Als boegbeeld van Nintendo en mascotte van SEGA stonden Mario en Soinc al vele malen tegenover elkaar. Eerder deze maand was dit wederom het geval met de releases van Super Mario Bros. Wonder en Sonic Superstars en middels een review duiken we in laatstgenoemde game.
Sonic heeft zijn opwachting gemaakt in diverse 2D- en 3D-games en Sonic Superstars is in de eerste categorie te plaatsen. In dit geval is het alleen niet erg netjes om enkel Sonic aan te halen, ook kun je kiezen uit Knuckles, Amy Rose en Tails. De keuze geeft ook een stukje persoonlijkheid aangaande de gameplay, zo kan Knuckles muren be klimmen, Amy Rose heeft een dubbele sprong en Tails kan kortstondig vliegen. Voor wie je ook kiest, het doel is altijd gelijk en zal weinigen verrassen. Snel door een level razen terwijl je ringen verzameld en gevaren ontwijkt was al de opzet in 1991 en is ook nu onveranderd. Wel heeft de ontwikkelaar getracht om hierop uit te breiden door het platformen eveneens centraal te zetten. De wisselwerking tussen snelle gameplay en rustige secties werkt alleen niet heel erg goed, voornamelijk door raar geplaatste gevaren die je niet aan ziet komen als je op snelheid bent, en aan de andere kant het platformen wat de nodige precisie vereist.
In de Story Mode moet je het uiteraard opnemen tegen Dr. Eggman, alsmede enkele andere gezichten. De levels waarin je dit doet zijn duidelijk geïnspireerd door vorige games, zonder dat het kopieën zijn. Speed Jungle doet direct denken aan Green Hill Zone, het eerste level uit de allereerste Sonic, terwijl Pinball Carnival ons terug laat denken aan Carnival Night uit Sonic 3. Toch maakt een gevoel van nostalgie al snel ruimte voor irritatie door een camera die te dicht op de actie staat. Hierdoor mis je overzicht, een gevoel dat alleen nog maar zal worden versterkt als je coöperatief te werk gaat. De game ondersteunt lokale coöperatieve drop-in/drop-out gameplay, zonder dat dit online mogelijk is. Volgens SEGA omdat de gameplay hiervoor te snel is, een kritiek die ook te noteren valt voor de lokale mogelijkheid. De camera is voortdurend het overzicht kwijt omdat het niet weet wie het moet volgen, terwijl achterblijvers weer opnieuw het scherm in worden gebracht. De chaos had nog deels voorkomen kunnen worden middels split screen, helaas heeft de ontwikkelaar besloten.
Irritatie is tevens een woord wat toepasbaar is op de eindbazen. Ik heb geen enkel probleem met de nodige uitdaging en ook het doorzien van aanvalspatronen doet me op een positieve manier denken aan de jaren negentig. Het probleem is alleen dat iedere vijand uit meerdere fasen bestaat waar maar geen eind aan lijkt te komen. Mis je net dat ene moment waarop je toe had kunnen slaan? Dan is er een kans dat je met één klap zelf ten onder gaat en weer helemaal opnieuw kan beginnen. Wanneer dit meermaals het geval is nadat je net weer minutenlang hebt zitten ploeteren is plezier geen woord dat nog toepasbaar is.
Gelukkig kan een deel van de frustratie teniet worden gedaan door de Chaos Emeralds. Door ze in een level te vinden krijg je toegang tot verschillende, uiteenlopende krachten. Het is bijvoorbeeld mogelijk om platformen zichtbaar te maken die anders verborgen blijven, je kunt jezelf in een bepaalde richting lanceren of, jawel, een extra sterke aanval inzetten. Eigenlijk had een reddingsboei helemaal niet nodig hoeven zijn en eerlijk gezegd had ik de overige uitwerkingen na één keer wel gezien. Net als de Special Stages waar je toegang toe krijgt als je met vijftig munten in bezit een checkpoint passeert. Alhier moet je drie levels achter elkaar doorlopen die zich afspelen in een gesloten sectie en waar het je doel is om in een soort doolhof een munt te vinden. De beloning dient als valuta voor cosmetische items in de Battle Mode, waarover hieronder meer. Voordat we daar namelijk dieper op in gaan is het belangrijk om te vermelden dat het uitspelen van de Story Mode een leuke extra geeft, welke dat is mag je zelf gaan ontdekken.
De Battle Mode is toegankelijk voor acht spelers, waarbij een ieder zijn eigen personage creëert. Alhoewel, het woord personage doet misschien iets teveel vermoeden, in plaats daarvan gaat het om een robotje die je aan kunt kleden met de hierboven benoemde cosmetics. Deze robotjes nemen het tegen elkaar op in een serie van drie mini-games die geen van allen een blijvende indruk achter weten te laten. Bereik als snelste het einde van een level, blijf als langste op een platform staan of verzamel meer sterren dan je tegenstander; het is allemaal bekende kost. Als beloning krijg je nog meer Sonic Coins die je weer kunt spenderen aan cosmetics, hetgeen voor mij geen motivatie vormde om er meer tijd in stoppen. Als we puur kijken naar de multiplayer zijn er namelijk betere games op de markt. Als laatste is er nog een Time Attack, met het doel om zo snel mogelijk bij het einde van een level te komen. Racen doe je tegen je eigen ghost en dat is ook meteen de kanttekening, het is niet mogelijk om de ghosts van anderen te zien en daartegen te racen. Het had mij erg leuk geleken om te kijken hoe de snelste tijden van de wereld tot stand zijn gekomen en hiervan te leren.
De sterkste aspecten van Sonic Superstars zijn ongetwijfeld de graphics en het geluid. Op grafisch vlak doet het me denken aan de vroegere games, alleen dan in een modern jasje gestoken. De beelden, voor zover je tijd hebt om dit in je op te nemen tijdens het racen, zijn kleurrijk en de muziek is geweldig te noemen. Enkele geluidseffecten zijn weliswaar herhalend, toch is dit slechts een kleine smet aangaande de audio. Het is wat dat betreft jammer dat deze lofzang op audiovisueel vlak niet voldoende is om de game volmondig aan te kunnen raden. Sonic fans zullen er ongetwijfeld plezier uit halen, tegelijkertijd zal dit plezier regelmatig onderuit worden gehaald als je weer eens je ringen verliest door een raar geplaatste vijand, een afgrond die deed denken aan een nieuwe route of een eindbaas waar maar geen einde aan lijkt te komen. De mogelijkheid tot coöperatieve gameplay en de Battle Mode hadden wat mij betreft niet eens aanwezig hoeven te zijn en dus blijf je met het gevoel achter dat er meer in had gezeten.
Beoordeling
60
Met Sonic Superstars heeft SEGA getracht ons mee te nemen naar vroegere 2D-tijden. Een nostalgische trip met een modern tintje door oudere levels in een vernieuwd jasje te steken en hier een passende soundtrack onder te zetten. Het probleem is alleen dat ze bij de gameplay op twee gedachten hinken, zonder een doorslaggevende keuze te maken. Hiernaast is er nog een overbodige Battle Mode, een Time Attack waar meer in had gezeten en de mogelijkheid tot coöperatieve gameplay die meer irritatie dan plezier brengt.
