Electronic Arts is er niet vies van om hun collectie van sportgames ieder jaar in de markt te zetten, denk alleen maar eens aan FIFA (nu bekend als FC), Madden of NHL. Gelukkig is UFC een uitzondering, het is namelijk alweer drie jaar geleden dat het vorige deel verscheen. En dat is te merken … en soms ook niet.
De grootste stap die er van het vierde naar het vijfde deel is gemaakt zijn de graphics. Gekozen is om de Ignite engine achterwege te laten en over te stappen naar de Frostbite engine en dit resulteert in een flinke stap voorwaarts. Niet alleen op het gebied van presentatie, denk aan de walkouts voorafgaande aan het gevecht, het is vooral in de octagon waar ze het verschil maken. Voor het eerst heeft de game een 16+ rating gekregen en dat is niet voor niets. Wanneer je je op één lichaamsonderdeel van je tegenstander richt kan hier een snee ontstaan en uiteindelijk kan dit gaan bloeden. Bloed dat ook op de vloer van de octagon gaat liggen en voor de speler een visuele aanduiding geeft waar je op door kunt blijven gaan om een gevecht winnend af te sluiten. Volgens de ontwikkelaar zijn er meer dan 64,000 gezichtsbeschadigingen geïmplementeerd en na vele vechtpartijen geloof ik ze op hun woord. Niet voor niets kan er zelfs een dokter worden geroepen om te kijken of de schade niet dermate groot is dat het gevecht moet worden gestaakt. Iets wat overigens vrijwel nooit gebeurd, we zitten hier immers niet bij de padvinders. Op grafisch vlak had er nog extra uitgepakt kunnen worden door je vechter te voorzien van uitgebreide tatoeages en haardrachten, in plaats daarvan hebben ze teruggegrepen op het vorige deel zonder hier verdere toevoegingen aan te doen.
Deze kritiek is ook toe te schrijven aan de Career mode. Het creëren van een eigen personage en hiermee een weg richting sterrendom bewandelen is weinig origineel en de implementatie van cutscenes neemt dit gevoel niet weg. Voorafgaande aan een gevecht zul je moeten sparren en opvallend genoeg kun je op deze momenten blessures oplopen. Realistisch? Absoluut, alleen gaat dit gepaard met een flinke portie frustratie als je geblesseerd een gevecht in gaat. Wel kun je op deze momenten nieuwe aanvallen leren en Evolution Points verdienen om te investeren op defensief of offensief vlak. Dat de sparringsessies, mede door een grotere rol van coach Davis die al in UFC 4 zat, wat meer diepgang hebben gekregen is leuk, het neemt niet weg dat de Career mode voornamelijk aanvoelt als een grind waar wat meer afwisseling in had mogen zitten. Wat te denken van weigh-ins of persconferenties om de authenticiteit meer te onderstrepen?
Leuker dan de offline Career vond ik de online Career. Het basisprincipe is grotendeels gelijk, alleen speel je hier tegen echte tegenstanders om naam voor jezelf te maken. Los van het gecreëerde uiterlijk kun je je offline vechter niet meenemen om een oneerlijk voordeel te voorkomen. Mocht dit je allemaal wat te ver gaan dan kun je ook met bestaande vechters een snel potje spelen of ranked aan de slag gaan. Over het algemeen verloopt de online gameplay prima, wel waren er enkele matches die te kampen hadden met dermate veel lag dat ze vrijwel onspeelbaar waren.
Een andere leuke toevoeging vond ik Fight Week, een serie van tijdelijke gevechten die zijn gebaseerd op bekende showdowns. In de toekomst moet het zelfs worden gespiegeld aan de evenementen die op dat moment plaatsvinden. Door het hier goed te doen verdien je credits of alter ego’s van vechters, de perfecte manier om ze te verdienen zonder dat je de portemonnee hoeft te trekken. En daarmee heb ik eigenlijk alle noemenswaardige modi wel gehad, even los van de mogelijkheid om zelf een toernooi in elkaar te zetten. Het had leuk geweest als er nog een mode in had gezeten om als manager aan de slag te gaan, of een Showcase mode die zich richt op één specifieke naam. Door dit juist niet te implementeren is de content karig.
Het is wat dat betreft maar goed dat de gameplay erg sterk is. De staande gevechten zijn niet heel erg veranderd ten opzichte van UFC 4, het groundwork en de submissions zijn dat gelukkig wel. Weg zijn de mini-games, het is juist het doel om je in een goede positie te manoeuvreren en gebruik te maken van de linker- en rechterstick. Wanneer je moeite hebt of net komt kijken kun je de Grapple Assist inschakelen om je te helpen of juist voor een hybride vorm gaan om je wat meer te ondersteunen zonder de teugels geheel los te laten. Ook andere moves als clinches en takedowns zijn allemaal net wat makkelijker uit te voeren en slagen als hooks en uppercuts zijn op een logische manier toegewezen aan de controller. Transities lopen vrijwel altijd naadloos in elkaar over en als het je lukt om een knockout te realiseren gaat dit gepaard met een slowmotion camera die de actie vanuit meerdere hoeken belicht.
Als je voor het eerst een UFC-game oppikt is UFC 5 een heerlijke game. De implementatie van bloed en gameplay die schaalt naar je niveau zijn twee belangrijke facetten die het goed weet te implementeren. Wel is het jammer dan de modi beperkt zijn, alleen is dit nog niet eens mijn grootste kritiek. Als je een terugkerend gamer bent, en dan met name als je UFC 4 bezit, dan is er een stuk minder reden om dit nieuwe deel aan te raden. De carrière is vrijwel een overzetting, de tatoeages en haarstijlen zijn overgenomen en alleen Fight Week is echt nieuw te noemen. Mochten ze weer drie jaar de tijd nemen voor een nieuw deel, en dat juich ik van harte toe, zorg er dan voor dat niet alleen de kwaliteit, maar ook de kwantiteit omhoog gaat.
Beoordeling
70
Weliswaar maakt UFC 5 een geslaagde overstap naar een nieuwe engine en maakt het indruk met de intuïtieve controls, toch bleef ik met een wrange nasmaak achter. Ondanks een ingelaste pauze van drie jaar voelt UFC 5 eerder aan als UFC 4.5. Als we even niet kijken naar de karige modi is dit natuurlijk niet erg als je een nieuwkomer bent, heb je het vorige deel ook al gespeeld moet je wel een heel groot fan zijn om de overstap te rechtvaardigen.
