De Splinter Cell franchise loopt al de nodige jaren mee, waarbij we een verschuiving zagen van pure stealth naar een iets meer actiegeoriënteerde aanpak. Niet iedereen was even enthousiast over deze beslissing van Ubisoft en dus was één van de grote vragen voor welke aanpak werd gekozen met Blacklist.

Alvorens we deze vraag beantwoorden is het goed te weten waarom we het hoofdverhaal doorlopen. Toegegeven, al te origineel is deze verhaallijn niet, door enkele woorden in het script te vervangen zou het zomaar weggelopen kunnen zijn uit een TV-serie of film. Een terroristenorganisatie die zichzelf The Engineers noemt heeft een lijst opgesteld met doelwitten die ze eens per week aan zullen vallen. Het afwerken van deze lijst, de zogeheten Blacklist, kan slechts op één manier voorkomen worden: Amerika dient al zijn troepen uit het buitenland terug te roepen. Om dit te voorkomen besluit de president niet via de officiële instanties te werken, maar Sam Fisher de vrijheid te geven om met een klein team Fourth Echelon op te richten om het probleem aan te pakken. Het verhaal verdient zeker geen originaliteitsprijs, maar is onderhoudend genoeg, zoals we dit gewend zijn van de eerdere delen.


De Fourth Echelon is gestationeerd in de Paladin, een gigantisch vliegtuig van waaruit je missies kunt selecteren en achtergrondinformatie kunt vergaren. Het team bestaat naast Sam Fisher uit de techneut Charlie, de vaste sidekick Anna ‘Grim’ Grímsdóttir en voormalig CIA agent Isaac Briggs. Van ieder van deze karakters, inclusief een niet nader te noemen personage, krijg je naast de hoofdmissies ook nog eens sidequests die je kunt voltooien om extra geld mee te verdienen. Deze missies vormen interessante uitstapjes, waarbij er ruimte is voor singleplayer aangelegenheden, exclusieve coöperatieve missies (die zowel lokaal als online te spelen zijn) en missies waarbij je uit beide kunt kiezen. De aanpak is steeds weer anders, zo zijn er opdrachten waar je niet gezien mag worden (anders dien je de gehele missie opnieuw te starten), missies waar er extra manschappen worden ingezet als je gespot bent en situaties waarbij je hordes aan vijanden moet overleven.

Minpuntje van de vele extra opdrachten is dat ze lang niet altijd inhaken op het hoofdverhaal. Sterker nog, de Engineers voeren tijdsdruk toe om hun gedachtegoed kenbaar te maken en dit wordt teniet gedaan door je tussendoor op andere zaken te richten. Tegelijkertijd is het een ideale manier om extra geld te verdienen, geld waarmee je zowel de Paladin als Sam Fisher zelf kunt upgraden.


We openden deze review al met de vraag voor welk type gameplay Ubisoft zou kiezen en het is goed te weten dat de gamer dit geheel zelf mag bepalen. Het spel is ingedeeld in drie speelstijlen, namelijk Ghost, Panther en Assault. In Ghost speel je het spel geheel stealth, je handelt vanuit de schaduwen, vermoord geen vijanden en blijft voor een ieder ongezien. Gamers die deze stijl de gehele game weten te hanteren krijgen er zelfs een Achievement / Trophy voor, je zult de gehele campagne dan echter niemand mogen doden. Panther is iets meer actiegericht, je doel is nog altijd om ongezien te blijven, maar iemand opruimen die in de weg staat is geen probleem. Als laatste is er nog Assault, waarbij je niet schuwt voor ontploffingen en directe confrontaties. Hoewel de gamer de keuze krijgt voor welke speelstijl hij gaat moet wel gezegd worden dat je de meeste punten, en daarmee geld, krijgt voor het zo stealthy mogelijk spelen. Qua opzet is het spel dan ook onveranderd gebleven, waarbij uiteraard ook de gadgets en verschillende wapens terugkeren, evenals features als Mark & Execute.

Naast de single- en coöperatieve content kun je tevens veel tijd kwijt in de multiplayer, waarbij Spies vs. Mercs de boventoon vormt. Zoals de naam al doet vermoeden dienen de Spies, vanuit een third-person view, zoveel mogelijk ongezien te blijven om hacks te plaatsen terwijl de Mercs, vanuit een first-person view, dit juist moeten voorkomen. De Mercs zijn in het bezit van de betere wapens en zullen in directe confrontaties dan ook vaak als winnaar uit de bus komen, hier tegenover staat dat de Spies juist het verrassingselement in hun voordeel kunnen gebruiken. Naast Spies vs. Mercs Classic, zoals bekend uit Splinter Cell: Chaos Theory, is er tevens Spies vs. Mercs Blacklist die speler classes en upgrades toevoegt, terwijl de teams hier uit vier in plaats van twee personen bestaan. Om het multiplayer pakket compleet te maken zijn er verder nog Team Deathmatch, Extraction (een Capture the Flag variant) en Uplink Control, waarbij een mix van Spies en Mercs samen moeten werken om een locatie te beschermen terwijl er data wordt geüpload.


Om de game naar een hoger niveau te tillen is iedere acteur vormgegeven middels motion capture. Hier hangt één vervelende beslissing aan vast, de oude stemacteur van Sam Fisher, Michael Ironside, is vervangen door jonggediende Eric Johnson. Dit is niet gedaan om een jonger hoofdkarakter te realiseren, het verhaal is namelijk een voortzetting van eerdere delen, maar omdat ze één acteur wilden voor zowel het geluid als de motion capture. Toegegeven, we moesten even wennen om Sam Fisher zonder het rauwe stemgeluid van Ironside te horen, zeker omdat zijn nieuwe stemacteur een veel jonger geluid heeft. Toch vormt dit al na één missie geen obstakel meer, Johnson weet het karakter namelijk eveneens goed tot leven te brengen. De motion capture zorgt er verder voor dat de animaties er schitterend uit zien, enkel de gezichtsanimaties voelen soms wat emotieloos aan.

Concluderend kunnen we stellen dat gamers die met name fan waren van de vroegere Splinter Cell games vanwege diens stealth opgelucht adem kunnen halen, Blacklist is geheel stealth te spelen en hiervoor krijg je dan ook de grootste beloning. Ben je toch meer het type gamer die zijn aanwezigheid juist kenbaar maakt, kortom: haalde je meer plezier uit Conviction? Ook dan is er aan je gedacht, in Blacklist kies je namelijk simpelweg je eigen speelstijl. Het maakt de game tot een compleet pakket, zeker als we de zijmissies meetellen die juist toegespitst zijn op de verschillende speelstijlen. Hoewel met name de oudere fans de stem van Ironside zullen missen mag dit absoluut geen reden zijn om aan deze game voorbij te gaan, zelfs niet wanneer je dit ongezien in het donker doet.