Geweld en bloed binnen games is tegenwoordig eerder regel dan uitzondering. In 1988 was het echter de manier om heel de wereld over je heen te krijgen, iets wat Splatterhouse dan ook voor elkaar kreeg.

De titel verscheen voor het Nintendo Entertainment Systeem en wist de wereld te choqueren door een flinke dosis bloed aan de gameplay toe te voegen. Het was dan ook niet voor niets dat het één van de eerste titels was die een 18+ rating kreeg. Inmiddels kijken we niet meer op van zo’n sticker op het doosje, maar toch besluit Namco Bandai de titel nieuw leven in te blazen met het zelfde concept wat de game destijds populair en veelbesproken maakte.

Splatterhouse draait om de studenten Rick en Jennifer, aanstaande verloofden, die op bezoek zijn bij dokter West. Wat een gezellig bezoek moet worden, blijkt al snel in een nachtmerrie te resulteren. Het huis van de dokter is namelijk een martelkamer alwaar studenten uit de universiteit tot een monster worden vermaakt. De ontdekking komt het tweetal duur te staan, zo laat hij Rick voor dood achter en ontvoert hij Jennifer omdat deze hem doet denken aan zijn overleden vrouw. De verschijning van een sprekend masker, de Terror Mask, geeft Rick echter een kans om wraak te nemen. Bij het opzetten van het masker transformeert hij namelijk in een meedogenloos monster dat alles wat tussen hem en Jennifer staat, uit de weg wil ruimen.


Het verhaal kan je bekend voor komen, het is namelijk niet veel anders dan het origineel. Ook de uitgangspunten voor de gameplay zijn hierbij onveranderd gebleven: versla vijanden op de meest gruwelijke manieren. Of het nu met je vuisten of met de aanwezige wapens is, denk hierbij van honkbalknuppels tot kettingzagen, binnen Splatterhouse zal het bloed rijkelijk vloeien. Wanneer vijanden bijna het leven laten is het tijd om hard toe te slaan, middels een simpel quick-time event kun je ze namelijk op gruwelijke manieren uitschakelen. Of het nu is door vijanden doormidden te scheuren, hun ingewanden eruit te trekken of hun hoofd van hun romp te scheiden, het is allemaal mogelijk.

De liters bloed zijn er overigens niet voor niets, het is namelijk tevens het middel dat Rick kan absorberen om sterker te worden. Het zorgt ervoor dat zijn opgelopen schade vermindert en dat zijn ledematen weer aangroeien. Dit laatste is behoorlijk handig aangezien je soms een eigen ledemaat gebruikt om mee als wapen in het rond te zwaaien. Als laatste gebruik je het bloed ook om Rick sterker te maken en nieuwe vaardigheden aan te leren. Hier kun je bijvoorbeeld zijn combo’s sneller maken, zijn aanvallen versterken of zijn health doen toenemen. Omdat je zelfs na het verslaan van de indrukwekkende eindbazen niet genoeg bloed zult hebben verzameld om alles te upgraden loont het de moeite om de titel nog eens te doorlopen. Tevens zijn er ook nog andere extra’s, denk aan het vrijspelen van de drie originele Splatterhouse delen, alsmede het verzamelen van erotische foto’s van je vriendin of het dagboek van West om zo over zijn gemoedstoestand te weten te komen.


Splatterhouse is qua gameplay niet hoogstaand. De eindbazen zijn indrukwekkend, maar verder zijn het toch vooral het zelfde soort vijanden waar je meermaals mee te maken krijgt. Toch wist de titel me voortdurend weer uit te nodigen om verder te spelen. Het uit elkaar trekken van vijanden had een aantrekkingskracht die me de controller steeds weer op deed pakken. Dit kwam tevens door het geluid dat perfect aansluit bij het lugubere sfeertje. Niet alleen praat het Terror Mask voortdurend tegen Rick op een duistere manier waarin de humor ook niet misstaat, ook de met metal doordrenkte soundtrack weet de juiste sfeer neer te zetten. Voeg hierbij de bloederige graphics toe en we hebben een zeer leuk totaalpakket die hedendaags weliswaar minder weet te choqueren, maar zijn 18+ rating nog altijd eer aandoet.