Bij ontwikkelhuis Square Enix wordt logischerwijs vaak teruggeblikt op de jaren '90, een periode waarin de toenmalige tegenstanders Square en Enix de concurrentie in het Role Playing Game genre simpelweg overklasten. Het waren nu eenmaal de hoogdagen van Final Fantasy, Dragon Quest, Chrono Trigger, Secret of Mana en vele anderen. Middels remakes houdt men die herinneringen levendig, maar het maakt ook nieuwe herinneringen. De kleine studio Tokyo RPG Factory heeft een eenvoudige opdracht: de oude stijl terugbrengen in nieuwe ervaringen. Ze gaven vorig jaar al een fikse aanzet met I Am Setsuna, nu gaan ze een stap verder met Lost Sphear.

De PC, PlayStation 4 en Nintendo Switch game bouwt verder op de fundamenten van I Am Setsuna welke zelf voortborduurde op games als Chrono Trigger en Final Fantasy. Het gevoel van herkenning is dan ook zeer prominent in Lost Sphear. Het komt ook terug in de verschillende elementen die een Role Playing Game zo herkenbaar maken, zoals het verhaal dat overloopt van clichés. Een verhaal waarin een weesjongen samen met zijn jeugdvrienden en een mysterieuze vreemdeling op avontuur trekt om de wereld van de ondergang te redden kunnen we nu eenmaal niet echt origineel noemen. Lost Sphear weet echter dat originaliteit geen vereiste is voor een sterk verhaal, het kan overtuigen middels een goed tempo en een sterke ziel. De game is hierbij niet zo deprimerend als voorganger I Am Setsuna, deze game wisselt een trieste blik op de wereld af met de nodige humor om het geheel te verlichten zodat je zelf niet zwaarmoedig wordt.


Qua gameplay wordt er voortgeborduurd op de voorganger. Lost Sphear is dus een Turn Based Role Playing Game met een Active Time Battle systeem. Karakters vallen om de beurt aan, waarbij hun snelheid bepaalt welk karakter eerst mag aanvallen. Eens een karakter aan de beurt is, is het een kwestie van een goede aanval te selecteren en simpelweg uit te halen. In tegenstelling tot traditionele Role Playing Games is het echter geen statische ervaring. Voor je aanvalt krijg je de tijd om je personages anders te positioneren. Dit laat je toe bepaalde karakters op een veilige afstand te plaatsen of om de ideale plaats te zoeken zodat je met één aanval meerdere vijanden kunt raken. Ook op de verdediging heeft dit natuurlijk een effect, vooral tijdens baasgevechten kun je best zorgen dat je karakters niet gegroepeerd staan want anders zijn ze een ideaal doelwit voor hun krachtige aanvallen.

Zelf ga je natuurlijk ook zoveel mogelijk proberen om je krachtigste aanvallen te gebruiken, maar de game zorgt er gelukkig voor dat je deze niet eindeloos kunt gebruiken. Hoe krachtiger de aanval, hoe langer het duurt eer je hem opnieuw kunt benutten. Roekeloos hiermee omgaan is dan ook een slecht idee, beter kun je strategisch nadenken over wat wanneer in te zetten. Dit is vooral vitaal in baasgevechten die wel eens onverwacht durven oplopen in moeilijkheid. Tijdens dit strategisch denken moet je er ook rekening mee houden dat alle personages heel divers zijn. Er zijn wat opties gemeenschappelijk aan alle karakters – bijvoorbeeld de mogelijkheid om in een mecha plaats te nemen – maar de meeste aanvallen zijn uniek voor één karakter. Dit betekent dat ze elk een eigen smoel hebben, en je een betere connectie met hen maakt. Niet alle personages zijn echter even gebalanceerd, zodat je bepaalde karakters continu aan de kant laat staan.


Dat is sowieso maar één van de vele ideeën die de game heeft, die eigenlijk falen in diens uitwerking. Er is bijvoorbeeld een systeem om wapens en andere uitrusting te verbeteren, maar de prijs van upgrades is heel hoog terwijl je bijna continu betere wapens krijgt. Het is dan ook niet logisch om te investeren in upgrades. Ook het magiesysteem inspireert niet tot investeringen, om een spreuk te creëren moet je op zoek naar allerlei grondstoffen waarna je op zoek kunt naar meer grondstoffen om extra effecten toe te voegen. Gezien de korte duur van de game – een twintigtal uur – en de vele voorwerpen die je dient te verzamelen, kom je nooit tot een punt waar het de tijdsinvestering waard is. Tokyo RPG Factory heeft zoveel kleine dingen overgenomen uit andere Role Playing Games maar het heeft nooit de moeite gedaan deze elementen op elkaar te laten inspelen. Alles voelt dan ook gefragmenteerd aan en je kunt nooit voldoende focussen op alles. Het bedrijf had zich beter kunnen focussen op enkele elementen in plaats van te willen overdrijven.

De verbeteringen die Tokyo RPG Factory heeft toegebracht, beperken zich niet tot de gameplay. Ook aan het audiovisuele aspect is gewerkt, en dan vooral om de game minder repetitief te maken. Het zwaarmoedige van I Am Setsuna werd versterkt doordat de volledige game zich afspeelde in een winterse toendra. Deze spirituele opvolger gaat gelukkig voor meer diverse landschappen, zodat je het gevoel krijgt een grotere wereld te ontdekken. Zelfs in de muziek zien we meer variatie met niet alleen meer verschillende nummers, maar ook een diverser gebruik van instrumenten in de composities. Je luistert dus niet continu naar de piano. Tegelijkertijd moet je geen te hoge verwachtingen hebben, zo is de voice-acting opnieuw heel beperkt en ziet de minimalistische artstijl er met momenten zeer goedkoop uit. Uitzichten die je even wilt bewonderen, worden afgewisseld met saaie tussenstukken waarin je wordt geconfronteerd met lege omgevingen of ondermaatse texturen. De 'fabriek' heeft de game dan ook misschien te snel afgehaspeld.