Review: Total War: Rome II
Door Cor op 16-09-2013 om 13:05
|
Bron: Gamed
|
In de strategiegames van de Total War-serie staat het vechten met grote legers centraal. De games spelen zich af in verschillende tijdperken, zodat de eenheden en gebruikte technologieën tussen de delen steeds veranderen. Twee jaar terug werd besloten om met Shogun 2 terug te keren naar een eerder bezocht tijdperk. Nu gebeurt datzelfde ook met Total War: Rome II.
De gameplay in iedere Total War heeft dezelfde opbouw. Het grootse deel breng je door op de overzichtskaart, waar je het rijk van de door jouw gekozen factie beheert. Naast Rome is er een brede selectie aan andere volken: Grieken, Egyptenaren, Kelten en meer. Deze keuze bepaalt je startlocatie, en daarmee ook voor een deel de moeilijkheidsgraad. Dit gedeelte is turn based. Hier verplaats je legers, bouw je steden op, ontwikkel je technologieën en bedrijf je diplomatie. De titel verraadt al dat de focus van de game ligt bij oorlog voeren, en één van de manieren om te winnen is dan ook om genoeg andere steden over te nemen. Ook voor andere paden naar de overwinning, zoals winnen op economisch vlak, heb je meer land nodig dan waar je mee begint. Hoe je dus ook probeert te winnen, het is altijd zaak je legers op peil te houden. Omdat dit bakken met geld kost moet je tegelijk ook steeds je steden blijven ontwikkelen en nieuwe gebieden succesvol integreren in je rijk.
Wanneer je een gevecht begint gaat het perspectief over naar realtime. Door je troepen tactisch in te zetten probeer je de vijand te vernietigen of hun moreel te breken en ze op de vlucht te jagen. De verschillende soorten eenheden hebben hun eigen sterke en zwakke punten. Het is van belang om zelf een slimme formatie van je troepen te gebruiken en op te letten op wat de vijand doet, zodat je bijvoorbeeld flankeerkansen ten volle benut. Zo kan je vaak zelfs een ongebalanceerde strijd in je voordeel keren.
Rome 2 neemt een hoop van de spelelementen die in eerdere games zijn toegevoegd over, maar onderscheid zich ook op meerdere fronten. Wat als eerste opvalt is hoe enorm groot de kaart is in vergelijking met de kaart van Japan in het voorgaande deel. Het geheel is overweldigend als je als klein rijk begint. Van de noordelijke streken waar de Gallische en Germaanse volken heersen strekt de kaart door tot in Afrika. Gelukkig geeft de game je steeds nieuwe missies om op te focussen, zodat je rustig je weg kan vinden en langzaam verder kan ontwikkelen.
Veel elementen zijn gestroomlijnd en versimpeld. In vorige delen bestonden provincies uit een stad en enkele losse gebouwtjes die in de provincie stonden, zoals een mijn of haven. Om de status van de gebouwen te bekijken moest je alles een voor een aanklikken. In Rome II bevat een provincie een hoofdstad, uitgerust met stadsmuren, en enkele dorpjes. Deze kun je allemaal tegelijk in een eenvoudig overzicht bekijken en verbeteren. De bevolking in een provincie groeit langzaam onder invloed van onder andere gebouwen, en wanneer je genoeg nieuwe inwoners hebt kan je een van deze dorpen uitbreiden met een extra gebouw. Omdat het maximale aantal bouwplaatsen gelimiteerd is moet je kiezen tussen gebouwen die je een hoger inkomen verschaffen en gebouwen die je betere legereenheden geven. Wanneer je een volledige provincie bezit is het mogelijk een edict in die provincie uit te vaardigen die bepaalde voordelen geeft. Zo kan je bijvoorbeeld kiezen om hogere belastinginkomsten te realiseren of om de bevolking sneller naar jouw cultuur te laten veranderen. Door deze laatste optie kan je opstandige provincies sneller onder de duim krijgen.
