In een tijd waarin games elkaar snel opvolgen moet je van goede huize komen wil je een plaatsje in het budget van gamers weten te scoren. Bad Day L.A. leek zo'n titel te gaan worden die dat verdient, maar helaas kon ik er niet verder naast zitten.

Het spel draait om een dakloze man die allerlei rampen in Los Angeles aan zich voorbij ziet trekken. Anthony Williams, want om deze man gaat het, krijgt een kleine introductie en mag vanaf het begin meteen aan het werk, werk wat erop neerkomt dat je de rampen moet bestrijden. Gifaanvallen door terroristen, tsunami's en aardbevingen zijn slechts enkele rampen die je op je pad tegen komt, en bij allen staat de angst van het Amerikaanse volk centraal. Dat American McGee hier geen geheim van maakt, merk je aan alles, hij legt het er in Bad Day L.A. dan ook behoorlijk dik bovenop. Om dit doel nog verder aan te stippen is gekozen voor een combinatie van cell-shaded graphics, humor en simplistische, achterhaalde gameplay, hoewel ik me sterk af vraag of dat laatste onderdeel ook als zodanig bedoeld was.



Het spel zit helaas onlogisch in elkaar in elk aspect dat je tegen zult komen. Al meteen in het begin erger je aan de simpele lijstjes die je krijgt en je vervolgens af kunt vinken. Denk hierbij aan: dood tien terroristen, genees vijf mensen, etc. Dit gaat gedurende het hele spel zo door, op de enkele afwisseling van een sidekick na die verder weinig toevoegen aan het verhaal. Regelmatig zul je in het spel de dood vinden, zonder dat je hier al teveel invloed op uit kunt oefenen. Vijanden die achter je spawnen of mensen die je ineens vanaf een afstand aanvallen, zijn eerder regel dan uitzondering en zorgen ervoor dat het speelplezier per minuut weg ebt. Het enige voordeel, voor zover we daar nog over kunnen spreken, is dat je vrijwel onmiddellijk met full health terugkeert op de plaats waar je dood ging. Wat dat betreft maakt het dus weinig uit op welke moeilijkheidsgraad je speelt, in principe kun je gewoon door blijven gaan.

Op grafisch gebied is gekozen voor een cell-shaded stijl die op zich prima bij het geheel past om het de luchtige toon mee te geven. Hoewel de keuze goed is, schort er veel aan de uitwerking. De graphics zijn achterhaald en zouden enkel een gunstige waardering krijgen als het vijf jaar eerder verschenen was. Ook in het menu vinden we dit direct terug, met weinig tot geen mogelijkheden om het spel te optimaliseren, zo is zelfs het instellen van de resolutie een mogelijkheid die niet is toegevoegd. In de huidige tijd van games verwachten we meer op dat gebied, en in combinatie met de vele bugs en glitches rekenen we dit het spel dan ook zwaar aan.



De geluiden van de game zijn weinig bijzonder. Het doet allemaal zijn werk, maar het lijkt met zo'n minimale inspanning van het team gedaan te zijn dat je je afvraagt of ze er zelf wel waarde aan hechten. Een ander belangrijk punt, de humor, doet gelukkig wel zijn ding. Hoewel deze humor vaak op het niveau is van poepen, schijten en plassen zitten er hier en daar zeker leuke grappen verwerkt, vaak met een flinke knipoog naar gebeurtenissen uit de realiteit. Het is echter jammer te noemen dat dit niveau niet constant vastgehouden wordt, iets wat ook de lengte van het spel aan te rekenen valt. In een uurtje of vijf was ik door het spel heen en zag ik geen enkele reden om het nog eens door te spelen.

In een tijd waarin de ene topper na de andere verschijnt, hoef je geen geld te besteden aan Bad Day L.A. Hoewel ik je dan nog wel eens het advies wil geven om het dan maar te huren of te lenen van een vriend laat ik zelfs dat achterwege. Bad Day L.A. is dan ook een teleurstelling geworden, een game die rammelt aan alle kanten.