De Tweede Wereldoorlog is een onderwerp dat voor veel games al gebruikt is, menig shooter en strategiespel speelt zich in deze tijd af. Adventure games in deze setting hebben we echter nog niet veel gezien, maar daar komt verandering in met Undercover: Operation Wintersun.

In Undercover: Operation Wintersun speel je met de Britse dr. John Russel. John heeft een graad in natuurkunde en is door zijn kennis op dat gebied de uitgelezen persoon om samen met een andere spion naar Duitsland te worden gestuurd. MI6, de Britse geheime dienst, vreest namelijk dat de Duitsers ver gevorderd zijn met het ontwikkelen van een atoombom. Het is aan John om uit te zoeken of dit zo is en om de eventuele productie ervan stil te leggen.

De game speelt als een typische point and click adventure. Met de linkermuisknop bekijk je een voorwerp en met de rechtermuisknop probeer je er iets mee te doen. Tussendoor verzamel je stapels voorwerpen die je later weer moet gebruiken om verder te komen. De meeste puzzels die je tegenkomt zitten logisch in elkaar. Voor een aantal moet je wel even goed nadenken, zoals wanneer je vrij aan het begin een kluis moet kraken, maar er zijn ook genoeg stukken die wat makkelijker zijn. Dit zorgt ervoor dat de moeilijkheidsgraad van de game wisselt tussen makkelijk en moeilijk, maar voor het grootste deel is het goed te doen. Wat wel irriteert is dat een aantal objecten nogal moeilijk te vinden zijn omdat ze zo klein zijn, wat meer voorkomt tegen het einde van de game. Zo heb ik een tijd lang vastgezeten omdat ik een sleuteltje over het hoofd zag dat niet meer was dan een klein vierkantje op het scherm, en dat ik de hele tijd aanzag voor modder of ander vuil. De hotspot (waar je moet klikken om het ding te gebruiken) was even groot als het sleuteltje, dus pas toen ik er precies overheen ging zag ik hem. Dit ‘pixel hunten’ zal er vaker voor zorgen dat je lang vast komt te zitten dan de moeilijkheidsgraad van de puzzels. Er is een ‘novice mode’ in de game die je de mogelijkheid geeft alle hotspots op te lichten door op backspace te drukken, maar dat is een niet al te elegante oplossing. Het was veel beter geweest als dit soort objecten veel duidelijker te vinden waren. Zelfs met dit pixel hunten duurt de game niet al te lang, in acht tot tien uur heb je hem wel uitgespeeld.


John wordt bijgestaan door twee agenten van MI6. Deze zijn leuk om wat aanspraak te hebben, maar vaak zeggen ze weinig nuttigs en laten ze je alles zelf oplossen. De training van MI6 is blijkbaar behoorlijk inadequaat, want de agenten laten zelfs het openen van gesloten deuren en het overmannen van soldaten aan dr. Russel over. Aan de andere kant is zelf alles moeten opknappen wel normaal voor een adventure game. Naast deze agenten is er nog maar een handjevol andere karakters waarmee je kunt praten. Het verhaal van de game wordt dan ook meer verteld door papieren die je vindt, de overdenkingen van John zelf en een paar cutscenes. Dit is op zich een redelijk standaard verhaal over de zoektocht naar de bom, maar er zitten nog wel een paar plot twists in. Doordat de game echter nogal snel voorbij is, is er weinig tijd om het verhaal goed op gang te laten komen. Zo komen belangrijke plotpunten snel voorbij en heb je door het weinige contact met de andere hoofdpersonen ook weinig binding met hen, zodat het eigenlijk weinig uitmaakt als hen iets overkomt.

Voor de omgevingen waar je terechtkomt geldt hetzelfde als voor het aantal karakters: er zijn er niet al te veel. De meeste tijd loop je rond in donkere kantoren of ondergrondse basissen. Gelukkig zijn er ook enkele interessante omgevingen, zoals een pittoresk besneeuwd Duits dorpje. Doordat de camera statische posities inneemt bestaan deze omgevingen gewoon uit 2D achtergronden waar de 3D karakters voor geplakt worden, zoals gebruikelijk is in veel point & click adventures. De omgevingen zien er goed uit. Hoewel de meeste omgevingen aardig donker zijn, is er ook genoeg oog voor detail en realisme in deze gebieden. In de wat kleurrijker omgevingen wordt het nog wat mooier. Ook wordt er gebruik gemaakt van een aantal licht- en schaduweffectjes die het geheel nog wat extra’s meegeven. De karakters zijn daarentegen wat minder gedetailleerd, hoewel er nog steeds goed naar te kijken valt. Wel vallen de animaties wat tegen. Ze komen soms wat stijfjes over, en er zijn ook niet erg veel verschillende animaties. Het gebruiken van een voorwerp in de omgeving resulteert er vaak in dat John met zijn rug naar je toe gaat staan, zodat je het niet goed ziet, en dan wat met zijn handen prutst. Ook zit hij bij alles wat hij zegt aan zijn bril te morrelen. Wat meer variatie had geen kwaad gekund.


Het geluid is heel wat minder. De voice acting in de game is behoorlijk slecht. John, wiens stem je verreweg het meeste hoort, praat constant met dezelfde intonatie. Op zich volstaat dit nog wel voor de eerste paar beschrijvingen van de omgeving die je hoort, maar na een tijdje merk je dat alles wat hij zegt er op dezelfde droge manier uitkomt. Of hij je nu vertelt dat de deur op slot zit, in gesprek is met een dronkenman of recht in de loop van een wapen kijkt: alles klinkt hetzelfde, wat je de indruk geeft dat de stemacteur maar gewoon zijn blaadje heeft voorgelezen zonder te bedenken in welke situatie zijn karakter zich bevindt. Op deze manier zijn de meeste uitspraken ontdaan van enig gevoel, en kun je je niet goed inleven in het personage. De overige karakters zijn niet veel beter. Aan de andere kant zijn de geluidseffecten van een betere kwaliteit. Ook de muziek is goed. Deze blijft vaak op de achtergrond, maar de paar keren dat hij op de voorgrond treedt zijn het leuke melodieën, die door hun donkere klank goed bij de sfeer passen.

Opvallend was het aantal crashes van de game. Soms liep hij vast met een foutmelding, maar ook heb ik meerdere keren zonder waarschuwing tegen mijn desktop aangekeken. Deze crashes gebeurden het meest tegen het einde van de game aan, en meestal tijdens gesprekken. Ook weigerde de laatste video af te spelen, zodat ik die nog handmatig mocht opstarten om het slot te kunnen zien.

De game is dus een mengeling van goede en slechte punten. De puzzels zelf zijn leuk om op te lossen, alleen het zoeken naar voorwerpen kan irritant zijn. De graphics zijn goed, maar aan de andere kant is de voice-acting erg slecht. Ook heeft de game een korte speelduur en is er logischerwijs geen reden om hem nog eens uit te spelen. Voor adventuregamers is Operation Wintersun nog wel een leuke game, maar dit komt vooral door het gebrek aan soortgelijke spellen binnen het genre.