Omdat deze Total War zich in het Romeinse tijdperk afspeelt zijn er ook enkele specifieke spelelementen die bij deze tijd horen. Na het winnen van een strijd krijg je de optie om de gevangen vrij te laten of als slaven mee te voeren. Slaven worden automatisch over je provincies verdeeld, en hebben een dubbel effect. Aan de ene kant krijg je gratis arbeid en dus een hoger inkomen, maar aan de andere kant wordt de bevolking er onrustiger door. Naast het beheren van je rijk speel je ook op de achtergrond een politiek spel om de macht van je eigen familie te doen toenemen. Dit doe je vanuit een apart scherm, waar je promoties voor je eigen familieleden kan regelen of de leden van andere families probeert uit te schakelen. Vooral bij dit gedeelte, maar ook op andere plaatsen, valt op dat de interface en de in-game informatieverschaffing te wensen over laat. Precieze details over hoe bepaalde dingen werken ontbreken, en de in-game encyclopedie is niet altijd even verhelderend.
In het beheren van je legers op de wereldkaart zijn enkele grote wijzigingen doorgevoerd. In de eerste plaats moet dit keer elk leger onder leiding van een generaal staan, en is het maximale aantal generaals dat je kan hebben gelimiteerd. Dit aantal begint laag, maar neemt toe naarmate je meer succesvol wordt. Hierdoor zul je haast automatisch in een rustig tempo opbouwen. Het trainen van nieuwe eenheden gebeurt niet meer in steden, maar rechtstreeks door een leger te selecteren. Een leger kan iedere eenheid die in een van de dorpen in de provincie beschikbaar is rekruteren. Omdat je een generaal nodig hebt is het niet meer mogelijk om een paar eenheden van je leger af te splitsen en naar een andere plaats te bewegen. Het aantal groepen eenheden op de kaart is zo een stuk kleiner. Dit zorgt voor een kaart die stukken overzichtelijker is, maar betekent tegelijk dat het uitwisselen van troepen tussen legers complexer is geworden omdat je nu twee complete legers moet verplaatsen. Doordat je lastiger kan splitsen moet je ook beter plannen waar je je troepen wil hebben. Nieuw is de mogelijkheid om een leger in bepaalde standen te zetten. De forced march, bijvoorbeeld, waardoor je leger sneller kan lopen maar wel een negatief effect op het moreel krijgt. Ook leuk is de ambush-optie: je leger stelt zich verdekt op en kan een langslopend leger overvallen. In dit soort gevechten krijg je bijvoorbeeld de beschikking over grote stenen die je van de heuvels kunt rollen om nietsvermoedende legers uit elkaar te slaan.
Een derde wijziging in troepenverplaatsing vindt plaats wanneer je de zee op gaat. Voorheen kon je een leger enkel verplaatsen door ze op een vloot te laten meevaren. Dit vereiste aardig wat geklik. In Rome II kunnen legers zonder steun over de zee reizen. Wanneer je met een leger op het water klikt verschijnen de transportboten automatisch. Deze transportboten zijn zwak, en wanneer je een leger een flink stuk over water wil verplaatsen is het wel aan te raden ze te laten vergezellen door een echte vloot. Wel brengt dit wat onrealisme mee. Juist in het Middellandse Zeegebied, waar water zo’n grote rol speelt, is gekozen om deze rol flink in te perken. Vreemd genoeg kunnen de troepen zelf niet automatisch met deze vereenvoudiging overweg gaan. Wanneer je leger bijvoorbeeld in Noord-Afrika staat en je klikt op Italië, dan wordt er niet een efficiënte route gepland waarin je troepen in twee beurten het water oversteken. In plaats daarvan willen je troepen volledig rond de Middellandse Zee lopen. Om dit tegen te gaan moet je eerst op het water klikken, en dan pas op de aanlegplaats.
