Ik ben een groot fan van het misdaadgenre in het algemeen en van de spellenreeks Grand Theft Auto in het bijzonder. Vorig jaar was ik ook zeer verheugd over de aankondiging GTA: San Andreas, maar waarschijnlijk werd mijn enthousiasme ook sterk gevoed door de hype rond dit spel. In ieder geval viel het spel mij behoorlijk tegen, en de oorzaak daarvan was volgens mij dat ik na het compleet kapot spelen van GTA 3 en GTA: Vice City uitgekeken was geraakt op de reeks. Dat vond ik heel jammer, want misdaad blijft wel één van mijn favoriete genres. Gelukkig biedt True Crime: New York City de oplossing voor al mijn problemen. Het is een uitermate crimineel en gewelddadig spel, met een vergelijkbare kwaliteit van de GTA serie, maar staat wel volledig los hier van. Mijn redding.

Mijn redding
Je zou het spel True Crime: New York City natuurlijk kunnen bekijken als een GTA kloon. De eerste True Crime, met de ondertitel Streets of LA, was duidelijk gemaakt om een graantje mee te kunnen pikken van het gigantische succes van de Grand Theft Auto spellenreeks. Dit gold eigenlijk ook, maar dan in mindere mate, voor spellen als The Getaway en Driv3r.

GTA keert terug naar zijn roots, en de roots van GTA 3: New York. De serie verlegt met Liberty City Stories de aandacht weer naar de mooiste en meest sfeervolle maar misschien ook wel meest criminele stad van Amerika. Tegelijkertijd gaat True Crime ook naar New York. Omdat True Crime uiteindelijk zo een goed en leuk spel is, biedt het een mooi alternatief voor GTA. Ik hoef me dus niet te wenden tot Liberty City Stories met de kans om weer teleurgesteld te worden. True Crime redt voor mij het misdaadgenre.

Politieagent
Natuurlijk is True Crime, hoewel geïnspireerd op GTA, geen exacte kopie. Toegegeven, op het eerste gezicht lijken ze identiek. Je rijdt op een wilde manier door een stad heen terwijl de muziek uit de autoradio schalt. Je stapt af en toe uit om je wapens uit te testen op een kudde brutale voorbijgangers. Links onderin staat een ronde radar waarop de richtingen aangegeven staan van plaatsen waar iets te doen valt. Er zijn ook oppervlakkige verschilletjes. Namelijk, er is de mogelijkheid van Replay Mission, zodat je niet na een misser weer moet laden, een lange tocht door de stad maken en alles weer overnieuw doen (één van mijn grootste ergernissen bij GTA). Ook kun je overal waar je maar wilt het spel opslaan. En ook kent het spel toch een andere sfeer, als je bijvoorbeeld een inval doet bij een Gothic ceremonie.



Maar op een dieper niveau zijn er meer substantiële verschillen. De wereld wordt in True Crime vanuit een totaal tegenovergesteld perspectief bekeken. Je staat nu aan de "goede" kant van de wet. Je speelt dit keer geen gangster maar een politieagent. Je hebt geen onderduikadres maar het centrale punt in het spel is het politiehoofdkwartier. Soms moet je zelfs in je blauwe uniform de straat op.

Om toch in te kunnen haken op het populaire misdaadgenre is de hoofdpersoon waar je voor speelt, Marcus Reed, geen brave doch strenge ordehandhavende bromsnor. Integendeel, Marcus Reed is een Afro-Amerikaanse undercoveragent, die zelf afkomstig is uit het criminele milieu. Zijn vader is een grote zwarte bendeleider, die zijn bende vanuit zijn luxueuze gevangeniscel leidt. Marcus is zelf ook geen braverik, want ik laat hem dikwijls een winkeleigenaar afpersen en kapperszaken compleet vernielen.

Hier is ruimte voor omdat de makers van het spel veel aandacht hebben gegeven aan het "good cop, bad cop" concept. Dit concept komt ook terug in de film Training Day, waarin Denzel een undercoverpolitieagent speelt die op het randje balanceert van goed en slecht. Net als in de film Training Day ligt de waarheid van het good cop, bad cop principe meestal ergens in het midden, zo ook bij True Crime.