Het is alweer dertien jaar geleden dat Pixar een ongekend succes boekte met Finding Nemo. Het verhaal over de zoektocht van een vader naar zijn enige zoon, die hem ver door de oceanen voerde. De clownvis Marlin werd hierin bijgestaan door de vergeetachtige, maar aandoenlijke Dory. In Finding Dory gaat het avontuur met deze geliefde karakters door in een film die zeker niet onder doet voor zijn memorabele voorganger.

Enigszins sceptisch was ik bij aanvang van de vertoning van Finding Dory. Dory leek namelijk niet de sidekick te zijn die een eigen film staande zou kunnen houden. De dromenbouwers bij Pixar lijken daar anders over te hebben gedacht en hebben een film gesmeed die Finding Nemo op zijn minst evenaart. Een jaar na het bijzondere avontuur uit de vorige film wordt Dory geconfronteerd met een vraag over haar afkomst. Een vraag die een lange zoektocht naar Dory’s ouders in werking zet. In deze zoektocht zal ze worden bijgestaan door Marlin, Nemo en nieuwe karakters. Mocht je Finding Nemo niet eerder hebben gezien dan vormt dat geen enkel probleem, het vervolg staat geheel op eigen benen en besteed maar kort aandacht aan het eerdere avontuur.


In Finding Nemo was Dory de komische noot: een vergeetachtige vis die niet kon stoppen met praten, maar wel een substantiële bijdrage leverde aan de karakterontwikkeling van anderen. In haar eigen film heeft Dory meer diepgang gekregen. De existentiële crisis waarin ze terecht komt als ze vergeten is wie haar ouders zijn, geeft Dory een nieuwe dimensie die steeds verder wordt verkend. Uiteindelijk is ze een vis geworden waarvan iedereen zal gaan houden. Nemo neemt meer een rol op de achtergrond in terwijl vader Marlin wederom uit zijn schulp getrokken zal worden om te helpen dit avontuur tot een goed einde te brengen. Er zijn echter ook nieuwe karakters geschapen, waarvan ik over enkele uitzonderlijk enthousiast ben. Neem nu de eigenzinnige octopus Hank wiens enige wens is een rustig, geïsoleerd leven te leiden. Zijn samenspel met Dory is fantastisch en zou ik graag nog eens terugzien.

Hank is niet het enige nieuwe karakter die schittert in Finding Dory. De trailers – die je vast en zeker al hebt gezien – geven echter al veel te veel weg dus laat ik jullie graag de rest van de cast zelf ontdekken. Elk karakter speelt een eigen, unieke rol in dit grote onderwater avontuur. De film durft regelmatig een plotwending te introduceren waardoor je continu op het puntje van je stoel zit om te zien hoe de helden zich nu weer uit de problemen weten te werken. Spannende achtervolgingen worden afgewisseld met komische oplossingen die zowel jong als oud weten te vermaken. Voor een sequel is Finding Dory verrassend origineel.


Grafisch kan Finding Dory zich helaas niet meten met The Good Dinosaur van afgelopen najaar. Onderwater lijkt de film erg op zijn meer dan tien jaar oude voorganger, wat zeker in het begin opvalt en lichtelijk teleurstelt. Bovenwater is de kwaliteit echter wel opgeschroefd, daar is de film namelijk kleurrijker en helderder. De animaties zijn enorm rijk aan details, waarbij de octopus Hank zichzelf op een soepele, maar geloofwaardige wijze door de landschappen manoeuvreert. Het geheel wordt gecomplementeerd door fantastisch audiowerk en overtuigende voice-overs van onder andere Ellen Degeneres en Edd O’Neill die bijdragen aan het unieke karakter van de verschillende personages. De soundtrack zet de puntjes op de i en zweept op de goede momenten op en weet ook weer op de juiste momenten een toontje lager in te zetten.

Finding Dory is voor mij persoonlijk een grote verassing. Het is een film geworden die je zal laten lachen en zal laten huilen, één van Pixars beste films tot nu toe en een klassieker in wording. De shortmovie Piper die de film vooraf gaat is er ook zeker één om van te genieten: een leuke, vlotte opwarmer voor de film die daarna gaat komen. Zorg dan ook dat je op tijd in je stoel zit, want van dit diepzee avontuur wil jij geen moment missen.