Nieuw in de realtime gevechten is de mogelijkheid om een mengeling van scheeps- en landgevechten te hebben. Wanneer je een kuststad aanvalt kan je zowel van je soldaten als je marine gebruikmaken. Dit levert nieuwe tactieken op: je kan bijvoorbeeld vooruit varen met je snelle schepen, troepen aan land zetten en zo van achteren aanvallen. Scheepsgevechten op de open zee zijn minder interessant geworden dan ze waren in Empire en Napoleon. Dit komt voornamelijk doordat de schepen in het Romeinse tijdperk een stuk simpeler zijn, en de tactieken voornamelijk neerkomen op rammen of enteren. Het aantal bijzondere vaardigheden dat je tijdens gevechten kan inzetten is sterk toegenomen. Een goede generaal kan bijvoorbeeld zes verschillende vaardigheden inzetten, elk met een cooldown, die ervoor zorgen dat je eigen troepen op bepaalde vlakken beter vechten of vijandelijke troepen juist gedemoraliseerd raken. Ook je overige troepen hebben vaardigheden met elk een eigen cooldown, waardoor gevechten soms iets te veel gepauzeerd moeten worden om al deze vaardigheden te activeren. Het micromanagen tijdens de campagne mag dan afgenomen zijn, tijdens de gevechten is het hierdoor toegenomen.
Gevechten zijn zoals vanouds groots. Je krijgt grote hoeveelheden troepen en gedetailleerde slagvelden met tal van mogelijkheden. Zo kan je gebruikmaken van heuvels en bossen voor strategische voordelen. Helaas werkt de AI niet altijd even efficiënt. Over het algemeen houdt hij zich aardig, hoewel voorspelbaar, maar er vallen wel fouten op. Er worden bijvoorbeeld vaak legers gemaakt met een kleine diversiteit aan eenheden, die daardoor vrij makkelijk op te ruimen zijn. Ook in het gevecht zelf gaat het wel eens mis. Bij een gevecht tegen de Spartanen vertelde de game mij vooraf dat ik geen kans maakte om te winnen. Eenmaal begonnen merkte ik dat de computerspeler alle afstandstroepen een heel eind van zijn speertroepen had geplaatst. Zonder speren in de buurt was het een koud kunstje om de afstandstroepen op de vlucht te jagen met mijn cavalerie, en daarna kon ik probleemloos de rest wegvagen. Het eindresultaat was dat ik de vijand gedecimeerd had en zelf nauwelijks troepen had verloren. Ik zou graag willen claimen dat dit door mijn eigen tactische inzicht kwam, maar nee: deze overwinning werd volledig veroorzaakt doordat de AI grote steken liet vallen in zijn positionering en reacties.
De hoofdcampagne werkt verslavend en heeft een groot ‘nog-één-beurt’-gehalte. Wie hierop uitgekeken raakt kan zijn tanden stukbijten op enkele pittige historische gevechten. Zo is er bijvoorbeeld een missie waarin je met een Romeins leger in het Teutoburgerwoud een verrassingsaanval moet zien te overleven en veilig weg moet vluchten. De missies vinden plaats op speciaal hiervoor gemaakte kaarten, en zijn dan ook wat diverser van opzet. Daarnaast is er altijd nog de multiplayer, waar je losse veldslagen tegen elkaar kunt spelen of zelfs een hele campagne samen kunt doorlopen.
Op audiovisueel gebied is er, zoals gewoonlijk in de Total War-games, niets te klagen. Normaal zoom je je camera in zo’n game een stuk uit om een goed overzicht te houden, maar hier loont het ook de moeite om eens in te zoomen en de strijd van dichtbij te zien. Zelfs de individuele soldaten zijn gedetailleerd neergezet. De ontwikkelaars weten dit ook en hebben een nieuwe camera-optie toegevoegd die belangrijke momenten van het gevecht, zoals het sneuvelen van een generaal, filmisch uit probeert te lichten. Vanuit strategisch oogpunt niet zo slim om je zo te laten afleiden, maar wel erg leuk om naar te kijken. Ook vanaf afstand zie je dat aan alle details gedacht is. Idem voor het geluid, dat met veel gekletter de strijdbeleving verder doet verhogen. Generaals geven vooraf aan het gevecht inspirerende speeches die lijken te passen bij de tijd. De soundtrack is gevuld met veel blazers en geeft dan ook een passend Romeins tintje. Het grootste probleem aan de technische kant zijn de lange wachttijden. Door de grote kaart en de grote hoeveelheid AI-volken moet je soms minutenlang wachten nadat je op end turn klikt.
