“I am you from the future. No time to explain, follow me… OH CHRIST!” Een gigantische krab laat zich zien en No Time To Explain is begonnen. Nauwelijks bekomen van deze inleiding val ik van de ene in de andere absurditeit.

De oorsprong van No Time to Explain vinden we in een Flash game, waarna er in 2011 een volledige release plaatsvond op de PC. Toch duurde het nog eens vier jaar voordat het spel zijn weg naar de Xbox One vond. Een tijd die ontwikkelaar tinyBuildGAMES, bestaande uit slechts twee man, stopte in het verbeteren van de eerdere versie. Aangezien ik het origineel nooit gespeeld heb weet ik niet in hoeverre deze tijd heeft bijgedragen aan een betere game, maar duidelijk is wel dat zelfs vier jaar aan extra ontwikkeltijd er niet voor hebben gezorgd dat het spel foutloos is in termen van gameplay.


Dit alles heeft te maken met een laser die het belangrijkste gameplayelement vormt. Uiteraard denken we dan direct aan een functie als wapen, maar het is tevens bruikbaar om jezelf te verplaatsen. Door de laser bijvoorbeeld naar links te richten vlieg je zelf de rechterkant op en als je deze naar onderen afvuurt vlieg je omhoog. Een simpel gegeven waarvan de uitwerking een stuk zorgelijker is. Nooit had ik volledig het idee controle te hebben over mijn acties. Omdat je iedere situatie vrijwel direct weer opnieuw kunt proberen overheerste vooral een trial-and-error gevoel. Een vooropgezet plan kon al snel worden vergeten, het was vooral dom geluk dat bepaalde of ik succes had of faalde in mijn pogingen.

De humor in de game is daarentegen een stuk beter uitgedragen en zorgde ervoor dat ik toch door bleef spelen. Absurde eindbazen, verwijzingen naar andere media en enige variatie in gameplay maakten het spel toch nog plezierig, iets waar ook een coöperatieve ervaring tot vier spelers aan bijdraagt. Wanneer een vriend zichzelf tot tienmaal toe de afgrond inblaast is het immers een stuk meer humoristisch dan wanneer je dit zelf doet. Als laatste is er nog de mogelijkheid om hoeden te verzamelen die verstopt liggen in de game, omdat deze echter geen extra gameplay functionaliteiten toevoegen kwam ik er niet voor terug.


Grafisch stelt het spel weinig voor en het doet dan ook weinig om zich te ontdoen van zijn afkomst. Het is een leuke stijl die past bij de absurditeit van de game, maar wat meer creativiteit had welkom geweest. Wanneer je een achtergrondverhaal bedenkt waarin je door verschillende universa reist is het jammer dat je dit niet door laat schemeren in de graphics. In plaats daarvan krijgen we werelden die vanuit Paint ontstaan lijken te zijn, zonder al teveel aandacht voor details. De muziek is daarentegen weer prima verzorgd en sluit aan bij de chaotische gameplay. Het begeleid de actie zonder dat het gaat irriteren, hetgeen een prestatie is aangezien ik dat juist wel snel deed bij de andere facetten van de game. Je moet dus over een stevig portie geduld beschikken wil je volop van No Time To Explain kunnen genieten.