouden hebben, simpelweg om niet aan het verleden herinnerd te worden. Het valt te prijzen dat ze een geheel andere beslissing genomen hebben en Two Worlds II op ieder vlak verbeterd hebben ten opzichte van zijn voorganger. Toegegeven, de camera en het paardrijden werkt niet optimaal en omdat we niet op vijanden kunnen locken is de combat soms ietwat onhandig, maar het zijn kleinere puntjes in een mooi vormgegeven totaalpakket.