Ik hoor het mijzelf nog zo zeggen: “Na Skyward Sword is het voorbij met de Wii”. Nintendo heeft mijn ongelijk al bewezen, door met enkele verrassende releases te komen in 2012. Echter begon deze verrassing al in augustus 2011, met Xenoblade Chronicles. De RPG bleek een van de betere, misschien wel beste JRPG van deze generaties te zijn. Kan The Last Story zich hierbij voegen?

Op papier is het een fantastisch project. Sakaguchi, de grote man achter de Final Fantasy serie en veteraan betreffende JRPG’s, werkt aan een exclusief Wii-project. De game wordt onder zijn leiding ontwikkeld door Mistwalker, nog zo’n groep veteranen bekend van o.a. Blue Dragon en Lost Odyssey op de Xbox 360, terwijl Nintendo ondersteuning biedt tijdens het ontwikkelingsproces. Hoewel de game in eerste instantie alleen in Japan leek uit te komen, bleek Nintendo Europa (en later Nintendo of America) ook interesse te hebben; sterker nog, zij namen de Europese distributie in handen. Doorgaans is dat een goed teken met het oog op de kwaliteit van een titel.

Daarentegen hebben de Japanse ontwikkelaars het momenteel zwaar, heel zwaar. Waar de vorige twee generaties games van Japanse origine garant stonden voor topkwaliteit, daar lijken de Westerse ontwikkelaars het stokje te hebben overgenomen. De JRPG (Japanese Role Playing Game) is hier helaas het grootste voorbeeld van. De spellen, op de Super Nintendo en PlayStation (2) nog razend populair en kwalitatief doorgaans zeer goed, laten het deze generatie flink afweten en lijken niet mee te kunnen komen. De graphics zijn statisch, de gameplay voelt gebonden en oud en de verhalen komen, mede door slecht script en nog slechtere (Engelse) voice-acting, niet tot leven. Persoonlijke uitzondering in positieve zin was in mijn ogen Lost Odyssey, een game die in ieder geval de laatste twee aspecten wel naar een hoger niveau tilde. En laten nu juist die mensen achter The Last Story zitten.


In The Last Story beginnen we met Zael, een tamelijk kalme jongeman die ervan droomt ridder te worden, maar tot zijn teleurstelling nog niet verder is gekomen dan huurling. Samen met Dagran, oude vriend en leider van de groep, en enkele andere karakters trekt hij ten strijde voor geld en roem. Niet lang na de start van de game worden Zael en consorten ingehuurd om het paleis in de stad Lazuris tijdens een bal te bewaken. Uiteraard vallen juist op dit moment de Gurak, het vijandelijk ras in de wereld van The Last Story, het paleis aan, precies daar waar Zael zich bevindt. De dochter van de graaf van Lazuris vlucht samen met Zael op een vijandig schip en het avontuur kan beginnen.

Veruit het sterkste punt in Mistwalkers nieuwste game is de wijze waarop het verhaal wordt verteld. De grote lijn, held ontmoet onbereikbare jongedame, krijgt mysterieuze kracht, moet wereld redden, is niet nieuw, maar de wijze waarop het wordt verteld is betoverend. Het pakt je bij de strot en laat je niet meer los tot de aftiteling over je scherm schuift. Als we kijken naar de JRPG’s van de afgelopen jaren, dan zijn er een aantal valkuilen waar keer op keer in wordt gestapt. Voorop staat het script wat werkt, maar niet wanneer het wordt uitgesproken. Helemaal niet wanneer de voice-acting tenenkrommend slecht is. Laten we wel zijn; wie zit er te wachten op een kinderachtig en traag pratend karakter welke in elke JRPG schijnt te moeten zitten? Of de kleuter met een levensgrote bestuurbare pop? Ik heb het over de Vanille’s (Final Fantasy XIII) of Colette’s (Tales of Symphonia) van deze wereld. Plaatsvervangende schaamte maakt zich van je meester, elke keer wanneer ze hun mond open trekken. Is het de slechte voice-acting niet, dan zijn het wel de op zijn zachtst gezegd vreemde teksten welke ze uitspreken. Niets van dit in The Last Story.


