Gamen en oorlogje spelen is een combinatie die prima opgaat, getuige ook het vele aantal games welke er nog elke dag binnen dit genre verschijnt. Als strijdlustige soldaat trek je, met of zonder team, door grote vlaktes om met de vijand af te rekenen.

Hoewel ontwikkelaar IR Gurus dit ook voor ogen had hebben ze toch voor een hele andere aanpak gekozen. Niet langer vies worden in de modder en wachten tot de vijand zijn kop om de hoek steekt, maar de lucht in! Jawel beste lezers, Heroes of the Pacific speelt zich niet op de grond af, maar geheel in de lucht. Of dit goed uitpakt voor iemand die te kampen heeft met hoogtevrees kan je in deze review lezen.

Het verhaal

Heroes of the Pacific biedt meerdere speelopties, maar uiteraard beginnen we met de campagne. Hierin volgen we het verhaal van Crow, een man wiens vader piloot was. Eenmaal oud genoeg treedt hij samen met zijn broer tot het leger toe en mag hij zijn vliegkunsten hier laten zien.
Meteen valt op hoeveel aandacht IR Gurus aan de aankleding van het spel besteed heeft. Sfeervolle plaatjes, waarvan hieronder een voorbeeld te vinden is, vergroten het gevoel dat je daadwerkelijk een onderdeel van het spel bent. Bij deze sfeervolle plaatjes moet je denken aan bekende leuzen welke in die tijd gebruikt werden, lachende soldaten en propagandaposters welke geheel uit deze tijd herleid zijn.



Het spel brengt ons, net als 90% van de andere shooters, naar de tweede wereldoorlog. Om precies te zijn naar Pearl Harbour in 1941, het eerste level waar we onze vliegkunsten mogen tonen. Helaas bekroop me hier een angstig gevoel. Vliegend door de wolken was het wel erg rustig en ik moest dan even rond vliegen voor ik de eerste vijand (Japanners, hoe kan het ook anders) gespot had. Eenmaal deze Jap naar beneden gehaald herhaalde het proces zich nog een paar keer en was het eerste level voltooid.
Gelukkig kon ik mijn angst snel overboord gooien, want de volgende levels kreeg de game een stuk meer inhoud. Na het simpele opwarmertje kon ik meteen vol aan de bak wanneer een basis onder vuur lag. De enkele vliegtuigjes uit het eerste level werden nu vervangen door hele troepen vliegtuigen terwijl ik over de radio kreeg geschreeuwd wat mijn opdrachten waren. Niet langer was ik de jongen met de controller in zijn handen, ik werd steeds meer Crowe, de man in het vliegtuig.

Dit goede gevoel werd nog eens ondersteund door de tussenfilmpjes welke gedurende het hele spel aan bod komen. Niet alleen gaat het in op het verhaal van Crow, ook wordt het afgewisseld met echte beelden uit de tweede wereldoorlog. In zwart-wit zien we de aanvallen en gebeurtenissen uit die tijd en deze worden feilloos in het verhaal vermengd.

Simpele besturing voor doeltreffende actie

Van tevoren vroeg ik me af welke richting de game op moest gaan. Zou je eerst uren trainingen af moeten leggen om je vliegtuig alleen maar de lucht in te krijgen of was je binnen vijf minuten al de vijand aan het neerhalen?
Er is gekozen voor het laatste en dat is maar goed ook. Ik neem immers niet aan dat veel gamers zin hebben om uren trainingen te verrichten en handleidingen te lezen om enkel hun vliegtuig maar van de grond te krijgen. (Daar zijn immers andere spellen voor)



De besturing is zo eenvoudig, een kind kan de was doen; met de rechter analoge stick geven we gas, sturen doen we met de linker. Houden we daarnaast ook nog de rechter analoge stick ingedrukt dan krijgen we een boost om nog sneller van punt A naar B te komen en dit zul je ook zeker nodig hebben.
Om de variatie er toch enigzins in te houden is er wel gekozen voor een tweedeling in de besturing. Je kunt namelijk kiezen of je arcade of professioneel wilt besturen. Denk hierbij niet aan allerlei metertjes in je beeld, het zit hem meer in enkele kleine details. Zo zal je bij de professionele besturing bijvoorbeeld iets meer moeite moeten doen om je bak recht te laten vliegen. Dit biedt net wat meer uitdaging voor de meer ervaren gamers.