Het was in 1958 dat de Smurfen voor het eerst hun opwachting maakten, waarna ze een jaar later hun eigen stripserie kregen. In 1982 was het tijd voor de volgende stap middels een videogame, een dermate groot succes dat er vele tientallen titels volgden. De laatste in deze rij is, in ieder geval in het Nederlands, De Smurfen 2 – Gevangene van de Groene Steen.
De groene steen waar de titel naar verwijst is een belangrijk component dat Knutselsmurf kan gebruiken bij zijn uitvindingen. Er is alleen één probleem, de steen is in handen van Gargamel en wanneer ze zijn huis binnen dringen ontploft het en worden de scherven verspreid over het Vervloekte Land. En dit is nog niet alles, een entiteit onder de naam Stolas zat gevangen in de steen en is niet van plan om terug te keren. Gargamel en de Smurfen sluiten een overeenkomst om elkaar even met rust te laten zodat de de vrijheid krijgen om de fragmenten te verzamelen.
Om hierin te slagen speel je afwisselend als Knutselsmurf, Brilsmurf, Domme Smurf en Stormsmurf terwijl je drie werelden doorkruist die ieder uit drie levels bestaan. De levels zijn redelijk lineair en bestaan voornamelijk uit platformen, het verslaan van vijanden en oplossen van kleine puzzeltjes. Om de platformsecties te overwinnen moet je gebruik maken van een dubbele sprong en een dash, terwijl je de vijanden te lijf gaat met het Smurfomix geweer. Naast de mogelijkheid om dit geweer ongelimiteerd in te zetten kom je ook speciale ammunitie tegen als honing en elektriciteit. Los van een aanvalsmiddel dienen ze ook ingezet te worden om verder te komen, denk aan het vastzetten van een wipwap of wegduwen van een steen die de doorgang versperd.
Door groene kristallen in de levels kapot te maken en vijanden te verslaan verkrijg je valuta om je wapens mee te upgraden, zoals sneller schieten of het verkorten van je cooldown. Hiernaast beschikt iedere Smurf over een speciale vaardigheid, zo kan Brilsmurf een chemische explosie veroorzaken waarmee je in één keer meerdere vijanden uitschakelt. In combinatie met een drietal moeilijkheidsgraden, checkpoints die je nooit ver terug werpen en simpel op te pakken controls lijkt het dan ook een prima game voor de iets meer geoefende gamer, helaas heb ik alleen nog de nodige tekst over om mijn gal te spuwen over andere zaken.
Ieder van de drie werelden hebben hun eigen thema als ijs en lava. Met hierin drie levels die zo’n drie kwartier in beslag nemen slaat de verveling snel toe. Ondanks enkele kleine variabelen als gladde objecten of wind waar je rekening mee moet houden is de gameplay van begin tot eind herhalend te noemen. Al na twee uur heb je ieder van de verschillende vijanden al eens voorbij zien komen en kent de game geen verrassingen meer in de wapens die je krijgt aangeboden. Minder lange levels en meer afwisselende omgevingen hadden hier al bij kunnen helpen, evenals een baas in de vorm van Stolas waar je meermaals tegen moet vechten, maar waarbij ieder gevecht identiek is.
Nu hoor ik je denken; waarom deze kritieken op een game die gericht is voor kinderen van zeven jaar of ouder? Zijn zij niet een stuk meer vergevingsgezind? En natuurlijk zullen zij sommige punten met de mantel der liefde bedekken, denk aan de matige textures, alleen is de vraag of ze dit ook zullen doen voor geluidseffecten die wegvallen, audio die ineens zacht afspeelt om pas later weer op hetzelfde volume terug te keren, Nederlandse teksten die worden afgewisseld met Franse passages en Smurfen die voortdurend dezelfde uitspraken blijven herhalen. En dan heb ik het meest heikele punt nog niet eens benoemd.
Door van de gebaande paden af te wijken kom je in de levels paarse portalen tegen die je naar speciale uitdagingen brengen. Alhier is het de bedoeling om af te rekenen met de vijanden en hoe sneller je dit doet, hoe hoger de beloning die ertegenover staat, denk aan nieuwe outfits voor je Smurfen of de eerder genoemde valuta om je wapens mee te upgraden. Het behalen van de beste medailles, en daarmee de beste beloningen, is echter pas aan het einde van de game mogelijk. Op deze momenten keer je terug met je verbeterde wapens om ook maar een kans te maken op de gouden medaille, een uitdaging die eerder te vergelijken is met Dark Souls dan met de Smurfen. En dat komt niet alleen door de flinke getale van vijanden die je van alle kanten belagen. Omdat je onder tijdsdruk staat zou het handig zijn als inzichtelijk is waar de vijanden zich begeven, de icoontjes verwijzen alleen naar locaties waar ze zich niet bevinden. En dit niet alleen, hoewel de game weer moet geven hoeveel vijanden er nog zijn, denk aan één van de drie, staat er regelmatig dat je er -4 van de drie over zijn. De complete chaos van de gevechten leek de game zelf ook wat teveel te worden waardoor ik meermaals werd teruggeworpen naar het dashboard van de Xbox.
Punten als bovenstaande hadden makkelijk opgelost kunnen worden. Laat de toch al wat minder ervaren gamer het opnemen tegen minder vijanden, de challenges meegroeien met je verworven kwaliteiten en wissel ze af door ze bijvoorbeeld te combineren met uitdagingen die draaien om platformen. En dit is niet het enige kritiekpunt wat makkelijk verworpen had kunnen worden. Het meer geleidelijk aanbieden van wapens en meer variatie in omgevingen zijn hier simpele voorbeelden van. Het maakt De Smurfen 2 – Gevangene van de Groene Steen geen slechte game, wel is het een game waar met enkele simpele aanpassingen veel meer in had gezeten.
Beoordeling
60
Op het eerste gezicht is De Smurfen 2 – Gevangene van de Groene Steen een prima game voor de jongere gamers onder ons. Ze krijgen gedurende het verhaal een leuke uitdaging en zullen het als een voldoening zien om het einde te bereiken. Het is alleen jammer dat de losse uitdagingen voor de beste beloningen een enorme piek in moeilijkheidsgraad hebben en dat er op technisch vlak echt nog wel de nodige uurtjes werk nodig was.
