Veertien. Dat is het indrukwekkende aantal hoofdgames dat de Assassin’s Creed franchise inmiddels telt, en dan reken ik spin-offs niet mee, want daarmee komen we zelfs boven de dertig titels. Toch bewijzen inmiddels meer dan drie miljoen spelers dat we de franchise nog lang niet zat zijn en ook wij gingen aan de slag met Shadows.

Vraag is natuurlijk waarom de serie nog altijd zo populair is. In het geval van Shadows valt in ieder geval de spelwereld aan te dragen als één van de redenen voor dit succes. Al delen lang is er de roep om het verhaal zich af te laten spelen in Japan en eigenlijk ben ik blij dat ze hier zo lang mee hebben gewacht. Dat wat er nu op grafisch vlak mogelijk is zouden we op eerdere generaties immers niet kunnen bereiken. Wanneer je bent opgeklommen naar een Viewpoint - want uiteraard zijn deze gewoon weer aanwezig - en de camera hoog in de lucht torent om je een overzichtsshot te geven is het altijd genieten van wat je ziet.


Deze plaatjes zijn goed te vangen in screenshots, toch komt het pas echt tot leven in bewegende beelden. Het weer dat omslaat en een regenbui over je heen stort of de donder die met al diens agressie voorbij trekt zijn indrukwekkende schouwspellen. Tel hier de wisselende seizoenen bij op en Ubisoft heeft duidelijk zijn best gedaan om een visueel schouwspel te realiseren. En dat niet alleen, de uiteenlopende invulling ervan is minstens zo indrukwekkend. Van bosrijke omgevingen tot steden en van tempels tot kastelen; van verveling is nooit sprake. Dat de gezichten van de personages wat dat betreft nog stappen te maken hebben nemen we dan maar voor lief.

Om deze spelwereld te gaan verkennen is er wel enige beperking. De map is opgedeeld in negen gebieden die allen een bepaald level hebben. Als je onder dit level zit is het betreden ervan niet aan te raden, wat voor situaties zorgt die wat raar over komen. Kun je in het ene gebied een bepantserde vijand makkelijk verslaan omdat deze onder jouw level zit, daar is een simpele soldaat met niet veel meer dan een stok als wapen ineens een onoverkomelijk obstakel omdat hij enkele levels hoger is dan jij. Het is te begrijpen dat Ubisoft wil dat je binnen de door hun bedachte lijnen blijft, de manier waarop ze dit willen bereiken is inmiddels wel wat achterhaald.


Nu is een interessante setting natuurlijk één, zonder een minstens zo boeiend verhaal zul je er alsnog snel op uitgekeken raken. We reizen hiervoor terug naar het einde van de zestiende eeuw, een periode waarin Japan door oorlogen verscheurd raakt. Oda Nobunaga ziet een oplossing door de verschillende clans samen te voegen en zo één groots leger te vormen. Tegenspraak duldt hij niet en als je niet bereid bent om zijn bevelen op te volgen zul je de consequenties moeten aanvaarden. Ook de provincie Iga ondervindt zijn harde beleid. Terwijl de troepen voor hun deur staan moet het meisje Naoe een doos, met opdruk van de Assassins maar met onbekende inhoud, in veiligheid brengen. Helaas slaagt ze niet in dit doel en haar vader moet dit met de dood bekopen. De diepgewortelde haat tegen Nobunaga en zijn groepering onder de naam ‘Shinbakufu’ moge duidelijk zijn en vormt de insteek van een wraaktocht.

Het verhaal van Naoe staat niet op zichzelf. Ze zal de spotlight moeten delen met Yasuke, één van de eerste Afrikanen die in de Japanse archieven te vinden is. Een man die in Japan aankomt als een slaaf en door diens imposante verschijning en gave om zich de cultuur snel eigen te maken in de kijker komt bij Nobunaga. Hij maakt van hem een samoerai en stoomt hem klaar om een belangrijke rol op zich te nemen binnen zijn leger. Hiermee lijkt hij lijnrecht tegenover Naoe te staan, iets waar uiteraard meer achter schuil gaat en waar ik hier niet dieper op in zal gaan. Wel wil ik zeggen dat Ubisoft zijn tijd neemt voor de introductie. In een proloog die ongeveer een uur duurt worden de beweegredenen van beide personages goed naar voren gebracht en daarmee de gameplay nog even op een tweede plan gezet. Hoe diep je uiteindelijk wil gaan is ook aan de speler. Op verschillende punten in de game is er de mogelijkheid om een duik in hun verleden te nemen. Geheel optioneel, hoewel ik zeker aan wil raden om ze te spelen en zo een beter beeld te krijgen van het totaalplaatje.


