In Red Faction: Guerilla daalden we neer op Mars, een grootse planeet met een vrije wereld waarin destructie centraal stond. Hoewel de vrede aan het einde van de game een geruststellende gedachte was wijst een sequel al uit dat dit slechts tijdelijk mocht baten.

Met het verslaan van de EDF leeft de Red Faction al vijftig jaar vredig aan de oppervlakte, echter komt hier verandering in op het moment dat de Terraformer opgeblazen wordt door Adam Hale. Het gevolg hiervan is dat er niet langer te leven valt op de planeet en de bevolking zijn toevlucht zoekt onder het oppervlak.

Tien jaar gaan voorbij en dan besluit Darius Mason, kleinzoon van Alec Mason die we kennen uit Guerilla, dat het genoeg geweest is. Met een hamer in zijn hand trekt hij erop uit, echter mogen we deze al snel inruilen voor andere wapens, hetgeen we nodig zullen hebben aangezien we te maken krijgen met een ware alieninvasie. Naast traditionele wapens als pistolen, shotguns en rocket launchers gaat een speciale aandacht gaat uit naar de Magnet Gun, een geweer dat afgekeken lijkt te zijn van Just Cause 2, maar daardoor niet minder leuk is. Doel van het geweer is om met een eerste schot een object te kiezen en met het tweede schot een doel te kiezen die naar dit object geschoten kan worden. De combinaties die je hiermee maakt zijn eindeloos en zorgen telkens weer voor het nodige plezier.


In tegenstelling tot Guerilla is Armageddon een meer verhaalgedreven, lineaire game. De titel stuwt ons langzaam voorwaarts naar een einddoel die we in ongeveer acht uur zullen bereiken. Persoonlijk vond ik het gebrek aan vrijheid een verademing, zo ook omdat de gebruikte elementen allemaal op een juiste manier worden aangeboden. Hieronder valt nog altijd de destructie want ook onder de oppervlakte van Mars zijn er genoeg objecten die met geweld neergehaald kunnen worden. Tegelijkertijd zorgt het Nano Forge wapen ervoor dat vernietigde objecten tevens weer in elkaar gezet kunnen worden, hetgeen leuke gameplay met zich meebrengt. Het is bijvoorbeeld mogelijk om een steiger met een vijand neer te halen, om deze vervolgens weer op te bouwen om verder te komen. Er zijn tevens mogelijkheden om de Nano Forge te upgraden en zo je aanvallen of juist je verdediging beter te maken.

Eveneens niet geheel nieuw is de New Game + mode wanneer je de titel uitgespeeld hebt. Alhier behoud je niet alleen al je behaalde progressie, waarbij te denken valt aan de eerder genoemde upgrades, tevens krijg je toegang tot Mr. Toots. Dat de game zich hierin niet al te serieus neemt blijkt wel uit diens voorkomen, het is een regenboog-achtige eenhoorn die dermate harde scheten laat dat deze als wapen krachtiger is dan je andere wapens.


Heb je er genoeg van om het avontuur geheel in je eentje te beleven, dan is er altijd nog de multiplayer om je mee te vermaken. De eerste mode hierin vond ik persoonlijk de leukste, in Infestation moet je namelijk met een drietal andere spelers samenwerken om de hordes vijanden te verslaan. Tegelijkertijd zul je echter een basis moeten beschermen en krijg je per ronde maar drie levens waarmee je iemand kan reanimeren. Dit klinkt als een rijkelijke beloning, echter blijkt al snel dat je deze levens nodig zult hebben om te kunnen overleven. Infestation gaat overigens hand in hand met de singleplayer, je vrijgespeelde wapens kun je hier namelijk inzetten. Het is dan ook zeker aan te raden om eerst de singleplayer te doorlopen en je pas dan in de multiplayer te storten.

Los van het bovenstaande treffen we ook nog de Ruin mode aan en de naam zegt al waar deze om draait: het aanrichten van een enorme schade. We worden enkele minuten losgelaten in een map met maar één doel: richt zoveel mogelijk schade aan om zo hoog mogelijk op de leaderboards te komen.


Grafisch is Armageddon niet één van de indrukwekkendste titels van de laatste tijd. Hoewel het destructieve element indruk maakt, hetgeen nog eens versterkt wordt wanneer dit samen gaat met een flinke explosie, zijn er vele secties die deze standaard niet vast weten te houden. De game oogt zeker niet slecht, maar weet de middelmaat tegelijkertijd niet te ontstijgen. Het geluid sluit wat dit betreft aan, de acteurs en de muziek dragen bij aan de sfeer van de game, echter klinken de wapens daarentegen weer net wat te zwak.

Red Faction: Armageddon is ondanks zijn andere insteek niet overal even vernieuwend. Met de wapens, de New Game + mode en de multiplayer komen we niet al te veel nieuws tegen in vergelijking met andere games, maar slaagt tegelijkertijd wel in hetgeen wat ze ermee willen bereiken. Grote verandering vinden we in het vertellen van het verhaal, door de lineaire structuur is deze nu meer dan eens naar voren geschoven. Het is hierdoor jammer dat het verhaal zelf niet zo interessant is, zo is er weinig aandacht gegeven aan de karakters en diens dialogen. Het maakt de game er zeker niet minder leuk om, maar met wat meer nadruk op de juiste punten had de game toch net wat beter kunnen scoren.