In de nieuwste bioscoopfilm van DC zijn het ditmaal eens niet de superhelden die de hoofdrol opeisen, in plaats daarvan worden juist hun huisdieren naar voren geschoven. Een hierop aansluitende game, DC League of Super-Pets – The Adventures of Krypto and Ace, laat namen als Superman en Batman geheel achterwege en richt zich op hun honden Krypto en Ace.

Lex Luthor is weer eens losgeslagen en ditmaal moeten de zwerfdieren in Metropolis eraan geloven. Krypto en Ace proberen zijn ontvoeringsplannen te dwarsbomen door in vijftien levels af te rekenen met zijn leger van LexBots en uiteindelijk met hemzelf. De verhaallijn staat compleet los van de film en kan prima gespeeld worden als je nog van plan bent om naar de bioscoop te gaan. Iets wat ik een ieder aan kan raden, een uitspraak die helaas niet op gaat voor de game.

Voorafgaande aan ieder level maak je de keuze of je met Krypto of Ace wil spelen. Het enige wat de twee van elkaar doet verschillen is hun superkracht, zo beschikt Krypto over een krachtige laserstraal en laat Ace je de vijanden die op dat moment op het scherm staan vernietigen. De vijftien levels zijn verdeeld over drie districten en bij ieder vijfde level krijg je te maken met een eindbaas. Levels die enorm repetitief zijn, zowel in termen van graphics als vijanden.


Ieder van de omgevingen waar de twee superhonden in rondvliegen bevinden zich in de straten en tussen de wolkenkrabbers van Metropolis. Daar waar de ontwikkelaar nog enige variatie aan had kunnen brengen door je bijvoorbeeld naar Gotham City of City Central af te laten reizen doe je vijftien keer dezelfde straten en gebouwen aan. Qua vijanden is het helaas niet veel beter, er zijn slechts enkele typen LexBots die het op je voorzien hebben. Het zorgt voor een eentonige ervaring langs een lineair pad.

Krypto en Ace staan er niet alleen voor en krijgen bijval van een sidekick. In eerste instantie gaat het om Green Lantern’s kat Chip en als je verder komt kun je ook kiezen voor Merton, de schildpad van The Flash, en Wonder Woman’s varken PB. Ieder komt met zijn eigen specialiteiten. In het geval van Chip zal je hond worden gekloond voor extra vuurkracht, bij Merton krijg je extra snelheid en PB werpt een schild op zodat je geen schade oploopt. De extra snelheid is duidelijk de minste kracht en pas bij level tien krijg je toegang tot PB wiens schild behoorlijk overpowered is. Voor wie je ook kiest, het doel is om zoveel mogelijk vijanden uit te schakelen om zodoende je multiplier te laten groeien, tot een maximum van x10. Mocht je tussendoor geraakt worden dan reset je multiplier en zul je deze weer opnieuw op moeten bouwen. Het neerzetten van een hoge score is overigens niet noodzakelijk, simpelweg het einde van een level bereiken is voldoende om verder te komen.


In de eerste levels zal dit, gekeken naar de minder geoefende gamer, niet al te lastig zijn. Met meerdere checkpoints en ongeveer vijf minuten speeltijd per level ga je er in een rap tempo doorheen. Toch bieden latere levels een stuk meer weerstand en niet om de goede reden. LexBots staan vaker aan de zijkanten van het scherm gepositioneerd en het is lastig om ze te raken aangezien je automatisch terug gedirigeerd wordt naar het midden van het scherm. Ook de overvloed aan vijanden en het lastig kunnen spotten van waar hun vuurkracht vandaan komt helpt wat dat betreft niet mee. Je kunt weliswaar skill points verdienen in de categorieën gezondheid, uithoudingsvermogen en de duur van je side-kick kwaliteiten, toch helpt dit niet voor de minder ervaren gamer. Uiteindelijk komt de gameplay er vooral op neer dat je de X-knop ingedrukt houdt om te kunnen schieten en dit afwisselt met de extra kwaliteiten.

DC League of Super-Pets heeft ook leuke ideeën die helaas niet goed uit de verf komen. Gedurende de levels verzamel je kaarten met zwerfdieren die naar het asiel worden gestuurd. Alhier zul je ze eerst moeten verzorgen door ze het juiste eten of speeltje te geven, waarna je ze kunt koppelen aan een nieuwe eigenaar. Een grappig gegeven die je ook nog eens extra skill points oplevert, ware het niet dat ik het halverwege links liet liggen omdat ik alle verdiensten al had verkregen en er geen reden was om het asiel te blijven bezoeken. Een soortgelijke opzet zien we bij de levels zelf. Eenmaal een district bevrijd zal deze na verloop van tijd wederom in handen van Lex Luthor vallen als je niet terugkeert om extra levels te doorlopen. Er is alleen geen enkele reden om dit te doen, los van kleine gameplaysecties die zich in een bovenaanzicht afspelen zijn het namelijk wederom identieke levels die je kunt negeren omdat ze geen invloed hebben op het verhaal zelf. Het simpelweg uitspelen van de vijftien hoofdlevels is voldoende.


Vroeger werd vrijwel iedere film voorzien van een game en DC League of Super-Pets bewijst waarom dit tegenwoordig een stuk minder het geval is. De ontwikkelaar heeft getracht een kindvriendelijke versie van Star Fox te maken en hoewel we kunnen spreken over een leuke poging is dit slechts van toepassing op één level, niet op de voortdurende herhaling tot het einde, die je in anderhalf tot twee uur kunt bereiken. Wat dan ook niet helpt is dat het spel meerdere keren vastliep, de soundtrack uit één liedje bestaat en de stemacteurs overdreven hun best doen om de filmacteurs na te doen. Zelfs de jongste, beginnende gamers die enthousiast terugkeren van de film is deze game niet aan te raden, al was het maar door de hoge adviesprijs van veertig Euro.