Mocht het nog niet duidelijk zijn: zowel Naoe als als Yasuke zijn speelbare personages. Niet direct, pas na enkele uren krijg je de vrijheid om tussen ze te wisselen. Dit doet misschien denken aan Assassin’s Creed Syndicate, waarin Jacob en Evie Frye centraal stonden, alleen is de differentiatie tussen twee personages in Shadows een stuk groter. Naoe is lenig, snel en gaat op in de schaduwen. Wel is ze kwetsbaar en met enkele klappen uit te schakelen. Yasuke is juist een bulldozer. Een man die niet snel op zijn knieën te krijgen is, en vijanden met speels gemak meters wegslingert. Puur kijkend naar de combat is Yasuke misschien de meest logische keuze en toch was ik juist meer gecharmeerd van Naoe. Assassin’s Creed draait voor mij uit het toeslaan vanuit de schaduwen en beklimmen van gebouwen, wat mede door een trekhaak bij Naoe vloeiend aanvoelt. Voor Yasuke is daarentegen een kleine drempel al een opgave, laat staan het beklimmen van een gebouw.

Het duo, evenals vele andere personages, komen goed tot leven door hun stemacteurs. Ik was met name gecharmeerd door Tongayi Chirisa, die Yasuka perfect weer neer te zetten, en ook Masumi Tsunoda weet indruk te maken als Naoe. Wil je nog een stapje verder gaan dan kun je ook de Immersion Mode selecteren en zo de oorspronkelijke talen als standaard instellen, zodat je voornamelijk Japans en Portugees zult horen. Voor mij betekende dit dat ik iets teveel uit de ervaring werd gehaald om de ondertitels te lezen, wel geef ik een pluim aan Ubisoft voor de implementatie.


Daar waar de verhaallijnen van beide personages samen komen rondom de Shinbakufu en het je doel is om diens belangrijke leden uit te schakelen zijn er ook vele andere, kleinere verhaallijnen waar je mee te maken krijgt. Zo zijn er meditatieplekken met een ritmische (en overigens niet heel spannende) mini-game die leiden tot de eerder genoemde flashbacks en kom je in het land overvallers tegen. Mocht je besluiten in te grijpen en hun beoogde doelwit te helpen dan kan deze je zomaar eens richting een locatie wijzen waar iets te vinden is. Dit gaat nooit zo ver als in een game als The Witcher, wel zijn het leuke uitstapjes die je veelal belonen met ervaringspunten, gear of hulpmiddelen. Want ja, ook nu is er een skill tree voor beide personages om punten in uit te geven en zodoende hun statistieken te verbeteren, en kun je sterkere gear en wapens vinden om jezelf een betere kans te geven tegen vijanden.

Het is allemaal te plaatsen in de blauwdruk die Assassin’s Creed al enige jaren volgt en gelukkig zijn er ook de nodige vernieuwingen. Dialoogopties zijn wat dat betreft weinig geslaagd omdat je keuzes nauwelijks bepalend zijn, interessanter is de thuisbasis die je zelf vorm kunt geven en versieren. Nu ben ik niet iemand die ze gaat decoreren, wel is het van toegevoegde waarde dat je er bijvoorbeeld een wapenkamer kunt plaatsen om aan betere uitrusting te komen, je bondgenoten er samen komen en je scouts in kunt zetten. Deze laatste kun je in een afgebakend gebied laten opereren om je doelwitten op te laten sporen. Grappig bedacht en beter dan direct de locatie op je map te zien.


Met een goed verhaal en enkele leuke toevoegingen is Shadows weliswaar het veertiende hoofddeel in een langlopende franchise, het is geen game waar ik snel op uitgekeken was. Hier moet wel bij worden gezegd dat er geen grote innovatie aanwezig is. Het vechten is grotendeels een kopie van eerdere games. Zo zijn er snelle, minder sterke aanvallen die je kunt afwisselen met langzamere, en daardoor juist krachtigere aanvallen, terwijl je tussendoor je tegenstanders moet ontwijken of pareren. Mocht je geen fan zijn van de secties binnen de Animus dan is er goed nieuws, hoewel nog altijd aanwezig spelen ze slechts een kleine rol. Wel heel belangrijk is dat het aantal technische mankementen minimaal is. In meer dan zestig uur gameplay had ik twee vastlopers, alleen door de ruime autosaves hoefde ik geen grote stukken opnieuw te spelen. Hiernaast waren het aantal bugs op één hand te tellen en waren ook deze nooit van grote invloed.