Na vijftien jaar keren Mario en gezelschap terug op het virtuele voetbalveld in Mario Strikers: Battle League Football. Met de unieke twist op ’s werelds meest populaire sport heeft de serie wereldwijd een sterke indruk gemaakt. Weet de Canadese ontwikkelaar Next Level Games de kwaliteit en status van de twee vorige titels te evenaren?

De afgelopen week heb ik mijzelf goed kunnen vermaken met Mario Strikers: Battle League Football. Doorgaans ben ik geen fan van de voetbalsport, maar de Strikers serie weet voetbal net ludiek genoeg te brengen om ook niet fans blij te maken. Twee teams – bestaande uit vijf spelers, waarvan één computergestuurde keeper – nemen het tegen elkaar op in een wedstrijd van vier minuten. Degene met de meeste goals wint. Om dat te bereiken probeer je effectief tussen spelers te wisselen, de bal over te schieten en gunstig te positioneren. Niets geks vooralsnog. Echter maakt Strikers het een sport op zich om de tegenstander tactisch te tackelen. Er worden daarbij power-ups verstrekt, zodat je een extra sprint kunt maken, een schild kunt werpen of met een Bob-omb de competitie tijdelijk uitschakelt. En niet te vergeten, het hyperschot. Na het verkrijgen van de ultieme power-up én een goede timing kan je een onvergetelijk goal maken die telt voor twee. Het is deze mix van traditionele sport en Mario-gekkigheid die een unieke en vermakelijke spelervaring weet te bieden die je nergens anders vindt.


Het is daarom ook des te jammer dat ondanks deze sterke fundering, Mario Strikers: Battle League Football teleurstelt. Dat doet het op vier belangrijke facetten: hoeveelheid content, multiplayer, spelbalans én computergestuurde teamgenoten. Dit terwijl de gameplay op de juiste manier is doorontwikkeld ten aanzien van de vorige delen. Een tik complexer, maar daardoor meer verfijnd en minder afhankelijk van geluk. Waar de game ook op weet te scoren is de audiovisuele presentatie die - ondanks enige framerateproblemen - een goede toon weet te zetten én de juiste sfeer creëert, niet onbelangrijk voor een sporttitel. Laat me er verder induiken.

Qua hoeveelheid content is het veelzeggend dat ik op één accuduur van een originele Switch-console de aftiteling op mijn scherm kon laten zien. Hiermee had ik zowel de training – bestaande uit negen leerzame, maar wel tamelijk vermoeiende en herhalende modulen - als het Bekertoernooi uitgespeeld. Je neemt het hierin op tegen de computer in een serie van drie wedstrijden om één van de zes bokalen te winnen. Na afloop speel je pas een moeilijkere spelvariant uit, die zo moeilijk is dat het lijkt alsof de computer continu valsspeelt. Dit is schrijnend, want waar de computer continu tackelt, power-ups pakt en zich tactisch positioneert, daar zijn jouw teamgenoten een stel waardeloze zoutzakken. Dat de game bij het wisselen van speler in een vaste volgorde rouleert, in plaats van zich naar de speler te begeven die zich het dichts bij de bal bevindt, helpt niet.


In de spelmodus Duel vind je alle mogelijkheden voor een potje voetbal, variërend van jij tegen de computer tot jij met een vriend(in) op één Switch tegen (een) online tegenstander(s) tot acht spelers in een lokale spelomgeving. Het is dus – in tegenstelling tot wat de promotie lijkt te zeggen – niet mogelijk om met acht spelers tegelijkertijd online te spelen. Online ontbreekt het aan enige vorm van ranking, zodat je willekeurig tegenover een speler wordt geplaatst, ongeacht het spelniveau. Zo speelde ik achtereen met tegenspelers die duidelijk ver mijn meerdere waren, zodat de moed me uiteindelijk toch in de schoenen schoof. Tevens werd mijn spelervaring voortdurend geplaagd door een instabiele server, zodat mijn spelers al haperend en stotterend over het veld bewogen. Het is tragisch dat een dergelijk essentieel onderdeel van dit spel hier de plank misslaat.

Wat betreft speelbare content houdt het hier eigenlijk wel op. Niet alleen in de gameplaymodi, ook daarbuiten. Er zijn in totaal maar acht speelbare karakters en een vijftal speelvelden, waarbij direct duidelijk wordt dat enkele kenmerkende karakters voor de serie jammer genoeg ontbreken. Met elke gespeelde wedstrijd verdien je munten, die je kan uitgeven aan kledingitems voor je karakters, die ook van invloed zijn op de prestaties. Het vrijspelen van elke outfit is dan ook een beetje het enige echt na te streven doel na de aftiteling. Daarnaast kan je ook een Strikersclub oprichten óf lid worden van een Strikersclub, waarmee je in zelfde tenues strijdt en uiteindelijk aan uitdagingen kan deelnemen als team. Op het moment van spelen was er nog geen seizoen gaande en kan hier nog niets over worden gezegd.


Dan de spelbalans, waarmee ik doel op de balans tussen spel én video’s. Na elk goal word je ‘getrakteerd’ op een animatie én herhaling en elk hyperschot biedt een eigen niet door te spoelen animatie. In een ronde van vier minuten, waarin al snel tien goals gemaakt kunnen worden, kan de tijd die je moet kijken naar animaties én video’s – waarvan enkel de animaties en herhalingen na een doelpunt door te spoelen zijn – al snel gelijk zijn aan een half potje voetbal. Hoewel de animaties voor hyperschoten echt ontzettend tof zijn, heeft elk karakter er maar één, waardoor je tijdens een wedstrijd meerdere malen naar dezelfde video zit te kijken. De lol gaat er dan snel af.

Pijnlijk vind ik het om te moeten concluderen dat Next Level Games in Mario Strikers: Battle League Football een ontzettend stevige fundering heeft weten neer te zetten, maar dan totaal vergeten is hierop door te bouwen. Er is geen verhaalmodus, zoals in eerdere delen. Er zijn geen speciale uitdagingsmodi om je vaardigheden te verfijnen. Er is ontzettend weinig keuze in karakters én spelomgevingen. Ondanks de andere problemen die het spel kent heb ik mij goed kunnen vermaken, snakte ik naar meer, maar weet het spel me niet veel langer vast te houden. Deze comeback valt dan ook tegen.