Om je geliefde te redden, en de vloek die op haar rust onschadelijk te maken, dien je 13 monsters te verslaan in een kil en duister land. Bekend gegeven? We hebben het hier niet over Sony’s Shadow of the Colossus, maar over Pandora’s Tower, een game die op wel meer vlakken met Team ICO’s avontuur overeenkomsten kent, maar ook gelijkenissen toont met The Legend of Zelda, Castlevania en Rygar. Zoveel smaken, kan dat wel goed gaan?

Pandora’s Tower opent met een spetterend FMV-filmpje, waarin we zien hoe de hoofdstad van het koninkrijk Elysium tijdens het oogstfestival wordt aangevallen door monsters. Terwijl chaos en angst door het publiek trekken zien we hoe Elena, uitverkorene om te zingen tijdens het festival, wordt vervloekt. Een vlucht door de straten en steegjes is het gevolg, want wanneer de vloek over je wordt uitgesproken ben je min of meer vogelvrij verklaard. De jongeman Aeron neemt Elena onder zijn hoede en met de hulp van Mavda, een oud vrouwtje welk een gigantisch skelet in een pot op haar rug draagt, vluchten ze uit de stad. Het kwaad is echter al geschied; Elena is vervloekt en verandert langzaam maar zeker in een gruwelijk monster, een van de redenen waarom het leger de jacht op haar heeft geopend.

Al snel leren we dat er maar een oplossing is om de vloek op te heffen. Aeron dient met de ‘Oraclos Chain’, een gigantische ketting welke hij van Mavda heeft gekregen, monsters te doden, zodat Elena hun vlees kan opeten. Helaas draait dit de gevolgen van de vloek alleen terug, een oplossing is het niet. Daarvoor zal Aeron de dertien torens moeten beklimmen en in elk de ‘master’ moeten verslaan, waarna Elena ook deze zal moeten verteren. Pandora’s Tower heeft voor een actie-RPG, met meer nadruk op het eerste dan het laatste, een verrassend diepgaand verhaal. Een enkele plotwending hier en daar, maar vooral rustig voortkabbelend. Het is op persoonlijk vlak dat de game goede zaken doet. Gek eigenlijk, want het script is niet bijster hoogstaand en de teksten bij vlagen aan het belachelijke grenzend. Toch is de interactie tussen de drie karakters, Aeron, Elena en Mavda, goed gelukt en ga je gaandeweg het avontuur steeds meer met ze meeleven. De stille Aeron, die puur uit liefde keer op keer zijn leven waagt tijdens het beklimmen van de torens (en bij terugkomst wordt verweten zijn spullen niet te hebben opgeruimd….). Maar ook de mysterieuze Mavda, waar je als speler dolgraag meer over wilt weten en de lijdensweg van Elena, die als toegewijd vegetariër keer op keer op het rauwe vlees naar binnen moet werken.


Pandora’s Tower deed mij tijdens het spelen het meest denken aan de Castlevania serie. Elke toren is een klein onderdeeltje van kasteel Dracula, alleen dan zonder de bloeddorstige graaf. De torens zijn zo opgebouwd dat je, nadat je een verdieping hebt geklaard, een kortere weg naar boven kunt creëren, zodat je een volgende keer niet zoveel tijd nodig hebt om de top te bereiken. Deze constructie is nodig, daar je regelmatig halverwege de beklimming terug dient te keren, omdat Elena vlees nodig heeft. Via een balkje in beeld zie je hoeveel tijd je nog ongeveer over hebt, voordat ze in een monster verandert en het ‘Game Over’ is. Doorgaans ben ik geen grote fan van games met een soortgelijke tijdsdruk, maar in dit geval is best aardig uitgewerkt. Je hoeft je niet heel erg te haasten en via de kortere routes ben je doorgaans weer snel op de plek waar je bent gebleven. Daarnaast zul je toch met enige regelmaat willen terugkeren, om gevonden spullen te verkopen, wapens te upgraden of lekker te babbelen met de jonkvrouwe in nood.

Het RPG-deel uit ‘actie-RPG’ zien we namelijk niet alleen terug in het feit dat Aeron in level kan groeien wanneer hij veel monsters verslaat en mede daardoor nieuwe vaardigheden leert. Nee, er zit ook een heuse dating-sim in Pandora’s Tower, hoewel die niet heel, heel erg diep gaat. Je kunt items welke je gevonden hebt delen met Elena, waarbij je goed dient op te letten wat je haar geeft. Roestige spijkers en rot voedsel vallen niet in de smaak bij je (potentiële) virtuele vriendin, terwijl een bloem of oude lamp het juist goed doen. Hoe beter de relatie tussen Aeron en Elena is, des te beter het einde zal zijn wanneer je de game uitspeelt. Naast cadeautjes uitwisselen is het ook mogelijk om met vrouwlief te ouwehoeren, een gelegenheid die ontwikkelaar Ganbarion heeft aangegrepen om het verhaal verder uit te diepen, of om Elena oude teksten te laten vertalen welke je in de torens hebt gevonden.

