Ontwikkelaar WB Games Montréal bracht alweer negen jaar geleden Batman: Arkham Origins uit, een spin-off van de Batman: Arkham-serie die door Rocksteady groots werd gemaakt. Na lang wachten is nu dan eindelijk hun nieuwste game uitgebracht, waarvan meermaals werd benadrukt dat deze zich niet in hetzelfde universum afspeelt. Het geeft ze een grote mate van vrijheid die ze helaas niet weten te benutten.

De hoofdreden dat Batman niet langer prominent in de titel is opgenomen komt voort uit zijn overlijden. Voorafgaande aan zijn dood werkte hij aan een belangrijke zaak rondom The Court of Owls, een besloten gezelschap die achter de schermen de touwtjes goed in handen heeft. Jason ‘Red Hood’ Todd, Tim ‘Robin’ Drake, Barbara ‘Batgirl’ Gordon en Dick ‘Nightwing’ Grason besluiten het werk van hun oude mentor voort te zetten terwijl ze tegelijkertijd de criminaliteit binnen Gotham trachten terug te dringen. Het verhaal, waarin ook oude bekenden als Harley Quinn en Mr. Freeze voorbij komen, kleurt netjes binnen de lijntjes en is er van grote verrassingen geen sprake. Sterker nog, veel van de onthullingen zie je gedurende het zestien uur durende verhaal van ver aankomen en de conversaties die het viertal met elkaar voeren weten niet altijd de juiste snaar te raken. Gelukkig weet het verhaal net voldoende te boeien om door te blijven spelen, mits je op ander vlak wat vergeeflijker bent.


Hoewel Gotham Knights een viertal speelbare personages voorschotelt is het aan de speler om te bepalen wie hij op welk moment onder de knoppen krijgt. Verwacht niet dat ze allen uniek zijn, de Batarang van Batgirl is bijvoorbeeld te vergelijken met de pistolen van Red Hood en zo zijn er meer overeenkomsten te noteren. Het wisselen staat je gelukkig vrij (je level zal namelijk worden gedeeld tussen de personages) en je bent dan ook niet gebonden aan één personage, een opzet waar ik eigenlijk wat teleurgesteld over ben. Door te wisselen tussen personages, en eigenlijk ook door vast te houden aan één van hen, krijg je nooit het complete plaatje. Ieder geeft zijn eigen inzichten binnen het verhaal en gaat anders om met de dood van Batman, tegelijkertijd is dit niet genoeg reden om de game vier keer te doorlopen. Misschien had ik dan ook liever één protagonist gezien in plaats van vier, een punt waarvan ik me besef dat het af te doen valt als muggenzifterij.

Naast het ietwat magere verhaal laat de ontwikkelaar het ook op andere vlakken liggen. Neem de combat dat een stuk minder indruk maakt dan de Arkham-serie. Het geweldige countersysteem uit deze games is volledig overboord gegooid en daarmee is ook een groot deel van de tactiek verdwenen. Hoewel zeker niet slecht is de combat simpelweg afgevlakt en versla je het gros van de vijanden op identieke wijze. Later in de game verandert dit niet, vijanden worden simpelweg sterker, niet gevarieerder. Een ander punt wat beter werkt op papier dan in de praktijk is het presenteren van nieuwe outfits en wapens. Alles wat je tegen komt is weer net een fractie beter dan wat je reeds voorhanden had en resulteert in het onnodig lang door menu’s navigeren. Uiteindelijk werkt dit averechts en kies je simpelweg voor het item met de beste cijfers, zonder dat dit een doordachte keuze is. De meerdere skilltrees zijn helaas niet interessant genoeg om dit op te vangen.


Naast het ontrafelen van de geheimen rondom The Court of Owls ligt Gotham aan je voeten, een stad waar de criminaliteit na de dood van Batman zeker niet is afgenomen. Gijzelingen en overvallen zijn aan de orde van de nacht en dus ben je voortdurend groepen vijanden aan het verslaan om ervaringspunten of materialen voor kleding en wapens te verdienen. Een eentonige bezigheid die qua gameplay wordt afgewisseld met simpele, doch leuke puzzels en stealthsecties die dan weer een stuk minder indrukwekkend zijn. Als echte verzamelaar kun je ook nog op jacht naar audiobestanden en collectibles om wat dieper in het verhaal te duiken.

Heb je geen zin om dit allemaal alleen te doen? Dan is er altijd nog een coöperatieve optie voor twee personen. Een punt waar de ontwikkelaar voorafgaande aan de release hoog op in heeft gezet en uiteindelijk weinig om het lijf heeft. Progressie is weliswaar mee te nemen naar je eigen game, de vraag is alleen of je hier niet beter had kunnen blijven. Er worden te weinig redenen aangereikt om gezamenlijk op pad te gaan, het is zelfs mogelijk om - hoewel samenspelend - geheel je eigen weg te gaan. Dit terwijl de mogelijkheid tot coöperatieve gameplay er wel voor heeft gezorgd dat Gotham Knights niet in 60fps speelbaar is en zelfs in 30fps op momenten steken laat vallen middels framedrops die met name op te merken zijn tijdens het rijden op de motor of het vechten tegen grote groepen vijanden. Hier staat dan wel weer tegenover dat Gotham op bepaalde momenten indruk maakt op grafisch vlak. De momenten waarop de regenachtige straten belicht worden door de neonborden zijn neerslachtig en sluiten aan bij een door criminaliteit overspoelde stad.


Om jezelf door de straten van Gotham te begeven beschik je over een grijphaak en een motor, later aangevuld met een uniek middel die per held anders is, denk aan de mogelijkheid van Robin om te teleporteren en Nightwing die onder een drone kan hangen. Van deze manieren is de Batcycle weliswaar één van de snelste manier om je te verplaatsen, het is tevens de minst indrukwekkende. Van enig gevoel van snelheid is geen sprake en de bestuurbaarheid laat eveneens te wensen over.

Toegegeven, ik ben overwegend negatief over de verschillende aspecten van Gotham Knights en het is niet gezegd dat deze mening door anderen gedeeld zal worden. Mocht je simpelweg een game zoeken waarin superhelden het gevecht aan gaan tegen de achtergrond van Batman’s dood dan zul je er ongetwijfeld plezier uit halen. Echter, we hebben met de Arkham-serie gezien dat er meer mogelijk is. De implementatie van coöperatieve gameplay is in dit geval geen stap voorwaarts, het is wat mij betreft eerder twee stappen terug.