Nee, tot mijn grote opluchting blijkt Nintendo Europa een meer dan uitstekende zaak te hebben gemaakt van de ingesproken stemmen. De verschillende Engelse accenten passen perfect bij het Europese uiterlijk van de wereld in de game, ondanks de typisch Japans ogende karakters. De ingesproken tekst is snel, scherp en van hoog niveau. Het script sluit hier gelukkig uitstekend bij aan. Met Lost Odyssey bewees Mistwalker al dat ze heer en meester zijn wat betreft de Japanse ontwikkelaars wanneer het aankomt op het vertellen van een prachtig verhaal en de bijhorende dialogen. De absurde taferelen zijn geëlimineerd en vervangen door een scherpe, vaak ietwat donkere humor, terwijl de emotionele momenten ook echt emotioneel zijn. Ik heb oprecht gelachen en oprecht even moeten slikken. Hoewel de game een verhaal vertelt over twee rassen in oorlog, is het meer dan dat; het is een verhaal over verschillende karakters, hun overeenkomsten en tegenstellingen en de wijze waarop zij met elkaar omgaan en (moeten) samenwerken. Hoewel de game zeer lineair is, zijn de keuzes die hoofdpersoon Zael voorgeschoteld krijgt niet makkelijk en kun jij je als speler goed inleven in de dilemma’s die voorbij komen. Hier mag best aan worden toegevoegd dat bijna alle tekst gesproken is en de ondersteunende muziek, door grootmeester Uematsu zelve, een waar genot voor het oor is!

Zoals gesteld, het verhaal en de wijze waarop dit wordt verteld is van zeer hoog niveau. De game leunt hier ook voortdurend op, je wandelt van cutscene naar cutscene, à la de Metal Gear Solid serie. Gelukkig zijn deze wel allemaal door te spoelen; ideaal als je niet het hele filmpje wilt overslaan, maar het begin al hebt gezien. Hoewel we het hier over een Wii-game hebben, ziet het er allemaal prachtig uit. Vooral de architectuur, duidelijk beïnvloed door de Europese middeleeuwen, en de hoofdpersonages zien er schitterend uit. Leuk is dat wanneer je bij de laatst genoemde de kleding aanpast, waarbij je alles zelf kunt kleuren, je dit ook in de cutscenes terugziet. De overbelichte wereld, die hierdoor wel iets wegheeft van de Team Ico games, komt tot leven door de vele NPC’s die er in rondlopen. Met name de stad Lazuris is een waar doolhof vol kleine steegjes, prachtige bruggen, grote pleinen, diverse winkels en de nodige side-quests. De stad dient dan ook als HUB-locatie van waaruit de verschillende missies en reizen worden gestart. Ik durf met een gerust hart te stellen dat de game absoluut een van de mooiste Wii-games is, wanneer de console het aan kan. De framerate wil, met name tijdens grote gevechten, nogal eens inzakken en de animaties van karakters in de verte stokken af en toe.


Het vechten is in The Last Story een geval apart. In tegenstelling tot Lost Odyssey, waar de gevechten zeer traditioneel en turn-based waren, maar daarom wel erg goed, is men in deze game compleet de andere kant opgegaan. Je bestuurt zelf slechts een karakter: Zael. De overige teamgenoten, soms tot wel acht karakters, worden door de AI (kunstmatige intelligentie) onder handen genomen. Kom je vijanden tegen, dan gaat de game automatisch over de gevechsthouding; je komt dus niet in een nieuw scherm of afgesloten omgeving. Voordat je start krijg je een bovenaanzicht van het slagveld te zien, met daarop de locaties en status van je tegenstanders. Negen van de tien keer krijg je hier ook tips en commentaar van je medestrijders. Dit laatste blijkt al snel van groot belang, want de game leunt zwaar op de invloed van de omgeving en de volgorde waarin je vijanden te lijf gaat. Vaak begin je een gevecht zonder dat de tegenstander jou heeft gezien, waardoor je via muurtjes dichterbij sluipt. Jazeker, The Last Story heeft een heus coversysteem!

Eenmaal op de juiste positie kun je een vijand naar je toe lokken of gewoon meteen vol in de aanval gaan. Dit eerste kun je met Zael doen door zijn kruisboog te gebruiken. Via een eerstepersoonsperspectief, door de Z-knop in te houden, kun je rondkijken en schieten. Vanuit dit perspectief kun je ook speciale objecten in de omgeving opmerken, zoals balkons met vijanden, een zwakke brug of explosief. Richt er op en je kunt teamgenoten de opdracht geven om deze objecten aan te vallen, wat je al snel de overhand kan geven in een gevecht. Mijn grote vrees was dat je, als enige karakter met een boog, vooral van afstand te werk zou moeten gaan, maar niets is minder waar. De kruisboog is handig om bovenstaande tactieken in werking te zetten, maar voor de stevigere schade zul je toch echt dichterbij aan de slag moeten. Dit doe je door simpelweg op de tegenstander af te rennen, wanneer Zael automatisch de aanval inzet. Dit kun je overigens ook manueel doen, maar dan moet je dit wel instellen! Na enkele uren in de game krijg je de mogelijkheid om, wanneer je ‘skill-meter’ is gevuld, de tijd stil te zetten om je medestanders opdrachten te geven, waardoor je meer controle krijgt over wat zij uitvoeren.


