Met Doom VFR, Skyrim VR en Fallout 4 VR heeft Bethesda een prima reputatie als het neerkomt op triple-A virtual reality ervaringen. Wolfenstein: Cyberpilot had de volgende game moeten zijn in dit rijtje. Helaas slaan MachineGames en Arkane Studios de plank goed mis met een anderhalf uur durende ervaring die meer weg heeft van een veredelde techdemo dan een serieuze game.

In Wolfenstein: Cyberpilot spelen we een naamloze hacker, de zogenoemde ‘Cyberpilot’. De game speelt zich af in Parijs anno 1980, twee decennia na The New Colossus, maar nog voorafgaand aan het eveneens tegenvallende Youngblood. Waar de reboot van deze serie eens geroemd werd om zijn actievolle over-the-top plot, daar vinden we in Cyberpilot nog geen hint van enige enthousiast makende ontwikkelingen. We starten als een man in een rolstoel, zich via een lift door een gebouw van vier verdiepingen heen begeeft. Ondertussen heb je contact met twee karakters: Maria over de radioverbinding en Jemma via een tekstvenster. Van hen hebben we geen beeld, terwijl ze de enige personen zijn in dit plot: twee leden van het Franse verzet, die de speler hebben gerekruteerd als hacker.


Tenminste, in de promotie wordt duidelijk genoemd dat de speler de hacker is, maar van hacken zelf is geen sprake. Alles wordt je aangereikt door Maria en Jemma zodat je zelf enkel maar hun instructies hoeft uit te voeren. Een hacker ben je dan ook zeker niet. Wat dan wel? Iemand gebonden in een stoel die simpele handelingen – zoek het rode lampje, pak een koevoet en open het luik – uitvoert, vanuit zijn stoel. In principe is de game opgebouwd uit een ritme van drie segmenten. Ten eerste voeren we enkele van bovengenoemde handelingen uit in het lege hoofdkwartier. Hierbij ontmoeten we onze ‘speeltjes’, de befaamde Nazi machine ‘Panzerhund’, een drone en de grootse ‘Zitadelle’. Na de kennismaking bewegen we ons naar de vituele cockpit – we gaan er niet zelf inzitten, we ''hacken'' de machines uiteraard - waar we binnen een proefomgeving de ins-and-outs van de machines aanleren. Hierna volgt een veel te kort level waar je jezelf door ontzettend lineaire omgevingen begeeft. Hier en daar schiet je Nazi’s omver, dan weer een andere machine en zodra je van A naar B bent gekomen wordt je abrupt weer uit de simulatie gehaald.

Dit proces van drie onderdelen vindt in totaal driemaal plaats. Hierop volgt een slotlevel waarin je afwisselend met de machines mag spelen. Luisterend naar de instructie doet het voor komen alsof je tussentijds vrij van machina mag wisselen en als zodanig verschillende tactieken kan inzetten. Helaas. Je wordt wederom aan het lijntje gehouden. Op vaste punten wissel je van machine en loop je wederom door lineaire omgevingen. Het avontuur is in één zit voorbij, waarna een veel te lange loper aan credits voorbij rolt. Na de aftiteling weigert het spel zichzelf nog eens af te sluiten, waardoor je handmatig terug moet naar het hoofdmenu, zonder enige vorm van afsluiting zoals een simpel zwart scherm. Daar wacht je enkel een hogere moeilijkheidsgraad. Geen bonuslevels om vrij te spelen, geen geheimen om te ontdekken en geen uitdagingen. Cyberpilot is mogelijk de meest kale Wolfenstein titel ooit.


Zijn er dan misschien nog positieve punten? Jawel, de machines zien er fantastisch uit. In VR ontdek je pas echt hoe ontzettend en indrukwekkend die Nazi machines zijn. Deze zien er van dichtbij ook ontzettend goed uit. Verder is het grafisch huilen. Parijs is een schitterende stad, maar in Cyberpilot is daar niets van te herkennen. Een grauwe waas van vier verdiepingen hoog, hier en daar wat Nazi accenten en nog niet eens de schijn van een geïnspireerd leveldesign. Het meest kleurrijke wat ik ben tegengekomen was een portret van der Führer zelf, wat enerzijds passend is, maar anderzijds flink teleurstellend voor deze alternatieve realiteit. Zeker na de vele kleurrijke levels die we in eerdere titels zagen. Grafisch is de game daarnaast vrij wazig, waardoor vijanden – versterkt door het monotone kleurenpalet – al op redelijke korte afstand wegvallen tegen de achtergrond. Verschillende onderdelen sluiten fysiek niet op elkaar aan, wat in VR des te meer opvalt omdat je er met je neus opzit. Ook audiotechnisch is er niets dat er uitspringt. Wolfenstein: Cyberpilot is voor al je zintuigen een erg saaie ervaring. De game functioneert prima, maar daar is eigenlijk alles mee gezegd.