Rome II is groots van opzet en speelt zich af in een ontzettend leuk tijdperk, maar brengt geen enorme innovaties mee in de serie. In plaats daarvan wordt er voortgebouwd op de succesvolle ontwikkeling uit de vorige delen. Toch zijn er wel wijzigingen aanwezig, waarbij vooral de stroomlijning van enkele onderdelen resulteert in een eenvoudiger beheer van je rijk. Hier en daar zitten alleen ruwe kanten. Zo werken bijvoorbeeld de besturing, de AI en de interface niet altijd even goed mee, en daardoor komt de game minder goed uit de verf dan voorganger Shogun 2. Toch kon ik me daar tijdens het spelen ook niet al te erg aan storen. Rome II blijft een sfeervolle titel die je vele uren bezig kan houden.
|
|
|
Beoordeling
| Gameplay |
 83 |
| Sound |
90 |
| Graphics |
90 |
| Replay |
85 |
Groot qua omvang, maar helaas beperkt door fouten.
|
84 |
|
|
|
|
 13:09 Game Mania met GTA V nachtopening
 12:59 Zelda: The Wind Waker HD
|
| Reacties (3) |
|
|
Pagina:
1
|
|
Disker
op 16-09-2013 om 14:49
[Niv: 43 / Exp: 2141]
|
|
Ik kan even alleen de review van Angry Joe aanraden, hij vertelde precies wat vele gamers dwars zat met deze game en kom mij echt in hem vinden.
Deze game had nog lang niet uitgegeven mogen worden en ben ook zeer teleurgesteld in deze game. Tegenwoordig mogen de consumenten de game testen bij wijze van om het maar allemaal op te lossen met patches, wat een verschrikking was dit zeg.
Ben zelf veel problemen tegengekomen net als heel veel andere gamers, op hun eigen fora blockte zij mensen die problemen hadden als een soort van damage control.
En dat gedoe met die vlaggen vind ik helemaal absurd, de gameplay wordt tevens versimpeld.
Ik persoonlijk zou zeggen, koop deze game over een aantal maanden in de hoop (ben er huiverig voor) dat de support goed op gang komt en de game goed loopt naar een aantal patches. Of wacht even een aantal jaar in de hoop dat ze weer een fantastische game maken zonder dat het weer versimpeld wordt. Veel beloftes met deze game en zeer hard teleurgesteld.
|
|
Nelus
op 16-09-2013 om 14:52
[Niv: 526 / Exp: 26310]
|
|
Ik snap dat zij bijna elke keer zowat de zelfde problemen hebben. Je zou toch zeggen dat ze van hun fouten leren. Ik kan me herinneren dat het bij Shogun 2 ook niet optimaal liep (vooral qua hardware, dat je niet optimale fps kan bereiken) en met Empire al helemaal een bug-fest.
|
|
|
Velqor
op 16-09-2013 om 22:03
[Niv: 191 / Exp: 9548]
|
Prima game, als je er geen verwachtingen van had tenminste. Ik ga de game volgende weekend kopen, EU4 ging voor. Maar vrijwel alle games in dit gaming genre vind ik wel nice 
Maar stel je voor, als ze dit nou eens zouden combineren met Europa Universalis 4.. Dan zou je dus de perfecte game hebben. De diversiteit en grootte (1000'en provinces in EU4 is aardig groot te noemen) met de graphics en gevechten van rome 2, dat zou nice zijn.
Maargoed, ik blijf wel dromen 
|
|
|
Pagina:
1
|
|
|
|
