Na een eerste release in 2013 op de PC spreidde Don’t Starve zich als een olievlek uit over andere systemen, waaronder recentelijk ook de Xbox One. Er is dus voor geen enkele gamer meer een excuus om niet met deze titel aan de slag te gaan, vraag is alleen nog of je dat wel moet willen.

Don’t Starve is namelijk geen game die je bij de hand neemt. Wilson is een man die wakker wordt in een voor hem vreemde omgeving. Je krijgt één wijze raad mee: overleef de nacht. En dat was het. Geen tutorial, geen oefenlevels, geen verdere instructies. En dus ga je op verkenning uit. In de omgeving kom je grondstoffen tegen die je besluit mee te nemen. Wat takken, stenen en enkele (eetbare?) vruchten lijken een mooi begin te vormen. Niet wetende wat me verder te wachten stond besloot ik de wereld alvast wat te verkennen, een voorbereid mens telt immers voor twee, zo moest mijn motto maar worden. Tot de nacht viel, ik geen vuur had gemaakt en binnen no-time werd verslonden door een stel hongerige wolven. Wellicht was ik toch iets minder goed voorbereid dan ik zelf dacht.


Met de geleerde lessen in het achterhoofd kun je het nog eens proberen. Dit doe je wel altijd vanaf een nulpunt, je verliest dus de vergaarde hulpmiddelen en moet vooral teren op de kennis die je hebt opgedaan, om deze valkuilen een volgende keer te vermijden. Vertrouw er echter niet op dat je simpelweg naar dezelfde locaties kunt lopen om dezelfde hulpmiddelen te vinden, de wereld verandert steeds weer en ook seizoensinvloeden spelen een rol. In de winter is het bijvoorbeeld kouder, waardoor je er tijdig voor moet zorgen dat je genoeg hout hebt ingeslagen om een vuur te kunnen maken. Je dient dus niet alleen over de korte termijn, maar zeker ook over de lange termijn na te denken.

De game heeft drie balken die je hiervoor in de gaten dient te houden. Twee van deze balken spreken voor zich, de ene kijkt of je voldoende eet, terwijl de ander aan geeft of je niet teveel schade hebt opgelopen, bijvoorbeeld door gevechten met beesten. Een derde meter geeft je mentale gezondheid weer en deze is lastiger te sturen. In slechte weersomstandigheden kan deze balk bijvoorbeeld sneller dalen, terwijl het plukken van bloemen weer voor een verbetering zorgt. Nu zijn dit simpele voorbeelden, maar gaandeweg je avontuur leer je dat ieder van de drie balken op verschillende manieren kunnen dalen en stijgen, waarbij het uiteraard te hopen is dat de balans naar de goede zijde doorslaat, wil je niet – wederom – de dood vinden.


Gelukkig speel je na verloop van tijd wat nieuwe karakters vrij die direct te selecteren zijn wanneer je sterft. Ze hebben allen hun plus- en minpunten, waarbij ook twee karakters uit de DLC zijn toegevoegd. Toch kan ik begrijpen dat het spel voor sommigen na verloop van tijd wat doelloos aanvoelt. Je bent steeds weer hetzelfde aan het doen, trekt lering uit deze lessen, gaat dood en begint weer van voren af aan. Hoewel er enige sturing in de moeilijkheidsgraad is te geven baal je toch wanneer je een flinke tijd wist te overleven en al je progressie teniet gedaan ziet worden. Verder is het jammer dat de eerder vrijgegeven DLC, Don't Starve Together, niet is opgenomen in deze Giant Edition. Er is dus geen mogelijkheid om het avontuur samen te beleven.

Wat je wel kunt doen is de Adventure Mode uitproberen. Het doel is hier wederom om te overleven, maar je dient eveneens vijf game werelden te overwinnen door verschillende objecten te verzamelen. Wanneer je dit lukt kun je een portaal creëren die je weer naar de volgende wereld brengt. Er ligt dan ook minder een focus op het opzetten van een groot kamp, maar je straf voor falen blijft hetzelfde: je zal worden teruggeplaatst en dient weer vanaf nul te beginnen. Er is hier iets meer verhaal aanwezig wanneer je dit verlangt, overigens zonder dat het al te diepgaand is.


Zoals eerder in deze review gezegd is Don’t Starve: Giant Edition zeker niet voor iedereen weggelegd. De game gaat behoorlijk diep, maar tegelijkertijd krijg je weinig uitleg. Je zult dus veel zelf moeten ontdekken en net wanneer je enkele dagen weet te overleven is de kans groot dat je dood gaat en weer opnieuw moet beginnen. Een einddoel, afgezien van zo lang mogelijk overleven, lijkt te ontbreken, waardoor de kans groot is dat je na enkele pogingen af zult haken. En dit is jammer. Want hoezeer ik ook gevloekt en gescholden heb omdat ik weer opnieuw moest beginnen, zo vaak ben ik weer opnieuw gestart om de valkuilen waar ik eerder inliep, ditmaal te ontwijken. Steeds weer ontdek je nieuwe dingen, ga je weer wat dieper op de game in en leer je weer nieuwe technieken. De Tim Burton aandoende graphics en een sterke soundtrack – waarbij de karakters overigens niet zijn ingesproken, maar zich kenbaar maken met tekstballonnen – sluiten perfect aan bij het gevoel het nog eenmaal te willen proberen, in de hoop dat je weer een nacht langer zult overleven.