Dit is meteen het grootste minpunt aan het systeem: je hebt soms wel erg weinig invloed op datgene wat je teamgenoten doen. Vaak genoeg had ik graag gewild dat een bepaald karakter een genezende magische cirkel zou creëren, maar bij gebrek aan een volle skill-meter kon dit weer niet. Tevens wil een gevecht, met name in een kleine omgeving, nog wel eens ontaarden in een complete chaos, waar vriend en vijand amper uit elkaar te houden zijn en je niet meer weet wat er nu allemaal precies gebeurd. Daar tegenover staan gelukkig ook een hoop hoogtepunten, met name de vele gigantische baasgevechten, die allemaal een eigen strategie vereisen en bij tijd en wijle zo uit een Zelda-game hadden kunnen komen. Om medestanders de tijd te gunnen om hun aanvallen uit te voeren heeft Zael een speciale techniek: Gathering. Wanneer je deze activeert kun je tot maximaal vijf keer per gevecht een medestander tot leven wekken en, minstens zo belangrijk, alle vijanden richten hun aandacht op jou. Zo kun je als een soort van herder te werk gaan om je medestanders tijd te geven om hun aanvallen in te zetten.

Een belangrijk tactisch element wat hier constant bij komt kijken is de magische aanval. Wanneer een karakter bijvoorbeeld een vuurbal afvuurt, dan laat deze tijdelijk een magische cirkel achter op de grond. Ga in de cirkel staan en je wapens vatten vlam en doen extra elementaire schade. Nog interessanter is een aanval die Zael al vroeg in de game leert, waarbij je een magische cirkel kun verspreiden. Doe de aanval, als het ware een verticale draaiaanval, in een vuurcirkel en de vijanden kunnen niet blokken, terwijl je in een helende cirkel juist al je teamgenoten beter maakt. Minstens zo belangrijk is de mogelijkheid om een magische cirkel van de tegenstander op deze manier onschadelijk te maken. Vooral deze aspecten geven de game een extra taktisch laagje en het is dan ook belangrijk om goed in de gaten te houden welke vijanden welke magische aanval vereisen.


De gevechten in The Last Story zijn verre van perfect, bij vlagen te chaotisch, maar gek genoeg geven ze wel veel voldoening en voelt het goed. Ik heb me er kostelijk mee vermaakt en ik ben er zeker van dat de liefhebber van het genre dat ook zal doen. Het blijft prachtig om een gigantische hal vol Gurak binnen te lopen, het zou zo een scene uit The Lord of the Rings kunnen zijn, om keer op keer verrast te worden met de nieuwe mogelijkheden en elementen welke de game op je afvuurt. Van nieuwe aanvallen tot nieuwe wapens of extra karakters; de game blijft je verrassen en uitdagen om de situatie kundig te beoordelen, alvorens je aan de slag gaat. Het is niet perfect ,maar wel erg leuk.

The Last Story is een prachtige JRPG geworden, samen met Xenoblade Chronicles misschien wel de beste van deze generatie. Daar waar oude giganten (ik kijk naar jou Square-Enix!) het keer op keer lieten afweten, daar zijn het deze twee games die hebben laten zien dat het genre wel degelijk groeit en leert van zijn fouten. Het prachtige verhaal, de sterke voice-acting, het unieke vechtsysteem en de mooie wereld hebben mij van begin tot eind vastgegrepen en niet meer losgelaten. De game is niet foutloos, verre van, maar het is zo’n mooi voorbeeld waar het resultaat meer is dan de som der delen. En mocht de singleplayer niet genoeg zijn, dan is er ook nog de mogelijkheid om online te vechten met of tegen anderen in de Arena. Elke zelf-respecterende fan van het genre dient deze game een kans te geven en laten we met zijn allen hopen dat The Last Story net zo’n roemrijke toekomst tegemoet gaat als die andere serie welke Sakaguchi zo’n 26 jaar geleden startte: de game verdient het!