Het merendeel van het avontuur breng je door in de torens, vechtend tegen allerlei soorten monsters. Dit doe je met je zwaard, waarmee je redelijk simpele combo’s kunt uitvoeren via de A-knop, en met je ketting. Die laatst is het meest interessante. Door met de pointer van de WiiMote op vijanden te richten en daarna op de B-knop te drukken schiet de ketting naar zijn doel. Vanaf hier kun je deze opladen, vijanden naar je toetrekken, vijanden slaan of, naarmate de game vordert, andere trucs op ze loslaten. Hoe langer je de ketting oplaadt, des te zwaarder zal de schade zijn die je daarna aanricht. Sommige monsters hebben meerdere wijzen waarop je de ketting aan ze kunt binden; bijvoorbeeld aan de benen waardoor ze niet of nauwelijks kunnen lopen, of aan de armen waardoor ze niet kunnen slaan. Wanneer ze zo goed als dood op de grond liggen kun je met de ketting het vlees van hun lichaam halen, welke je dan later weer aan Elena kunt geven om de vloek terug te draaien. Het vechten is, mede door de ketting, origineel, maar zal gaandeweg het avontuur toch een beetje eentonig worden. Het komt ook niet op het niveau van de top titels uit het genre, bijvoorbeeld een God of War of Castlevania.


Hier en daar zul je ook een puzzeltje dienen op te lossen, wat vaak neerkomt op het verschuiven van een pilaar, springen of slingeren over afgronden of het omzetten van een schakelaar, eventueel via je ketting op afstand. Het zijn leuke afwisselingen, maar ze zijn nergens grensverleggend. Elke toren heeft een gigantische keten door haar binnenzijde lopen, welke je gaandeweg de beklimming dient te slopen. Doel hiervan is dat de grote deur, welke de Master huisvest, wordt geopend zodat je naar binnen kunt. Hoogtepunt van de game zijn absoluut de gevechten die achter deze deuren zullen plaatsvinden. De eindbazen, want dat zijn het feitelijk, zijn groots en vereisen elk een unieke tactiek om te verslaan. Het is een ware strijd en een genot om met je ketting keer op keer aparte ledematen aan te vallen en langzaam maar zeker de overwinning naar je toe te trekken. Hier straalt de game, daar waar het zoveelste gevecht tegen de ‘normale’ monsters vaak, en met name na enkele uurtjes spelen, een doffe deken over het geheel trekt. De afwisseling, of beter gezegd het gebrek daaraan, breekt Pandora’s Tower op.

Tegen het einde van de levensduur van een console zie je vaak dat games grafisch alles uit het stukje techniek trekken, maar dat is hier niet het geval. Het is niet lelijk, maar het ontstijgt de middenmoot maar net. De eindbazen zijn imposant, maar de overige vijanden zijn inspiratieloos en soms onduidelijk. De torens, en daarmee de volledige spelwereld, zijn op zich mooi weergegeven en stralen een bepaalde kilte uit die we ook in ICO en Shadow of the Colossus zagen. Toch mist de game de uitstraling van die twee titels, iets wat we ook terug zien in de artstijl. Een opvallende keuze is die voor een vast camera-standpunt, waarbij de speler geen invloed kan uitoefenen. In het leeuwendeel van de situaties gaat dit prima, maar helaas wil het nog wel eens voorkomen dat je door een fout standpunt de actie niet kunt overzien, wat frustrerende taferelen oplevert. De soundtrack verzacht de pijn dan een beetje, want die is bij vlagen erg goed. Ook de voice-acting is prima gekozen, met name voor Mavda en Elena. Aeron valt iets minder in de smaak, maar dat komt ook door het feit dat het een wat stille rakker is, die weinig tekst heeft meegekregen. Gek genoeg zijn ook niet al zijn zinnen ingesproken, iets wat het geheel ietwat inconsistent maakt.

Pandora’s Tower wordt vaak in een adem genoemd met The Last Story en Xenoblade Chronicles. Niet vreemd natuurlijk, als je bedenkt dat, toen de games werden aangekondigd, iedereen er eigenlijk vanuit ging dat ze het Westen nooit zouden bereiken. Het onverwachte is toch gekomen en daar mogen we blij mee zijn, want het zijn stuk voor stuk toffe titels geworden. Helaas is Pandora’s Tower wel veruit de minste van de drie. Vooral grafisch stelt de game teleur en ook op het gebied van gameplay kan het niet altijd overtuigen. De baasgevechten zijn tof en de Castlevania-achtige spelactie pakt goed uit. De dating-sim is aardig, maar gaandeweg het avontuur gaan de standaard gevechten toch ietwat vervelen en het vechtsysteem is te beperkt om zich te meten met de toppers uit het genre. Desalniettemin is het de game een waardige toevoeging voor je collectie, met name als je niet vies bent van een Castlevania-achtige ervaring.